Tímarit Máls og menningar - 01.03.1949, Blaðsíða 23

HINIR VÍGU NORÐMENN
13
sjálfa. Hvað veldur þá því, að fjöldi skynsamra Norðmanna hefur
samþykkt nauðugur viljugur þá utanríkisstefnu, sem þeir vita, að er
ógæfa? Hver trúir því, að þeir og hinir æstari vígamenn í landinu
samþykki annan eins hlut af einum og sömu orsökum? Hégómavonir,
tilbeiðsla ameríska gullkálfsins og sovétníð, sem þar heyrir til, geta
æst upp tiltekna hópa manna úr ráðlausri borgarastétt eins og hér-
lendis, og það verður til að efla stórum norska hernaðarstefnu. En við
verðum hins vegar að reikna með þeim skilningi hjá fjölda hinna
norsku frænda okkar, að þeim þyki ríkisstjórn sín hafa valið milli
tveggja afarkosta, er hún kaus að ganga í Atlantshafsbandalagið, og
sakir þeirrar örþrifahugmyndar sætti þeir sig við það sem orðinn hlut.
Einnig þeim er ætlað að verða vígir Norðmenn.
Litumst í kring. Vesturlönd búast í stríð fyrir „vestrið“, Bandaríkin,
til að veita þeim heimsdrottnunarstöðu. Því er fast haldið að mönnum
í þessum hluta álfu, að kjarnorkan tryggi þeim sigur og þetta muni
borga sig vel — fyrir einhverja. — Gert skal ráð fyrir því einu í þess-
um greinarstúf, að trúin á „vestrið“ og kjarnorkuguðinn sé óyggjandi
fagnaðarerindi fyrir þá, sem eru reiðubúnir að fórna hverri smáþjóð,
sem er, í fyrirtækið.
Herfróðir menn eru opinskáir um það, að Noreg sé ekki hægt að
verja nema tiltekinn dagafjölda, sumir nefna 3 daga, gegn innrás frá
Rússlandi. Landvarnir Noregs geta því eigi miðazt við það að hlífa
heimaþjóðinni og varla við neinar nýtar varnir yfirleitt, heldur við
það, að landið sé stökkpallur árásarþjóðar til leifturstríðs gegn Rúss-
landi þá daga, sem líða, þangað til Rússar eyðileggja stökkpallinn.
Þetta er grimmur veruleiki, sem ræddur er hispurslaust í ábyrgum
blöðum eins og The New Statesman and Nation. Þar spyr enginn um
afdrif Norðmanna, þau skipta svo litlu, að talið er, í samanburði við
það, ef hægt yrði í þessari stuttu árás að afmá sem flestar borgir
Vestur-Rússlands.
Þrátt fyrir þetta er eins og Norðmenn óttist það ekkert sérlega að
verða hernumdir af Rússum að afstaðinni leifturstríðslotunni gegn
þeim. En ef mikið dauðablóð rennur milli þjóða, verður heift úr.
Uggur Norðmanna við það getur ekki dofnað af neinu nema enn
sterkari ótta, óttanum við aðgerðir og hugsanlegar árásir vesturveld-
anna gegn Noregi, ef griðasáttmáli við Rússa hefði verið gerður í stað