Tímarit Máls og menningar - 01.04.1984, Síða 42

Tímarit Máls og menningar
Ó, mikið var gott að hann sagði já. Nóra vonar bara að brúðurin
segi líka já. Og hún hvíslar já.
Presturinn gefur þau saman. Margar konurnar snýta sér og þegar
brúðhjónin snúa sér við sjá allir að brúðurin hefur grátið.
Hvað í ósköpunum . . . Nóra botnar hvorki upp né niður í neinu.
Sagði hún ekki greinilega já? Getur verið að hún hafi samt séð eftir
því? Fullorðna fólkið er skrýtið . . . Allir byrja aftur að syngja og
Nóra heyrir hvernig meðhjálparinn reynir að þenja sig sem mest
hann má.
Um stund er hann langt á undan orgelinu og fólkið veit varla hverj-
um það á að fylgja. Sálmasöngurinn riðlast — og hljómar eins og
hálfkæft neyðaróp.
Nóra situr agndofa og starir framan í meðhjálparann. Hann situr
þarna stífur og öskrar — og að lokum hefur hann sitt fram.
Storminn lægir og orgelið tekur stökk — og nú hafa allir náð sér
aftur á strik.
Það er orðið hráslagalegt í kirkjunni og droparnir mynda tauma á
rúðunum þegar þeir renna niður á gluggapóstana. Eins og tár.
Og svo er þessu lokið. Sigri hrósandi leiðir brúðguminn litlu brúð-
ina sína fram kirkjugólfið. Klukkan byrjar aftur að slá og uppi á
altarinu berjast ljósin fyrir lífi sínu í næðingnum.
Um kvöldið lægir vindinn. Þorpið angar af nýslegnu grasi og þurru
heyi.
Sólin er ennþá hátt á lofti og skín inn í blátt og hlýtt eldhúsið. Það
glampar á látúnsbríkina á eldavélinni.
Elspu-Lena dregur fram kíkinn og sest með börnunum fjórum við
nyrðri gluggann til að fylgjast með.
Og hérna — við eldhúsgluggann — verða Nóra og Ólafur í fyrsta
skipti vitni að brúðkaupi. Allir brúðkaupsgestirnir verða nefnilega að
fara fram hjá glugganum til að komast upp á Hellu og tíu forvitin
augu vega þá alla og meta.
Elspu-Lena horfir í kíkinn. Hún stendur á eldhúsgólfinu og starir í
þetta undratæki — sem hægt er að galdra heil brúðkaup inn í.
Það er ys og þys utan við húsin á Hellu. Hvítklæddir menn bera
stóla milli húsa og ókunnugir krakkar í sparifötum þjóta út og inn,
fara í klukk — og hafa hátt.
160