Tímarit Máls og menningar - 01.04.1984, Qupperneq 39

Brúðkaupið
Fullorðna fólkið situr í rökkrinu og horfir út um gluggann.
Það er talað um meira kaffi og brúðkaup, um fisk og þurrkatíð og
enginn hefur minnsta grun um syndugt lífernið í svefnherberginu.
Hún nemur staðar í dyrunum — horfir beint framan í þau — og nú
stenst hún ekki mátið lengur. Kjökrandi segir hún þeim hvað sé að.
Pabbi Nikulásar fer inn til drengjanna. Sængin er oltin fram úr og
þeir slást eins og litlir hanar. Hann dregur Nikulás út á gólfið — og
friður kemst á. Nikulás verður að fara inn á dívaninn í borðstofunni
og Nóra og Olafur leggjast úrvinda hlið við hlið og spenna greipar.
Skýin sigla hraðbyri yfir himininn eins og stór seglskip og milli
þeirra sendir sólin geisla sína niður á tangann þar sem litla, hvíta
kirkjan stendur ein og veðurbarin.
En nú er búið að draga turnhlerana frá og klukkan slær. Hljóðið er
skært og feimnislegt — rétt eins og verið væri að slá í lítið mortél, en
það gerir ekkert til, allir vita hvað það þýðir.
I dag ætlar sonur hjónanna á Hellu að ganga að eiga stúlku úr
Fjaðurey.
Fólkið í forkirkjunni er allt á iði þar sem það stendur og hvíslast á.
Konurnar eru rauðar og þrútnar, kjólarnir glansa og þær snúa
stillilegum karlmönnunum til og frá. Friðlausar hendur kvennanna
strjúka rykið af herðum þeirra og þeim er skipað að greiða sér og
snýta — meðan enn er tími til.
Klukkan hljóðnar og nú er stóra stundin runnin upp. Það heyrist
skrjáf á loftinu og allt í einu er byrjað að spila á orgelið. Það hljómar
eins og risastór harmóníka og það blæs og stynur — eins og maður
með andateppu.
Dyrnar opnast og þarna . . .
Inn gengur stúlkan úr Fjaðurey eins og engill af himni, í síðum
hvítum kjól og dregur á eftir sér brúðarslæðu. A höfðinu er hún með
grænan krans og blóm í hendinni.
Hún er lítil og nett, næstum eins og smástelpa. Aftur á móti er
brúðguminn tröllslega vaxinn. Hann er með gríðarmiklar hendur og
skórnir eru breiðir og illa burstaðir.
A eftir brúðhjónunum kemur hópur hjóna. Bústnar konurnar taka
undir arminn á uppábúnum mönnum sínum. Handleggirnir á þeim
eru rauðir og æðaslitnir. En þarna eru líka falleg hjón. Nóra teygir sig
157