Tímarit Máls og menningar - 01.05.1988, Síða 85

Tvar örsögur
„Er guð kannski amerísk rauðsokka?“ sagði lífsförunauturinn.
„Hún kastar að minnsta kosti ekki sprengjum í neitt,“ sagði ég og
klæddi mig í kápuna.
„Ha ha!“ sagði hann. „Eg vildi að ég myndi hvað hún hét þessi
svarta drottning í Afríku, sem var frægust fyrir grimmdina.“
„Hét hún kannski Idi Amin?“ spurði ég elskulega.
„Hún var uppi þegar hvítu mennirnir voru að flæða yfir Afríku,"
sagði hann örlátur á vitneskju sína.
„Hún hefur þá verið að verja hreiðrið sitt,“ sagði ég.
„Hver gerir það ekki,“ sagði hann. „Meira að segja með sprengj-
um.“
Eg gekk út í bílinn. Einhvers staðar inni í mér var kaldur hrollur,
sem var ekki í neinu samræmi við þennan lognkyrra og friðsæla
morgun. Gatan glitraði í sólskininu, en samt var eins og ég biði þess
að skuggi félli á hana.
MYND ÚR HVERSDAGSLÍFINU
Það voru bara fáeinar mannverur í stórmarkaðnum þennan þriðju-
dagsmorgun og langt á milli þeirra. Eg ætlaði ekki að kaupa mikið
og verslaði næstum blindandi til að láta ekki freistast að eyða meiru
en ég ætlaði.
Eg fann það sem ég leitaði að og gekk að kössunum, en þeir voru
allir mannlausir nema sá, sem var lengst í burtu. Par, sem gekk á
undan mér vakti athygli mína. Það leiddist hönd í hönd eins og börn
gera. Þetta voru ekki elskendur, heldur ungur piltur og gömul kona,
sennilega um áttrætt.
Þau voru næst á undan mér við kassann og þegar að þeim kom
losaði pilturinn hálf vandræðalega hönd gömlu konunnar úr sinni og
gekk fram, en hún snaraði fatnaði á borðið einbeitt á svip.
Stúlkan stimplaði inn á kassann og hann sýndi kr. 520.60. Piltur-
inn lagði fram fimm þúsund króna seðil, sem gamla konan hafði lætt
að honum og rétti henni afganginn. Hún tók við peningunum og fór
að telja. Peningarnir vöfðust fyrir henni, vildu ekki láta að stjórn og
talningin tók óratíma. A meðan stóðum við, sem aldrei töldum af-
ganginn og horfðum á. Tíminn stóð kyrr og ysinn og hraðinn, sem
219