Tímarit Máls og menningar - 01.11.1945, Blaðsíða 46

172
TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
leikum yrði litið á íslendinga sem örgustu úrhrök, er enginn virti viS-
tals. SmáþjóSirnar mundu hata okkur og fyrirlíta vegna þess for-
dæmis, sem viS hefSum skapaS, en stórþjóSirnar mundu líta á okkur
sem óvinveitta þjóS, er lánaSi land undir kjarnorkusprengjustöSvar
sér til höfuSs. Eina úrræSiS yrSi aS hjóSa Bandaríkjum NorSur-
Ameríku alla framleiSsluna. Samningar viS þau mundu aSeins nást
gegn auknum landafnotum og öSrum fríSindum, þar eS Bandaríkja-
menn framleiSa og flytja út sjálfir sams konar vörur og viS Islend-
ingar og hafa því bókstaflega engin not af þeim og mundu varla
fara aS eySa dýrmætu skipsrúmi undir þær út fyrir landhelgina. At-
vinnuhættir íslendinga væru þá orSnir sams konar Kleppsvinna og
aS bera sand í botnlausri fötu. EySing íslenzku þjóSarinnar, sem
dönskum ódugnaSi mistókst aS framkvæma á mörgum öldum, mundi
Bandaríkjamönnum auSunniS verk á örfáum áratugum, ef viS gæf-
um þess kost, því aS þeir íslendingar, sem einhver dugur væri í,
mundu ekki una slíkum kjörum til lengdar og flæmast úr landi. Hina
tækju Bandaríkjamenn smátt og smátt á framfæri sitt, þeir hyrfu í
hóp útigangsmannanna, sem atvinnulausir ráfa milljónum saman í
auSugasta landi heimsins. íslenzka þjóSin væri ekki lengur til, nema
á söguspjöldum sem bókmenntaþjóS, er fór í hundana og leiS undir
lok á síSara hluta tuttugustu aldarinnar, en landiS, sem hún byggSi,
var hiS fyrsta, sem gereyddist í kjarnorkustyrjöldinni miklu.