Tímarit Máls og menningar - 01.12.1993, Blaðsíða 71

Tími óorðinna elskenda er runninn upp. Hún sópar níðþungu ryki ofan
af sér og Leðursteini vini sínum, og lítur á hann iðrandi blygðunaraugum
sem einskis iðrast og einskis blygðast.
— Þú ætlar þá ekki inn með herfylkinu? Blakmundur svarar:
— Aldrei skal ég aftur fara, inn um þetta voðagat. Þess bið ég þig
lengstra orða mær að þú farir eigi að gatinu að láta það villa þig og trylla,
því allt sem þú sérð þar er ekkert nema plat. Láttu mig þekkja það.
— Ég er nú enginn fáfræðingur lambið mitt, ég þekki orðið þetta gat
eins og þér ætti að vera vel kunnugt, og allt fyrir innan, auk minna eigin
gata, þótt reynsla mín sé ekki gömul er hún djúp og akút, ég er fljót að
læra þó lítil sé. Og vil ég nú losna úr kámugum klóm hinnar ömurlegu
Uglu. Er engin leið að komast niður á jafnsléttuna þangað sem dunda sér
grunnskólabræður okkar og systur? Ég álít hlutverki mínu lokið hér og
finn vaxið ýkt diblóm djúpt í líkama mínum.
I sópdyngjunni er hjalað dátt í bríma, þó með nokkrum ugluskjálfta
sé. Hefjast nú holdmiklar og áræðnar umræður um banatilræði við sjálfa
Ugluna. Leðurblakan leggur varlegt orð í veðraðan belg.
— Víst getum við losnað þokkahjúin, ef við höfum í okkur geð, seigt
og ógurlegt, til að drepa Ugludjöfulinn, eyða henni kyrfilega, að minnsta
kosti hvað okkur snertir. Heppilegast er að þú farir aftan að henni sofandi,
takir mjúkum höndum um háls henni og kyrkir hana, hægt en ákveðið.
En það verður bráður bani þinn ef hún vaknar áður en þú nærð djúpu taki
utan um hálsinn.
Hann veit sem er, og því hefur hann ekki reynt sjálfur að losna, að
einungis meydómsveru er unnt að kyrkja hið vísa og bjúgnefjaða skrímsli,
svo vel sé og varanlega. Nú kemur á daginn, á þessu næturþeli, að
Blakólfur hefur beðið hennar lengi, sinnar fríðleiks lilju. Innst inni veit
hann, post factum, að hún gat aldrei verið önnur en hún sem nú situr í
kjöltu hans og snýr að honum, fiskimannsins dóttir með svartar fléttur,
ein leikur við netta rasskinn, önnur skjallar svo notalega nárann. Hnúðar
tveir bungast út á bringu ofanverðri, með rauða toppa sem mæna á hann.
Þunnur hvítmagi skartar blómstrandi nafla sem mænir á hann. Baun á
bjargbrún mænir á hann. Efst mæna á hann glóandi brúnavitar og varpa
yfír hann ofurkjarki sínum. Hann sýgur og nemur hugrekki úr höndunum
sem vefjast um hann. Þó sitja þau lengi nætur í gagnkvæmri uppmögnun
þar til mál er að mæla og litla daman tekur af skarið og mælir svo:
TMM 1993:4
69