Tímarit Máls og menningar - 01.05.1988, Síða 47

Austrid er rautt
við Flosi sátum og útskýrðum díalektíska efnishyggju fyrir Jóa. Eg
stóð upp og opnaði. Fyrir utan var Bjössi að bjóða okkur Flosa í
samkvæmi sem hann ætlaði að halda eftir rúma viku. Við þáðum
boðið en þegar Bjössi var farinn héldum við áfram og ræddum örlít-
ið nánar um díalektíkina sem Jóa fundust svo furðuleg fræði að
hann rakti ekki bara fyrir okkur efni bókarinnar „Voru guðirnir
geimfarar?“ heldur sagðist sjálfur hafa séð draug og vissi fjölmörg
dæmi þess að fólk færi sálförum.
Svo fór að rigna, en ekki mikið, því brátt fraus allt og var orðið
helstíft einn morguninn. Fjöllin urðu glerhál og stóðu einsog spegla-
borgir fyrir ofan bæinn. En kvöldið, þegar komið var að samkvæm-
inu, var aftur farið að snjóa en nú skóf, kuldinn nísti merg og bein
og skafrenningurinn þyrlaði upp hvítum byljum.
I samkvæminu var popphljómsveitin sem átti að spila á ballinu og
þarna voru bæði snoppufríðu stelpurnar sem og náungarnir með
hárböndin. Við Flosi áttum viskí en það var líka nóg af rauðvíni á
borðum og allan tímann gekk stór hasspípa í endalausa hringi um
stofuna. Eg sigldi um loftið einsog gufuskip, strókarnir stóðu út úr
mér og þegar ég settist á púðann við hliðina á Bjössa tók hann upp
litla bréfkennda pillu, glotti og rétti hana til mín. „Hvað er þetta?“
sagði ég og Bjössi glotti enn meir þegar hann hallaði sér að mér og
sagði: „Flugmiði.“ Við hlógum báðir og ég skolaði pillunni niður
með vænum slurk af rauðvíni.
Fyrst sá ég ótal bláa boga í kringum allt en svo þustu hvítir vegg-
irnir allt í einu upp að mér, þrengdu sér að mér og herptust um
hálsinn. Eg hélt það væri verið að kyrkja mig og hljóp út en í
fjúkandi skafrenningnum sá ég ekkert nema saltfiska. Þeir hengu á
þvottasnúrum, sátu í stofugluggum og þegar ég spurði dyravörðinn,
sem hleypti inn á ballið, sonur hvaða saltfisks hann væri kallaði
hann á liðsauka og nokkrir fílefldir svolar komu og veltu mér upp úr
fjúkandi snjónum.
Einhver var á eftir mér. Eg heyrði fótatak en sá engan. Eg gekk að
gömlu húsi, kippti burt stoð úr lúnu tréhandriði og ákvað að nota
hana sem barefli ef á mig yrði ráðist. Þannig arkaði ég lengi um
göturnar en hitti engan fyrr en ég mætti manni sem hélt á Sénívers-
flösku og hallaði sér upp að grindverki. Eg var viss um að þetta væri
181