Tímarit Máls og menningar - 01.12.1993, Blaðsíða 68

— Sé dagur númer eitt, unir þú honum betur. Þú færð ekki að koma
með upp á þessi býti, þótt þú stígir svona í vænginn við mig. Hringdu
svo bara í Hlaðvarpann hóran þín! segir Ugla og flýgur út að sækja sínar.
Líður nú og bíður, daga og nætur við það sama, þótt hikið í svari
stúlkunnar stækki með kveldi hverju. Ein situr stúlka og horfir í gatið
átthymda, og hin fjarlæga mynd verður bjartari og skýrari og endist langt
fram eftir nóttu. Upplýstur salurinn og fallega fólkið á björtu klæðunum
sem borðar ljúfar krásir við fagurt borð og ríkulega búið, og rennir þeim
niður með hákúltúrvíni fagurlega merktu og rándýru. Hikið stækkar og
efinn vex uns.
Kvöld eitt þegar klukkan rekur sukkarasveit Uglunnar sem oftar um hásal
turnherbergisins, er hin fagurfláa stúlka því við öllu búin. Hún hefur haft
mök við öll ský í nándinni sér til lítils gagns. Það er skammgóður vermir
að hafa ský milli fóta. Blökumar bruna á mótorhjólum inn, með skýja-
tætlur hangandi lufsulega utan á sér. Uglan fer fyrst gegnum hleðsluna,
með risastóran hjálm á höfði. Þetta er tækifærið sem stúlkan bíður eftir,
komin í kóngulóametsokkabuxur undir heiðarlega síðan og gagnsæjan
blómakjólinn. Hún vippar sér aftan á leðurhjól sinnar eigin ektablöku,
hann klappar henni létt á lend, og þau smjúga steininn inn í veislubúna
nóttina.
Allt stendur til boða á náttvissri hátíðinni. Rækjur, kjúklingar, krækl-
ingar og eiturlyf. Enda verða ölvaðir stjómmálamenn sér varanlega til
skammar, og hlegið er að þeim í innlöndum fjær, svo bergmálar um sali.
Fúndamentalistar ganga um með greddulegasta glampann í augunum,
gangsýrðir af gulu dufti, og enginn vill sjá þá. Þegar Uglan, sem ekki sér
vel fyrir hjálminum sínum, lítur í áttina til svakajakablökunnar, vinar
stúlkunnar, felur hún sig að handleggsbaki hans, sem strá bak við klett.
Út rennur lágnættið og miðnættið og hánættið svo gengið snýr aftur,
Uglan ofurglöð með skakkan hjálm og ýmislegt fleira fer fyrir söng-
flokknum, og syngur ,,Förumannaflokkar“ svo bergmálar um húsasund-
in kringum planið. Vatnsniður heyrist frá klósettinu og götulýsingin
afarslæm. Ekki hafa þau fyrr smogið vegginn en stúlkan lætur sig falla
af bifhjólsbaki í klósótta sæng sína, og sefur með det samme, hafandi
glefsað í eplabúðinginn sinn, ánægð með nýja tilhugalífið.
— Betra er að hafa bifhjól en bláský milli fóta, og fá að njóta, andvarpar
66
TMM 1993:4