Tímarit Máls og menningar - 01.12.1969, Blaðsíða 70

Tímarit Máls og menningar
var, að það er dauðadæmt fyrirtæki að fara í boð án þess að getai hlegiö
lyst sín með galopinn munn ef því var að skipta. Enn þurftum við stöllur
að laumast niöur í eldhús og var sú ferð mun erfiöari þar eð kertin voru
geymd í efsta skápnum yfir ísskápnum. En það hafðist og tannsmíðin hófst.
Við bræddum mátulegan klump og bjuggum til hverja tönnina af annarri
upp í Mæju og var sá vandinn mestur að vaxið væri ekki orðið kalt þegar
það var sett í skörðin. Mæja sat eins og ljós og þorði sig hvergi að hreyfa
meðan við bræddum, hnoÖuðum, límdum og skófum uppí henni þar til hún
var altennt. Tókum við henni strangan vara fyrir því að láta nokkuð það
uppí sig í boðinu sem limdist við tennurnar því þá dyttu þær úr eða hún
æti þær. Var hún næstum því lagleg og ekki nærri því eins rafmagnslaus
þegar verkinu var lokið. Búdda var betur sett því að hún var með falskar
en þó þurftum við að gera svolítiÖ við þær líka. Altenntar og rjóðar í vöng-
um hringdu þær á BSR og hurfu skömmu síöar út í myrkur bæjarins.
Daginn eftir voru þær rosalega syfjaðar og tennurnar allar hrundar úr
Mæju en eitthvað merkilegt hlaut að hafa gerzt því að eftir það hétu þær
ekki Mæja og Búdda heldur Maddí og Búddí.
Næstu fimmtudaga vorum við stöllur ómissandi við uppfærslu kvöldsins
og urðu þjónustubrögö okkar svo vellátin í hverfinu að við settum upp
gjaldskrá: 1 tyggjóplata fyrir hverja tönn og súkkulaöi að auki væru tenn-
urnar fleiri en fimm.
Mig minnir það vera í janúar, þegar allir voru orðnir svo vanir sírenunum
að fólk tók varla eftir þeim og þaðan af síður mark á þeim því að Þýzkara-
flugvélarnar gerðu aldrei annað en róta upp i hermönnunum og stríða þeim
og voru venjulega horfnar þegar þeir höfðu fundiö byssurnar sínar. Til
þess að fá eitthvað fyrir sinn snúð gengu hermennirnir í húsin til þess að
minna fólk á að draga fyrir gluggana þegar óvinavélarnar væru yfir bænum.
Hjálmurinn lá kyrr á sínum stað og allt var með ró og spekt.
Um hábjartan daginn gerðist það svo að einhver kom hlaupandi úr mýr-
inni, veifaði byssu og skaut í allar áttir. Eftir því sem nær dró sást svo ekki
varð um villzt að þetta var vopnaður setuliöi í vígahug. Hann miðaði ekki
á neitt sérstakt, skaut bara út í loftiö og til hliðanna og öskraöi. ASrir veg-
farendur hafa sjálfsagt skilið óþolinmæði mannsins og bardagalöngun og
biðu átekta. Oáreittur komst hann upp að mjólkurbúð en þá voru fimm,
aðrir komnir á hæla honum og skutu allir í einu. MaÖurinn kastaðist í göt-
una. Maddí hljóp hljóðandi náföl og hálftennt inn á mitt sviðið: Bill — Bill.
í heilan mánuð eftir það vorum við tannsmiðir atvinnulausir því að þrátt
292