Tímarit Máls og menningar - 01.05.1988, Qupperneq 71

Dómurinn
gekk fagnandi um heiminn, lauk við samninga sem ég hafði lagt
grunninn að, veltist um af ánægju og gekk burt með lokað andlit
heiðursmanns, að föður sínum ásjáandi. Heldurðu að ég hafi ekki
elskað þig, ég sem þú ert getinn af?“
„Nú ætlar hann að beygja sig fram,“ hugsaði Georg, „ef hann
dytti og mölbryti sig!“ Orð þessi þutu gegnum höfuð hans. Faðir-
inn beygði sig fram en datt ekki. Þar eð Georg kom ekki nær, einsog
hann hafði búist við, rétti hann aftur úr sér.
„Vertu kyrr þar sem þú ert, ég þarfnast þín ekki! Þú telur þig enn
hafa afl til að koma hingað og heldur aftur af þér einungis af því að
þú ætlar þér það. En skyldir þú ekki hafa rangt fyrir þér! Enn sem
fyrr er ég ofjarl þinn. Einn hefði ég ef til vill orðið að hopa, en
móðirin gaf mér afl sitt, ég er kominn í dýrlegt samband við vin
þinn, viðskiptavini þína er ég með í vasanum.“
„Hann er meira að segja með vasa á serknum!“ sagði Georg við
sjálfan sig og hélt að hann gæti með þessari athugasemd gert hann
ómarktækan um víða veröld. Einungis andartak kom honum þetta í
hug því að hann gleymdi öllu jafnharðan.
„Hengdu þig bara á brúði þína og komdu fram á móti mér! Eg
svipti henni burt frá þér, þú getur ekki ímyndað þér hvernig!“
Georg gretti sig, einsog hann tryði þessu ekki. Faðirinn lét sér
nægja að kinka kolli út í hornið til Georgs, til að hnykkja á sann-
leiksgildi orða sinna.
„Hve mér var skemmt yfir þér í dag, þegar þú komst og spurðir
hvort þú ættir að skrifa vini þínum um trúlofunina. Hann veit allt
um þetta, strákbjálfinn þinn, hann veit allt saman! Eg skrifaði hon-
um, því að þú gleymdir að taka af mér skriffærin. Þessvegna hefur
hann ekki komið árum saman, hann veit þetta allt hundrað sinnum
betur en þú sjálfur, bréf þín krumpar hann ólesin saman í vinstri
hendi um leið og hann heldur mínum bréfum á loft í þeirri hægri og
les!“
Hann sveiflaði handleggnum af eldmóði yfir höfði sér. „Hann veit
allt þúsund sinnum betur!“ hrópaði hann.
„Tíuþúsund sinnum!“ sagði Georg í því skyni að skopast að föð-
urnum, en orðin öðluðust grafalvarlegan hljóm í munni hans.
„Arum saman er ég búinn að bíða eftir að þú kæmir með þessa
spurningu! Heldur þú að ég hafi áhyggjur af einhverju öðru? Held-
205