Tímarit Máls og menningar - 01.11.1945, Blaðsíða 17

GEGN AFSALI LANDSRÉTTINDA OG EYÐINGU LJÓDARINNAR 143
meðal íslenzkra ráðamanna verður þjóðin að grípa fram fyrir hend-
ur þeim fljótt.
í afskiptum sínum af þessum málum dugir íslenzkum blöðum
ekki að hafa þá aðferð sem þeim er helzti töm, að neita að beita
rökfærslu en grípa málsatriðin hver hjá öðrum og snúa út úr eða
afbaka þau á víxl, hella síðan á grundvelli útúrsnúninganna ein-
hverjum barnalegum fúkyrðum eða uppnefnum yfir viðræðanda
sinn. Slík umræðuaðferð, ólík tali fullorðins fólks, sprottin af
barnslegu sálarlífi þeirra manna senr veljast að hlöðunum, jafngild-
ir nákvæmlega því að þagað sé um málefnin. Spursmálið um af-
hendingu landsréttinda vorra í þágu stríðs er þegar uppi. Afstaða
okkar verður að vera hrein, hér bjargar engu að snúa útúr 'fyrir
þeim næsta til að sanna að hann sé idjót, eða uppnefna hann og
kalla hann hund eða tík, eins og íslenzkir blaðamenn temja sér í
umræðum á prenti „undir smásjá stórveldanna“.
Ég vona að mér hafi með þessari stuttu grein tekizt að gera ljós-
ar skoðanir mínar á málinu: Sá íslenzkur valdamaður, sem vill af-
henda landið til sóknar eða varnar ákveðnum stríðsaðilja í næsta
stríði, er ekki aðeins landráðamaður í þeirri gömlu góðu merkingu
þess orðs, heldur hlýtur hann einnig að vilja dauða íslenzku þjóðar-
innar. Um leið og vér afhendum væntanlegum aðilja í næsta heims-
stríði landsréttindi á Islandi, höfum vér undirskrifað dauðadóm ís-
lenzku þjóðarinnar í bókstaflegri merkingu.
Island getur enga utanríkisstefnu haft nema styrkja þann mál-
stað sameinuðu þjóðanna, að koma í veg fyrir að heimurinn skip-
ist í tvær stríðandi blakkir, tvær fjandsamlegar ríkjasamsteypur,
sem leitist við að hefja stríð, útþurrkandi siðmenningu heimsins.
Það eina sem í okkar valdi stendur, er að bjóða sameinuðu þjóð-
unum fram alla vora krafta, og alla vora getu, þó smá kunni að
vera, til þess eins að koma í veg fyrir að þær andstæður skapist,
það stríð hefjist, sem aðeins getur orðið lokastríð gegn mann-
kyninu.