Tímarit Máls og menningar - 01.07.1977, Síða 67

Lýst er eftir Pétri Péturssyni verkamanni
og sýnir þannig jafn mikla þröngsýni og Lilja, þröngsýni sem stafar af
samþykkjandi afstöðu þeirra til þjóðfélagsins.
Eftir að Pétur kemur í leitirnar og Kidda hefur orðið vitni að öfug-
snúnum viðbrögðum móður sinnar við endurkomu hans fáum við enn
að heyra í henni þar sem hún ímyndar sér að hún sé að opna sig fyrir
Andra. Það er eðlilegt að hún skuli beina orðum sínum til hans, hann
er sá sem kemst næst því að skilja hana þó hann sé henni ekki sammála.
I þessu eintali Kiddu kemur fram betur en áður að hún finnur til sam-
stöðu með föður sínum.
Þú ert hvítur og sléttur og ánægður og fínn og góður, — ... eins og ... allir,
nema ég — og pabbi.
(194)
Og eins og það var Kidda sem komst næst því að skilja hvað hefði komið
fyrir Pétur þá fer hún einnig nærri um ástæðu þess að hann ærðist.
Af hverju heldur þú að pabbi hafi lamið þennan kvenmann? Veiztu það,
að stundum langar mig til að lemja ykkur öll, svo þið sjáið mig eins og
ég er, —
(194)
Hér í sögulok gerir Kidda upp sakirnar við umhverfi sitt og ákærir það
fyrir ragmennsku og flótta frá vandamálunum.
Þú, sem ert svo hlvr í augunum meðan enginn spyr þig neins. Hversvegna
flýr sálin úr þeim þegar ég spyr?
(194)
Hún hefur áður snúist gegn hlutadýrkun Lilju og fyllist skelfingu þegar
henni skilst að móðir hennar taki hlut, þ. e. lík, fram yfir föður hennar.
— Veiztu, að í dag sá ég mömmu í fyrsta sinn? Eg var hrædd — hún var
nakin — og ég var hrædd, — ... — en ég er samt fegin, að það var ég
sem sá hana. Því nú veit ég hvað ég vil ekki/ ... /ég vil ekki verða eins
og þið, þegar ég verð fullorðin.
(194—195)
Um langan tíma mótast ákvörðun innra með Pétri uns hann heldur
norður dag nokkurn. Hann læmr engan vita heldur laumast í burtu
12 TMM
177