Tímarit Máls og menningar - 01.06.1995, Qupperneq 77

Hún átti til sérrí, þó það nú væri. Og þá hafi komið, án þess að snert
væri við drykknum, næstum orðrétt endurtekning á því að hann noti
sér konu og börn sem varnarkerfí. Hvernig gæti annars, hafi hann
haldið áfram, staðið á því að hann sé jafnvel farinn að hugsa um að
stytta sér aldur, eftir að þau fóru frá honum, eftir að brottför þeirra
hafi gert varnarkerfið óvirkt.
Nú hafi gesturinn drukkið sitt sérrí, líkt og hann ætti lífið að leysa,
og ýtt aftur til barkonunnar hinu tæmda glasi til endurfyllingar. Og
það var þá fyrst sem hún tók effir því að maðurinn var talsvert
slompaður. Hún hafi þá hellt í glasið að nýju, hann hálftæmt það og
beðið hana að misskilja sig ekki: hann sé að vísu aðskilinn frá fjöl-
skyldu sinni, en aðeins um stundarsakir og það engan veginn í illu;
læknirinn hafi eindregið ráðlagt sér að fara í meðferð vegna óþolandi
bakverkja, og konan hans hafí þá ákveðið að taka sér á meðan stutt frí
með börnin. Og nú séu þau á bak og burt, tveim dögum fyrir vænt-
anlega brottför hans.
— Eftir þessa útskýringu —, sagði Kronstadt, — fór barkonan að
fylgjast þolinmóð með því sem sagt var, — því að, eins og hún tjáði
honum, hún þekkti annað eins: þegar karlmenn væru orðnir eftir
einir á báti, þá færu þeir á búlluráp og drykkju sig fulla og rektu
raunir sínar. Annað aðalstarf veitingakonu sé því að hlusta, næst á
eftir því að skenkja drykki. Hann hafi verið aleinn í tvo daga, án þess
að hafa nokkuð fyrir stafni, hélt gesturinn áfram, engin vinna, þar
sem komin var helgi, ekkert rifrildi milli barnanna sem hann þyrfti
að útkljá, engin heimaverkefni sem þyrfti að hafa eftirlit með, engin
ákvörðun sem snerti fjölskylduna, engar áhyggjur sem hann gæti létt
af konu sinni, ekkert, bara hann. Og þá fari menn að hugsa sinn
gang.
Hvort hann sé ekki guðslifandi feginn að vera nú loksins einn og út
af fyrir sig, aleinn, og hvort hann viti virkilega enga betri dægradvöl
en heilabrot og drykkjusvall, hafði barkonan skotið inn, en gesturinn
mótmælt allt að því kröftuglega. Nei, því strax í upphafí, þegar á þeirri
stundu er bifreiðin með veifandi ástvini hans innanborðs hafi ekið út
um hliðið og út á götuna og hann staðið eftir veifandi á móti, þá hafi
athugasemd, sem konan hans hafði látið falla í stuttri orðasennu
nokkrum dögum áður, verið farin að sækja á huga hans. Sú athuga-
semd hafi einmitt nú, allt í einu, rifjast upp fyrir honum: — Hugsaðu
TMM 1995:2
71