Tímarit Máls og menningar - 01.12.1993, Blaðsíða 66

fugl? Hún finnur engin svör við þessu í turnherberginu sem er prísund
hennar.
Þegar dagai kemur Ugla heim, lítur ekki við stúlkunni, yrðir ekki á
hana, heldur fer strax að sofa í horni sínu. Minnug orða Uglunnar þorir
stúlkan ekki að láta á sér kræla, heldur sest við gluggann og horfir og
horfir í loftið. Lætur sig dreyma í dagsbirtuna. Svo ógnarhátt er hún uppi
að ekki sér hún til jarðar, heldur aðeins loftið og ólgusjóinn, guð minn
góður, engin jarðtenging, þetta er geðveiki líkast, þetta er þá geðveikin
sjálf, hugsar stúlkan og líst ekki á blikumar. Og engar hefur hún hann-
yrðirnar að dunda sér við. Þegar hana svengir borðar hún tilreidda
eplarétti, hundleið en södd. Fljótlega syfjar hana, svo hún leggur litla
dömukroppinn sinn í rúmið, sussar á fætur sína og klof, þótt það vilji
ekkert við hana segja, breiðir yfir allt saman og upp fyrir höfuð klósótta
sængina. Á hana sækja leðurblökulagaðir skýjabólstradraumar.
Hún vaknar um hádegið allsendis lystarlaus. Heyrir Ugluna hrjóta og
man hvar hún er. Þorir ekki að líta í áttina til hennar, smeygir dúfurassi
upp á gluggasylluna og reynir að una sér við að horfa í loftið og sjóinn.
Fljótlega fríkar hún út á vatnskenndu formleysi skýja og sjávar, og hörfar
aftur inn, og sér ekkert nema Ugluna sem hún óttast. Það hryglir við það
í illfyglinu, og það er eins og annað augað opnist þegar hún hoppar niður
úr syllunni. Friðsæl hrotuhviða innsiglar augað aftur, guði sé lof, svo
stúlkan læðist fram hjá og sest í rúmið sitt, hallar sér aftur á mjúkan stóran
koddann með brekánið upp á bringu, dregur hné að höku og þorir ekki
að líta í átt til Uglunnar.
— Renni, renni rekkja mín, segir stúlkan lágt á varamáli, en ekkert
gerist. Það mátti reyna. Hún lítur varlega í átt til Uglunnar sem snýr öll
að henni.
— Rugluð Ugla, segir hún varlega á varamáli, kolmglaður Uglufugl.
Svo illa er komið fyrir þessari blíðu ungu stúlku að allur heimurinn
er þessi fugl. Það sækja á hana heiftarlegir Ugluórar. Hún veit ekki nema
þessi víkingafugl sé löngu glötuð móðir hennar.
— Þetta er öllum öðrum að kenna, segir hún lágt, og tekur fyrir munn
sér, því við þessa lygi bærist fjöður á alltheyrandi Uglueyra.
— Sjónum, fjörunni, pabba, steinunum, helvítis þanginu og þaranum,
kræklingunum, hugsar hún og andvarpar ógurlega.
Hún hringir með eplinu í Stígamót og fær greið svör.
64
TMM 1993:4