Tímarit Máls og menningar - 01.10.1981, Síða 8

Tímarit Máls og menningar
ráðandi fyrir utan gluggann hans. Skáldið sem orti um jötuninn við
Lómagnúp segir í öðru kvæði: „Einn mun ég heyja mitt stríð þegar nóg
er lifað“ og hefur vissulega mikið til síns máls. Þó verður það seint
ofmetið að fá að njóta hjálpar og umönnunar sinna nánustu þegar mest á
reynir, og þeirrar hjálpar naut Magnús í ríkum mæli. Við kveðjum hann
öll með þakklátum huga. Megi hin eilífa hvíld verða honum vær og góð.
Kveðja frá Máli og menningu
Saga Magnúsar Kjartanssonar og Máls og menningar eru að ýmsu leyti
fléttaðar saman. Þeir Kristinn E. Andrésson áttu náið samstarf allt frá því
Magnús kom til landsins í styrjaldarlok. Magnús var talsvert viðriðinn
útgáfuna og skrifaði marga pistla í Timaritið, einkum eru stuttir og
meitlaðir ritdómar hans í minnum hafðir. En því miður hefur ekki verið
mikill tími aflögu til tímaritsskrifta eftir að hann réðst til Þjóðviljans
1947.
Upp frá því var daglegur starfsvettvangur Magnúsar fjarri Máli og
menningu, en tengslin rofnuðu ekki. Hann sat í félagsráði og var í stjórn
félagsins um 12 ára skeið og síðan í varastjórn þess. Hann tróð sér aldrei
fram en vékst ævinlega vel undir þegar til hans var leitað. Liðsinni hans
hefur vafalaust oft reynst heilladrjúgt, og a. m. k. einu sinni ómetanlegt.
Arið 1974 var fjárhag Máls og menningar svo illa komið að ekkert
annað virtist blasa við félaginu en að láta eignir þess upp í skuldir og lýsa
það gjaldþrota. Það var að frumkvæði Magnúsar Kjartanssonar sem átak
var gert til að rétta við hag félagsins og hefði að líkindum ekki tekist ef
hann hefði ekki lagst á þá sveif. Reynslan hefur sýnt að þær aðgerðir og
skipulagsbreytingar sem af þessu leiddu voru til mikilla bóta og réðu
úrslitum um líf eða dauða Máls og menningar.
Við vorum svo heppin þegar ég tók við ritstjórn Tímarits Máls og
menningar að Magnús Kjartansson féllst á að taka sæti í ritnefnd þess.
Ritnefndarfundir voru allir haldnir á heimili þeirra Kristrúnar og eru
254