Tímarit Máls og menningar - 01.06.1995, Blaðsíða 75

Wolfgang Schiffer
Tveggja manna tal
(Der Bericht)
Allir kannast við þetta: að heyra mannamál án þess að geta heimfært
raddirnar upp á ákveðnar persónur. Ég minnist þess líka að hafa heyrt
raddir þeirra í friðsæld veitingagarðsins, áður en ég kom auga á þá,
það er að segja, ég nam slitur úr samtali sem ég gerði ráð fyrir að færi
fram milli tveggja manna er sátu við nálægt borð: Að hann hafi komið
askvaðandi inn á veitingastaðinn og ávarpað hana umbúðalaust, kvað
önnur röddin, og hin gall við í spurnartón: Hvaða veitingastað? en
svarið, ef um nokkurt svar var að ræða, drukknaði í drunum frá
vörubíl sem ók hjá, og þegar loks vélargnýrinn hafði fjarað út, ríkti
aítur kyrrð.
Ekki fyrr en ég hafði fært frá borðinu járnstólinn sem ég sat á,
þannig að grannborðið kom í ljós undan voldugum eikarstofni, varð
ég aftur áheyrandi. Auðvitað gat ég ekki úr því skorið hvort mennirnir
tveir sem sátu þar til borðs hvor gegnt öðrum hefðu þagnað, meðan
hávaðinn gekk yfir, eða hvort ég heyrði nú til þeirra af því einu að augu
mín flyttu raddir þeirra til eyrna mér líkt og eftir ósýnilegum hljóð-
leiðurum: Já, hann hafi komið askvaðandi og ávarpað hana strax á
leiðinni inn.
— Þetta má að minnsta kosti marka af framburði barkonunnar—,
sagði sá sem sat hægra megin borðsins en ég gat samt ekki gjörla greint
andlitið á, aukin heldur meira, af því að rennvot laufblöð á grein, sem
stóð út úr trjástofninum neðarlega, byrgðu mér sýn. En hnakka hans,
sem hékk sílspikaður yfir kragann á jakkanum og var í hrópandi
ósamræmi við fremur skrækan málróm hans, sá ég glytta í gegnum
trjálaufið. Hann, Mehlhaupt, mælti hinn svíradigri við viðmælandann
beint á móti, geti rétt ímyndað sér hvernig það var: einhver hafí komið
æðandi inn og heimtað: — Hlustaðu nú á! Ég held að ég noti konu
mína og börn eingöngu sem varnarkerfi til að gera líf mitt bærilegt! —
Barkonan hafi í fyrstunni ekki gefið neitt út á þessa yfirlýsingu en
TMM 1995:2
69