Tímarit Máls og menningar - 01.11.1945, Blaðsíða 26

152
TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
að því ómetanlegt gagn. Þeirrar skoðunar erum við Islendingar
allir, og hjá flestum fylgir það með, að íslendingar viljum við
allir vera.
Hve mikils fjár á þá að meta íslenzkt sjálfstæði? — Jafnmikils
og allar eigur Islendinga nú og um gervalla framtíð, andlegar jafnt
sem efnalegar.
Nútíðarmenn hafa engan rétt til að afsala sér og óbornum kyn-
slóðum nokkru feti af íslenzkri jörð eða veita stórþjóð nokkurt
tangarhald á þjóðarsjálfstæðinu. Það er eign, sem er of stór til,
að leyft sé að verzla með fyrir hönd liinna ófæddu, og á það minnti
Einar Þveræingur fyrrum: „Og munum vér eigi það ófrelsi gera oss
einum til handa, heldur . . . allri ætt vorri, þeirri er þetta land
byggir.“ Þar er í veði sá drengskapur við afkvæmi, sem mönnum
er helgur. Hver, sem fyrirgerir því veði, er ódrengur og með níð-
ingum sögunnar talinn, þótt hann hafi gert það í svipaðri blindni
og Gissur Þorvaldsson.
Á kjarnorkuöld verður hvergi til fátækt í heimi, nema um af-
leiðing auðkúgunar verði að ræða og heimskulega einokun sérrétt-
indaþjóða. Skylda okkar er að treysta sigurþjóðum ársins 1945 til
góðs, eigi ills. Torskilið er, hverjum hagur sé að ásælni við Island
á slíkum tíma. I öðru lagi er ósennilegt, að nokkurri stórþjóð, sem
vönd er að virðingu sinni, þyki tilvinnandi að bletta hana með
ágengni við íslendinga. Samt eru til menn, sem óttast, að einhvern
tima verði landið tekið með ofbeldi erlends rikis og drottnað yfir
því þannig um langan aldur. Þeir ganga sífellt með eins konar
nauðgunarhræðslu, líkt og sagt er um fáeinar ímyndunarveikar
konur með ranghverfðar hvatir, dulda löngun til að vera teknar
með ofbeldi. Um þá vesalinga hefur þó aldrei heyrzt, að þær yrðu
svo aumar, að þær byðust til að verða viljugar skækjur væntan-
legs ofbeldismanns af ótta við, að annars gerði hann nauðgunartil-
raun. Þess kyns ómennska er neðan við virðing allra nema þeirra,
sem bera sér í munn, að skárra sé að semja urn varanlegt hernám
íslands en eiga hættu á samningslausu ofbeldi.
Því má ekki gleyma, að íslendingar eiga sér nú einskis ofbeldis
von frá öðrum þjóðum. En yrði ofbeldi beitt, riði á engu meir en