Tímarit Máls og menningar - 01.06.1960, Síða 36

TIMARIT MALS OG MENNINGAR
— Já. Hún er höfuð fjölskyldunnar. Frá heuni fær Irin tuttugu þúsund
króna heimanmundinn.
Kennarinn varð dálítið toginleitur í framan:
— Jæja?
— Já, en því þá?
— Af því að ... að þetta er ofboðlítið óþægilegt. Misskiljið mig ekki, ég
virði mikils heiðraða eldri systur yðar, ungfrú Púttji, . . . en ... en .. . ég er
afskaplega viðkvæm sál...
Ella virti barnakennarann kuldalega fyrir sér:
— Þrugl! ... írin er sómastúlka, þér eruð líka sómamaður, og þið finnið
hamingjuna hvort hjá öðru. Annað kemur hér ekki til álita, og það er tjón að
hverju andartaki, sem þið frestið hamingju ykkar um ...
Barnakennarinn stamaði einhverju út úr sér, en sá síðan fram á, að raunsæi
er hornsteinn hamingjunnar. Hann fór í jakkann sinn, einn af þessum, sem
kenndir eru við hinn dýrðlega konung vorn, Franz Jósef fyrsta, og bað um
hönd írinar.
Púttji grét nærri því af gleði og veitti þeim blessun sína með móðurlegri
umhyggju.
Þau nýtrúlofuðu voru mjög hamingjusöm. Herra kennarinn kom daglega
til unnustu sinnar. Á hverjum degi fékk hann fyrirtaksgott miðdegiskaffi og
reykti vindla og sígarettur barónsins. Hins vegar — eins og hann hafði þegar
tekið fram — var hann afskaplega viðkvæm sál.
— Eg kann ekki við þetta, var hann vanur að segja við írini, og ef hægt
væri að vísa heimanmundi þínum á bug, þá mundi ég gera það ...
— Heimska! sagði írin æst. Að vísa svona miklum peningum á bug! . . .
— Og þó ... og þó .. . Að vísu er systir þin ágætisstúlka, en samt er sið-
prýðin fyrir öllu.
— Víst er það svo, sagði írin með þungri áherzlu.
— Og þegar við eitt sinn giftum okkur ...
— Þá?
— Taktu því ekki illa, hjartað mitt, en við munum ekki hafa samneyti við
hana ...
— Eins og þú vilt, elskan, sagði írin auðsveip og leit sæl á unnusta sinn.
5
Álfheimastúlkurnar voru — eins og frá hefur verið skýrt — þrjár. Tvær
þeirra siðprúðar, sú þriðja ekki. Hjalti Kristgeirsson þýddi úr ungversku.
<
178