Tímarit Máls og menningar - 01.03.1991, Qupperneq 105

Stundum lentu skotin í háum trjám sem uxu meðfram garðveggnum. Gamla konan birtist.
Hún opnaði gluggann og bað þau um að hætta. Veik, titrandi röddin espaði bömin upp.
Þau æptu af gleði þegar bolti fór inn í stofuna. Skömmu síðar kvað við annað siguróp
þegar einn af stóm strákunum í hópnum hitti í höfuðið á konunni. Hún fól andlitið í
höndum sér. En hún hörfaði ekki. Hún stóð bara og grét á meðan snjóboltahríðin buldi á
henni. Maðurinn mundi að honum fannst óþægilegt að sjá hana gráta. Samtímis var hann
á valdi eldmóðsins sem gagntók félaga hans.
Minningin dofnaði. Hann stóð kyrr og virti fyrir sér spmngur í málningunni á
gluggapóstunum og sólbekknum. Hann kroppaði upp flísar og horfði annars hugar á
dökkar rendur í viðnum sem kom í ljós undan stökkri málningunni. Skyndilega fann hann
til nístandi sársauka. Flís hafði stungist upp í kviku vísifingurs. Hann náði taki á henni
þar sem hún stóð undan nöglinni. Andlitið ummyndaðist í grettu þegar hann kippti henni
út. Það var blóð á beinhvítri ögninni. Maðurinn settist í snjáðan leðursófa, stakk fingrinum
upp í sig og saug blóðið sem vætlaði úr örsmáu sárinu. Hann snerti það með tungubrodd-
inum. Það sveið þegar munnvatn komst í snertingu við hold.
Fyrir utan stungust svartar trjágreinar í fölgráan himin. Rökkur draup úr loftinu. Það
safnaðist saman í homum og skúmaskotum og byrjaði að gæla við húsin í götunni.
Hann sá tvo menn nálgast. Hann lét sig síga niður í sófann. Ljósin í íbúðinni vom
slökkt. Hann var næstum því viss um að þeirhöfðu ekki tekið eftir honum. Hvell hringing
ómaði um stofuna. Hann sat kyrr. Tvisvar í viðbót rauf bjallan kyrrðina. Hann beið. Að
lokum heyrði hann þá ganga niður tröppumar. Mennimir voru kunningjar hans. Hann
velti því fyrir sér hvort þá gmnaði eitthvað. Hann var ekki í skapi til að hitta neinn.
Hann stóð upp og gekk inn í svefnherbergið. Það var ekki áliðið, en hann var þreyttur.
Hann afklæddist og lagðist í tvíbreitt rúm. Gegnt því var stór, hálfopinn fataskápur. Svart
gapið tmflaði manninn. Hann stóð upp og lokaði skápnum.
Slitmr úr atvikum sveimuðu um huga hans. Þær tengdust konu sem hann hafði búið
með. Sambandið hafði byrjað vel, gengið í tvö ár, en liðast síðan í sundur. Því lauk
skömmu eftir að þau fluttu hingað. Hann átti erfitt með að hugsa um endalokin. í hvert
sinn sem hann reyndi fylltist hugur hans annarlegum doða og beiskju.
*
Maðurinn vaknaði um nóttina af samhengislausum draumi. Hann teygði út höndina til að
kveikja á náttborðslampa. Hann fann til í fingrinum þegar hann þrýsti á rofann. Það kom
ekkert ljós. Hann stóð upp og ætlaði að kveikja loftljósið. Ekkert gerðist. Hann fór fram
í stofuna. Þar var ekkert ljós. Hann leit út um gluggann. Gatan var myrk. Maðurinn gekk
TMM 1991:1
95