Tímarit Máls og menningar - 01.03.1949, Blaðsíða 61

OFTRÚIN Á KJARNORKUSPRENGJUNA
51
andstæðinganna, og trúin á gereyðingar sem mikilvægt vopn í
stríði — hvorttveggja Jjetta hefur alið á þeirri trú meðal almennings í
Bandaríkjunum og víðar, að stríð við Rússa mundi verða hægt að
heyja að mestu án aðgerða landhers, heldur að verulegu leyti með
loftárásum einum saman. Blackett sýnir með skýrum rökum að þessi
trú fær ekki staðizt. Ef árásir yrðu gerðar á Ráðstjórnarríkin frá her-
stöðvum þeim í Evrópu og Asíu sem áður var minnzt á, mundu Rússar
vafalaust reyna að eyðileggja þessar herstöðvar eftir mætti, og til þess
að verja þær þyrftu Bandaríkjamenn því á miklum her að halda. Til
þess yrðu Bandaríkjamenn annaðhvort að hafa komið nægilegum
herstyrk á vettvang áður en stríðsaðgerðir hæfust, eða hafa tryggt sér
að þau lönd sem hafa látið herstöðvar í té hefðu svo sterkum her á að
skipa að þau gætu varizt rússneskri gagnárás þangað til Bandaríkja-
menn gætu komið þeim til hjálpar. Hvorttveggja þetta er miklum erfið-
leikum bundið, bæði pólitískum og hernaðarlegum. Og þær Evrópu-
þjóðir sem létu Bandaríkjamönnum slíkar herstöðvar í té, yrðu aðeins
„peð á skákborði fyrir framan kónginn“, eins og ameríska herstjórnin
hefur orðað það, fengju það hlutverk að taka við fyrsta skellinum,
og gætu átt það yfir höfði sér að „fyrst flæddu rússneskir herir yfir
lönd þeirra og síðan yrði ráðizt á borgir þeirra með amerískum kjarn-
orkusprengjum“ (Blackett).
Skoðun Blacketts er því í stuttu máli sú, að kjarnorkuvopn muni
síður en svo geta valdið ])ví að næsta stríð yrði unnið með skjótum
hætti, heldur mundi því, eins og fyrri styrjöldum, verða ráðið til lykta
með langvinnum bardögum, þar sem allar tegundir vopna kæmu til
greina í sameiningu og samvinnu. Þó að stærstu borgir einhvers stór-
veldis, t. d. Rússlands, yrðu eyðilagðar að verulegu leyti með kjarn-
orkusprengjum í upphafi stríðs, gæti herstyrkur landsins verið að
mestu óskertur, og aðgerðir landhers væru jafnnauðsynlegar eftir sem
áður.
Blackett leggur áherzlu á þau skaðvænlegu áhrif sem oftrúin á
kjarnorkuvopn og gildi þeirra í stríði hafi haft á almenningsálitið í
Ameríku. Sú tru, að fjandsamleg þjóð geti hvenær sem er varpað
kjarnorkusprengjum að óvörum á bandarískar borgir og gereyðilagt
þær, hefur getið af sér kröfuna um algert öryggi, um fullkomna vernd
gegn slíkum árásum. En eins og Blackett bendir á þýðir slík krafa