Tímarit Máls og menningar - 01.04.1984, Qupperneq 84

Tímarit Máls og menningar
verið talið, dvöl hins erlenda setuliðs hafi leitt þetta í ljós og valdið því að
stórum hafi „aukizt á ósómann.“ Þannig sé
. . . vitað um kvenfólk í tuga tali á allra lægsta þrepi skækjulifnaðar, svo og
það, að ótrúlegur fjöldi annarra fullorðinna kvenna í ýmsum stéttum virðist
lifa svo menningarlausu léttúðarlífi, að furðu gegnir. (620)
Vilmundur telur að hernámið leiði „marga lausung í ljós“ sem hafi áður
verið til en „aðeins betur búin“. Það hversu algengt þetta er orðið segir
. . . ekkert nema sannleikann um það, hve veikt íslenzkt kvenfólk er á
svellinu, þegar á reynir. (621)
Undirstaða röksemdafærslunnar er því sú að íslenskar konur séu hórur
innst inni, enda væntir Vilmundur ekki mikils af aðgerðum sem beindust að
því að bæta lifnað fullorðinna kvenna. Hann telur ráðlegra að einbeita sér að
konum „sem hafa beinlínis skækjulifnað að atvinnu“ og börnum, því það sé
. . . viðbjóðslegast, ef niðurstöður lögreglunnar um það eru á rökum reistar,
að ólifnaður stúlkubarna á aldrinum 12—16 ára og jafnvel yngri sé svo
almennur orðinn og breiðist svo ört út, að ekkert heimili frá hinum aumustu
til hinna bezt settu geti talið sig öruggt öllu lengur. (620)
Þær aðgerðir sem Vilmundur leggur til eru mjög harkalegar. Hann vill
safna saman þeim vændiskonum sem hafa skækjulifnað að atvinnu og flytja
þær á vinnuhæli á afskekktum stað, láta þær búa þar við holla vinnu, gott
atlæti og heilbrigðan aga og flytja síðan þangað jafnóðum þær konur sem
kynnu að bætast í hópinn.10 Þessar aðgerðir hefðu holl áhrif á álit almenn-
ings og gætu vakið nokkurn ótta meðal kvenna.
Hann vill helst senda öll stúlkubörn á aldrinum 12 — 16 ára burt úr bænum
og búa þeim góð uppeldisskilyrði utan bæjar þar sem ekkert setulið sé. Hið
minnsta sem hægt væri að gera væri að senda þær stúlkur á þessum aldri sem
örugglega sé á hættulegum glapstigum burt úr bænum en hafa þær sem eftir
yrðu undir nákvæmu eftirliti lögreglu og barnaverndarnefndar og senda þær
síðan burt um leið og út af brygði þrátt fyrir eftirlit. Hugsanlegt væri að um
200 stúlkur yrðu fluttar burt en um 1000 yrðu undir eftirliti í bænum.
Vilmundur telur komið í það óefni að vettlingatök komi ekki að haldi. Ef
lögreglan hafi nokkurn veginn rétt fyrir sér sé framferði stúlkubarna í
bænum þannig að Reykjavík megi „heita ein uppeldisstöð fyrir skækjur,
stórum líklegri til áhrifa á framtíðarkonur höfuðstaðarins en allar kirkjur og
skólar hans samanlagðir" (622). Ef slíkt fái að viðgangast til lengdar megi
202