Tímarit Máls og menningar - 01.03.1992, Side 44

Ólafur Gunnarsson
Dóttir járnsmiðsins
í Hollandi bjó eitt sinn járnsmiður í litlu húsi við tjörn. Þar syntu svamir og endur. Hann
átti fimm dætur og voru þær hver annarri fríðari. Kona hans var látin fyrir nokkru þegar
saga þessi gerðist. Fegursta dóttirin leit aldrei glaðan dag. Henni dugði hvorki að vera
fríðust systra sinna né fegursta stúlkan í þorpinu. Hún vildi verða fegursta kona í heimi.
Eitt sinn var faðir hennar úti í smiðju við steðjann sinn. Eldurinn hamaðist að hjálpa
honum að móta pott. Þá sagði smiðurinn því hlaupið var í hann kapp: Svona, reyndu að
herða þig glóðarræfill.
Þennan dag hætti smiðurinn störfum snemma því hann ætlaði að til Amsterdams með
potta og pönnur á vagni. Dæturnar fjórar áttu að hjálpa honum að selja á torginu. Ein varð
eftir heima til að gæta húss og smiðju. Smiðurinn jós ösku yfir eldinn og þar hvíldist hann
í rökkrinu æfareiður. Um kvöldið hugði stúlkan vel að öllu í smiðjunni. Aska hrundi af
glóðinni. Það var eins og einhver lyki upp gulu auga. Eldurinn hvíslaði: Taktu nú
fýsibelginn og bættu á mig sprekum og blástu vel. Mig langar að gægjast hér upp um
skorsteininn.
— Þar er þorp, sagði stúlkan.
— Veit ég það, svaraði eldurinn. — En mig langar að sjá það samt.
— Hverju viltu þá launa mér?
— Ég skal gera þig að fegurstu konu í heimi. Þegar ég hef skoðað þorpið þá skaltu
líta í tjörnina þar sem endurnar og svanirnir synda og þá muntu sjá að þú verður orðin
fegurst kvenna.
Stúlkan blés og blés og glóðin rauk upp um skorsteininn og settist í hálminn á þakinu
og hreiðraði þar um sig. Er ég glóðarræfill?, hugsaði hún snarkandi og át af hálminum.
Nei, ég er eldurinn. Og glóðin hámaði í sig hálminn.
Þegar stúlkan sá þetta varð hún hrædd og kallaði: Hættu strax!
Eldurinn hvæsti á vindinn að koma. Vindurinn kom forvitinn af hafinu.
34
TMM 1992:1
*