Tímarit Máls og menningar - 01.12.1993, Blaðsíða 62

Þeir skilja hana eftir eldrauða innan um þöngulhausana, blæðandi yst
sem innst. Hún fer öll í flækju, þangið flækist inn í hana og þöngulhausar
og þaradrjólar smjúga hana og flækjast í hnúta í sálarstokkunum.
Hún grætur og grætur og grætur og grætur.
— Hvers vegna ertu orðinn svona margur og vondur pabbi, harður og
hættir ekki þegar ég bið þig og meiðir mig og meiðir mig, gott þú ert
farinn, ég vona þú komir aldrei aftur.
Hin klunnalega og lárétta fiskimannsdóttir, flækt í andlega blygðun-
arsemi sína, heyrir rödd.
— Ég er ekki margari en ég var, komdu, komdu stúlka litla.
— Ert þetta þú pabbi?
Hún rís á fætur með sitt innra hrís og hleypur og hleypur þar til þarinn
er farinn og hún aftur orðin hvít á hörund í heilum kjól, stuttum.
Hleypur hún nú lengi lengi, yfir móa, mýrar og engi. Hvert sinn er
hún pústar heyrir hún enn röddina þurru og viðkunnanlegu.
— Enn nær, komdu mér nær, mær mær...
Svo fer fram þar til snögglega rís rammasti turn fyrir framan þennan
þybbna, netta, klunnalega og smágerða fiskimannsaugastein, hún veit
ekki fyrr en rammasti turn rambar í gljáandi þokunni fyrir framan hana.
— Gráturinn skekkir mitt skyn, má þetta vera?
Hún réttir út hendur, og þær segja sama.
— Gráturninn skreytir mitt skyn, og má vera hann skeyti því saman.
Þá er að opnast dyr með dimmu ískri. Hún heyrir ekki röddina að
þessu sinni, en fer samt inn á eigin ábyrgð, óttaslegin en flótta og skjóli
fegin. Hvert ætti hún sússum að fara?
Hún veit ekki fyrr en tröppurnar toga hana niður í jarðhús mikið og
meira en dimmt, ógurlega dimmt. En hægri höndin lýsir sem kyndill væri
þegar hún fórnar henni. Óðjurt vex hvarvetna á þessu moldargólfi, svo
hún varla kemst leiðar sinnar, en lítur þó á veggina. Sér hún þar tólf hlekki
standa úr grjótveggjum.
— Skammarlega eru þetta ónotaðir hlekkir, pabbi væri búinn að finna
brúk fyrir þessa tröllaskartgripi fyrir löngu.
í henni er enn hefndarhugur, þrátt fyrir hlaupin, í henni eru enn
víkingar og voðaverk þeirra, svo hún sér afmyndaða og greddulega hausa
þeirra blóði drifna standa út úr hlekkjunum. Þá stígur hún í volgan poll
upp á sköflung, eins og ólukkan vill hafa það, varpar lófabirtu sinni á,
60
TMM 1993:4