Tímarit Máls og menningar - 01.06.1995, Blaðsíða 72

Að hann viti að þrátt fyrir dýra, fína kerfíð sem býr til frönskurnar,
skífurnar og flögurnar verður aldrei hægt að útrýma blóminu, jafnvel
þótt kerfíð kalli það illgresi.
Ég lýk úr kaffibollanum og stend upp. Tíminn hleypur áfram og ég
verð að taka ákvörðun, gefa svar.
Veit líka að ég hef ekkert val, því börnin mín þurfa húsaskjól og það
er ekki rúm fyrir þau í gistihúsinu.
Ekkert hefur breyst — aðeins nöfnin eru önnur í dag en í gær.
Móðir, kona, meyja meðtekur ennþá sitt lof og prís í fjárhúsinu með
barnið við brjóstið.
Og kannski er illgresið þarfasta og fegursta jurtin einn góðan
veðurdag. Grasið milli gangstéttarhellnanna er rifið upp með rótum
eða eytt með eitri, því samkvæmt reglunum á það ekki að vera þar.
Samt vex það alltaf aftur; fýrr eða síðar teygja grænir sprotar sig í átt
til sólarinnar og spyrja engan leyfis. Slíkur er máttur grassins og
sólarinnar.
Ég gríp viskastykkið af snaganum og þurrka andlit mitt. Sem
snöggvast greini ég fölnaða litadýrð rósamynsturs gegnum bláa og
hvíta reitina í fjöldaframleiddu bómullarstykkinu.
Finn angan framandi kryddjurta gegnum lyktina af uppþvottalegi
og óhreinum diskum. Aðeins sem snöggvast.
Svo stend ég úti á tröppunum og hann snýr sér við, horfir örlítið til
hliðar við mig og spurnin í augum hans minnir mig á önnur augu, á
augnaráð fýrir stundu síðan eða fýrir eilífð.
Og ég rétti úr mér með andlit mót sólu og segi: — Ég verð heima í
kvöld. —