Tímarit Máls og menningar - 01.06.1995, Blaðsíða 26

ingarstarfsemi, í senn pólitísk og listræn, eins og í Suðurgötu 7 með gallerí
og tímaritið Svart á hvítu.“
En stelpan kom sem sagt snemma inn íþetta langaferli —
„Og svo tók hún ríkið! Ég var líka að vinna með klisjuna. Hjá mér kemur
norðanstúlkan inn í annars konar sérvitringaheim en hjá Halldóri Laxness
tuttugu árum fyrr.“
Frá upphafi vega hefur eyjabúinn horfið á vit ævintýranna. Til að verða ekki of
nærsýnn þarf hann að snúa sjónaukanum við. En þegar hann er kominn burt
uppgötvar hann að ævintýrin, hinir andlegu fjársjóðir, voru allan tímann í
kringum hann. Þess vegna snýr hann við en þá með fjarskann í farangrinum.
„Sögumaður í málverkinu" (1989)
Innskot um þýðingar og fleira
Eins og allir sem gera ritstörf að atvinnu sinni hefur Einar Már skrifað fleira
en ljóð og sögur. í samvinnu við Friðrik Þór Friðriksson skrifaði hann
handritið að kvikmyndinni Börnum náttúrunnar sem hefur gert garðinn
frægan um allan heim og einnig Bíódögum. Einar hefur líka haldið erindi
og skrifað greinar um bókmenntir í þetta Tímarit, í Lesbók Morgunblaðsins
og víðar, og hann hefur þýtt nokkur verk. ,Ætli maður að lifa á ritstörfum
verður maður að vera til í allt,“ segir hann.
„Ég hef þýtt tvær skáldsögur eftir breska höfundinn Ian McEwan og
fáeinar smásögur. Svo hef ég þýtt talsvert af ljóðum úr dönsku og eitt leikrit,
Prometeus í saksen eða Ráðherrann klipptur eftir Ernst Bruun Olsen sem
var sýnt í Þjóðleikhúsinu 1991.
Það er hvíld að fást við hugsanir annarra í þýðingum og líka viss þjálfun
að setja setningar á blað sem maður myndi aldrei skrifa sjálfur. í þýðingar-
vinnunni verður manni dulhyggja tungumálsins ljósari — eða óljósari!“
En afhverju McEwan?
„Ég fékk Steinsteypugarðinn í bókaklúbbi þegar ég var í Danmörku og
kynntist síðan öðrum verkum hans. Ég varð strax hrifmn af smásögunum
og þegar ég las Steinsteypugarðinn betur sá ég hvílíkt snilldarverk þetta var.
Það sem ég heillast af hjá honum er að hann hefur ruddaskap í bland við
fágun, sem er einkenni á góðum breskum bókmenntum. Ég hef lesið talsvert
af þessari kynslóð breskra höfunda og mér fannst McEwan mesti stílistinn
af þeim. En við erum ólíkir höfundar. Það sem ég hrífst af hjá honum er hvað
hann nær vel utanum söguheim sinn. Allt verkið hjá honum er eins og
Laxness orðaði það: strúktúrerað horn í horn!“
20
TMM 1995:2