Tímarit Máls og menningar - 01.10.1981, Qupperneq 39

Damisaga um banska
nefndi konan ævinlega einkennilegt gælunafn sonar betriborgarans og
bætti við með trompi:
Allt óslitið. En drengurinn er vaxinn upp úr buxunum.
Einhverra hluta vegna, sem var óskiljanlegt þá, uxu slíkir drengir alltaf
upp úr buxunum, en aldrei úr jakkanum. Og þótti okkur það kynlegt.
Osjálfrátt höfðum við það á tilfmningunni að synir góðborgaranna í
Reykjavík hefðu það eitt fyrir stafni að rifna út og vaxa upp úr poka-
buxum á hinni erfiðu menntabraut og hörðu skólabekkjunum. Engu að
siður slitu þeir ekki buxunum, enda sagði konan:
Botninn er stráheill.
Til frekari áherslu bætti konan við nokkrum orðum á dönsku og sló
botn í málið með frásögum um hvað væri dýrt fyrir „þessar familíur“ að
þurfa að fara í reisu næstum á hverju ári, bæði fyrir landið og til að koma
börnunum til mennta. A heimleiðinni var svo komið við í Edinborg, og
þar voru fötin i raun og veru keypt á okkur, þótt einhverjir fengju að
bregða sér i þau snöggvast.
Við strákarnir rumdum óánægðir, en vissum að konunni tækist að
selja fötin þegar hún hafði sagt hin fleygu orð:
Nú, ef strákarnir yðar vilja ekki vera snyrtilega búnir, þá skellið þér
bara neðan af buxunum. Þá eru þarna komnar hinar flottustu stuttbuxur.
Konan ítrekaði að flíkurnar væru úr vönduðu efni, valdar af vönduðum
konum sem væru giftar vönduðum mönnum og ættu vönduð, góð og
menntuð börn. Nú var bara eftir að borga. Féð var borið fram á undarlega
óhlutbundinn hátt eins og þegar fiður er handleikið. Það var lagt á borðið
en ekki í lófa. Allir báru virðingu fyrir vönduðum konum sem giftust
vönduðum mönnum; og mamma sagði:
Eg verð þá að fá hana Jóu sauma. Ég er ekki það flínk í höndunum
sjálf.
Já, góða mín, þér skuluð bara fá hana Jóu sauma, sagði konan.
Þegar hún var farin þrifum við fötin af borðinu í reiði og tröðkuðum á
þeim; og pabbi sagði að slíta ætti pussuna af svona kerlingu og stinga
hausnum í rassgatið á henni. Síðan voru fötin hirt þegjandi upp af
gólfinu.
285