Tímarit Máls og menningar - 01.07.1977, Blaðsíða 83

Síðasti jökullinn
hans bassaraddadur: Já, híngað er maður kominn.
Ásta kvíðafull: Brakar ekki hroðalega í ísborginni? Er ekki agalegt að
vera þarna á miðjum jökulskalla að festast, úr því buxurnar
frjósa við ísinn?
hans Mjórödd: Eg er bara latur. Latur: Lángar í blund. Sönglandi: Eg
tími samt ekki að lúra þegar ég hef loksins fengið jökul. Hárödd:
Gott. Sópran: Gott og vel. Hummun: Já, híngað er ég loksins
kominn. Hversdagsrödd: Hérna mun ég verða. Jöklarödd: Það
ropar dáldið og rymur í ófreskjunni; það vantar ekki geðíllsku
í blessað frumtröllið. Latmæltur: Eg fæ mér bara blund ef fer
að fárfjúka úr frostíllskunni. Geispandi: Eg er svo blundkær og
sæll eins og venjulega eftir góða máltíð. Strigabassi: Hann er
alltaf svo góður súri blóðmörinn, en bestur er hann þó svona klak-
aður að mylja í rólegheitunum.
Ásta undrandi: Bara brakandi ísél og freðinn súr og samt blundsætur
eins og úr heitri kvöldsteik? Páskarödd: O! hefur eitthvert frum-
tröll talað upp um barka jökulsins yfir þig; þú ert svo skrítinn!
hans Það kemur alltaf upp í mér sæla þegar mér líður vel, hu hu hu!
Ásta ópolinmóð: Ferðu ekki að koma?
hans Lágrödd: Talaðu ekki um daga eða ár.
ásta Sálmarödd: Tunna af blóðmör endist alltof lengi!
HANS Saddraddaður: Þvílík dýrð er á jöklum og margt að hugsa þegar
hríðum slotar. Það er gaman að heyra frostið braka í lofti. Eg
hlustaði lengi í nótt á ísnálarnar gnístast saman í blænum og
fann að það voru bara norðurljósin sem léku á þær, skilurðu
Asta, muldu þær í sínum fögru rólegheitum. Nú jæja, maður
sér varla út úr augum í dag fyrir hríð, svo það er heilnæmt og
að venju. Já Asta, náttúran er heillandi. Ef ég hefði hafragraut
væri allt eins og eftir óskum, en ég gleymdi troginu, því miður.
Eg fæ ekkert sem jafnast á við hafragraut, með eða án mjólkur.
Bara það sé ósvikinn grautur. Það væri ekki amalegt að mylja
þá saman frændurna þegar maður er latur að glápa í storminn
hálfa og heila daga án þess að hreyfa sig úr stað nema þegar
skaflar myndast um mann, að maður veltir sér um hrygg. En
það má nú segja að jökulferðin sé að blessast. Aldrei jafn gott
á jöklum og um hátíðir; þar með laus við bakkelsi og steikur.
ÁSTA E minn eini!
13 TMM
193