Tímarit Máls og menningar - 01.04.1984, Blaðsíða 72

Pétur Hraunfjörð
Hundsbit
Hann hélt uppi lokinu með vinstri hendinni og streittist móti vindi
sem var honum gagnstæður. I hægri hendi hélt hann á blaðabunka,
sundurlausum vélrituðum blöðum — veitendur — Dagsbrún gera
með sér svofeldan samning. Hann lyfti sparihendinni hátt á loft
tilbúinn að þruma pappírunum í tunnuna. Séri nú kver spekin á verð-
bólgutímum — nema hvað, ef til vill var þetta fljótræði, þó hann
þyrfti að rýma til. Kanski væri þetta orðið sögulegt plaggat. Andar-
tak stöðvaðist höndin yfir opi tunnunnar og forvitnin varð öllu yfir-
sterkari. Hann las niðurlag fyrstu málsgreinar: „er séu fullkomlega
hæfir til þeirrar vinnu, sem um er að ræða.“ Fjandinn sjálfur þetta
hlaut að vera löngu úrelt. Enginn talaði lengur um fullkomlega hæfa
verkamenn. Nútíma orðalag gerir ráð fyrir almennu verkafólki og
sérhæfðu vinnuafli — en fullkomnu, slíkt hlaut að vera gamaldags,
forlegið, afdankað.
Snörp vindhviða tætti blöðin úr hendi hans og skellti niður loki
öskutunnunnar. Kvalastuna braust fram af opnum vörum hans, þum-
alfingur hægri handar hafði lent á milli tunnu og loks, blóð vætlaði úr
aflvöðva handarinnar. Slys auðvitað og það hér heima þvílík
óheppni. Hann greip vinstri hendi um þá hægri og huldi í greip sinni,
beygðist saman í herðunum, strengdi kviðvöðvana. Þétti tak vinstri
handar um sár og blóðug eymsli undirskriftahandarinnar eins og
hann vildi einangra sársaukann, takmarka hann frá öðrum pörtum
líkamans. Sársaukinn var nístandi, hann klemmdi saman varirnar,
hélt niðri í sér andanum og herptist saman í herðunum. Alútur með
samanbitnar varir, sá í huganum baráttuna fyrir stefnumarki sínu
renna út í sandinn. Hann hafði sett sér það mark er hann fékk þessa
íbúð fyrir tveim árum að eiga til leiguna með viku fyrirvara um
mánaðamót. Sexmánaða fyrirframgreiðslan hafði reynst honum
190