Tímarit Máls og menningar - 01.07.1977, Blaðsíða 26

Tímarit Máls og menningar
margt af þessum „æskuvinum“, og alltaf voru að bætast nýir og nýir
í hópinn, hafi verið úr hólum eða klettum þarna í kring eða sprottnir
upp úr skóginum, a. m. k. var háttalagið eitthvað einkennilegt. Það er
að vísu einkenni nútíma æsku að hendast í bílum um allar trissur og leita
uppi alla dansleiki fjær og nær, en útreiðartúrar þar á ofan um nætur
og skógardans fram undir morgun er eitthvað af öðrum toga, og það
var eins og lifað væri í annarri veröld og öðrum ham eða annarri til-
veru um nætur, og einlægt með viðkvæðinu: nóttin var svo fögur! Þetta
varð til að setja fyrir okkur bæði nótt og dag á annan endann, og við
vissum hvorki upp né niður í stundum sólarhringsins fremur en byggð-
inni sjálfri. Eini fastapunktur tilverunnar var ísfirski verslunarstjórinn,
véfréttin á staðnum næst loftvoginni, svaf sínar tólf stundir þar til sól
steig á Hádegistind, en eina nóttina var hann strokinn og gerður út
leitarflokkur að honum. Þegar hann kom loks í leitirnar voru settar
fyrir hann krásir úti á hóteli og slátrað alikálfi eins og í biblíunni. En
eftir þetta var enginn fastur punktur á Hallormsstað, og við gátum
búist við að jafnvel Hádegistindur yrði horfinn einn morguninn.
En við áttum eftir að reyna fleira, enda löngu hætt að láta okkur
dreyma um frið og ró. Næst er það að góðkunningi okkar, Sigurður
Blöndal, einn af óþrjótandi varaþingmönnum stjórnarflokkanna, skóg-
ræktarfrömuður og lögfræðingabrjótur eins og frægt er, tók okkur í
nýja reisu einhverja óraleið inn í faðm öræfa og skínandi jökla í
gróðursælar byggðir þar sem menn búa eins og í árdaga, eiga eina kú
og örfáar blessaðar kindur og lifa í þeirri sælu sem Mývetningaskáld
hafa best lýst, við einstaka hagsæld og veðurblíðu, algerlega utan við
lög hins íslenska velferðarríkis, lausir við markaði, skattpíningu og ulla-
bjakk, en drekka spenvolga mjólkina úr kúnni og eta spikfeitt nærandi
kjötið af haustlömbunum, og eru sennilega utan við lögsögu þína. Þóra
varð svo heilluð að ég þorði ekki annað en halda henni fast að mér og
Sigurður hafði við orð að setjast þarna að, og yfir tók er við sáum flæða
fram úr hinum djúpu dölum glitrandi ár í ótal kvíslum út eftir víðum
grænum grundum. Við fegurð þessa og sveitasælu urðum við altekin
þeim hátíðleik að við gengum til kirkju og upp að altari og handlék-
um kaleik og kórmuni og virtum fyrir oss í dyrum þá undrasmíð sem
vakið hefur aðdáun heimsins, og leiðsögumaður okkar, bóndi af bæ
einum í dalnum, bar eins og Islands þúsund ár í svip og fasi.
En ekki er öllu lokið með þessu. Nú áttum við sjálf eftir að kynn-
136