Tímarit Máls og menningar - 01.07.1977, Síða 85

Síðasti jökullinn
hans Og sverja.
ÁSTA grátandi: Hvers vegna, Hans?
hans Ég vil fá að njóta síðasta jökulsins, þú skilur það Asta, vera
hérna á honum úr því hann er með sinn blessaða hélaða skalla.
Ásta Jæja þá, ég sver, þótt ég viti ekki hvers vegna þú vilt láta mig
gera það.
hans Guð blessi þig fyrir það Asta.
ásta Hvers vegna læmrðu þig frjósa svona Hans, og hvers vegna
læturðu mig svo sverja þig frá björginni?
hans Það er nú það Asta, það er nú einmitt það sem ég hef alla ævi
verið að sorga um.
Ásta Hvað? Hvað er að þér elsku Hans? Hvað hefur valdið öllum
þessum voðalegu örlögum?
HANS hvíslandi: Það er nú sko svona Asta: Ég á ekki fyrir kism. Það
er nú einmitt það. Brosir: Sem er það besta af öllu! Ljómar nú
allur: Því það þarf enga kism á jökli. Það er nú það. Talar hcegt
og með mikilli blíðu: Ekkert mun gerast, ég er viss um það. Ég
mun heyra hvin í veðrum. Það er allt og sumt. Talar mjög
blítt: Svo breiðir jökullinn sæng sína yfir mig. Skilurðu? Engin
kista.
ÁSTA Ó!
hans Tignandi: Síðasti jökullinn!
Ásta Ó! Ó!
hans Blessaður síðasti jökullinn!
195