Tímarit Máls og menningar - 01.03.1949, Blaðsíða 49

STRÍÐIÐ MILLI ÞJÓÐARINNAR OG VALDHAFANNA
39
Stjórnarflokkarnir hafa nú undanfarið neitað því eindregið að þeir,
þeirra menn og blöð hafi nokkurntíma hvatt til vígbúnaðar á íslandi
á friðartímum. Sú afneitun er haldlaus. Þeir eru sannir að sök, m. a.
af eftirtöldum staðreyndum:
1. Ummæli þeirra og blaða þeirra eru ótvíræð. , ;
2. Blöð þessara flokka svívirða eftir mætti alla þá, sem kröfðust þess
í fjölmennum fundasamþykktum, að hér yrði ekki leyfð herseta á frið-
artímum. i
3. Þeir lokuðu blöðum sínum algert fyrir slíkum áskorunum og réð-
ust á þá, er að þeim stóðu.
4. Þeir létu loka ríkisútvarpinu fyrir frásögnum af nær öllum slík*
um mótmælasamþykktum, og brutu með því sín eigin lög.
5. Þeir létu og alþingi brjóta hefðbundnar venjur um frásagnir er-
inda, sem þinginu barst. Þingfréttamaður felldi allt í einu með öllu
niður að geta um slík erindi og efni þeirra, þegar mótmæli gegn her-
setu hér á friðartímum tóku að berast til þingsins í stríðum straumum,
bæði af fundum þjóðvarnarmanna og frá fjölmörgum öðrum félögum.
6. Mótmæli bárust frá félögum íslendinga á Norðurlöndum gegn
sama máli, reist á áramótagreinum flokkaformannanna tveggja, sem
og ræðu forsætisráðherra á gamlaárskvöld.
Allt þetta og margt fleira sýnir það fyllilega, að forysta tveggja
stjórnmálaflokka í landinu aðhylltist þá leið, að erlendum herjum
væri gefinn kostur á að vígbúa landið á friðartímum.
Þess vegna trúir því enginn nú, að hugarfar þessara forystumanna
sé í nokkru breytt, þótt óttinn við dóm fólksins hafi neytt þá út í nýjar
„stefnu“-ályktanir — í bili.
Vegna þessa alls og margrar annarrar framkomu hinna opinberu
forystumanna í liði ríkisstjórnarinnar og baktjaldamanna, sem undir
róa í felum, óttumst við, þjóðvarnarmenn, mjög um sjálfstæði íslands.
Það er í voða, ef þjóðin tekur ekki í taumana. Hún vantreystir ríkis-
stjórninni. Það vita allir. En verður hún nógu skjótráð, nógu samstillt
og ákveðin, til að firra sjálfa sig og börn sín þeim ófyrirsjáanlega
háska, sem herbandalag getur yfir hana leitt?
Mesta hætta, sem yfir okkur vofir er sú, að sá einn aðili, sem getur
hertekið ísland, hvort sem öðrum líkar hetur eða ver, geri það, þegar
honum hentar. Til þess hefur hann ýmsar aðferðir. Sú fyrsta og áferð-