Reykjalundur - 01.06.1950, Blaðsíða 45

GUY DE MAUPASSANT:
Venus fvá Bvanzta.
- SMÁSAGA -
Fyrir nokkrum árum bjó víðkunnur lög-
málsspekingur í borginni Branzia. Hann
átti frægð sína ekki síður að þakka liinni
fögru konu sinni en lærdómi sínum, guðs-
ótta og vizku, Venus frá Branzia var hún
kölluð, og lnin átti heitið sannarlega skilið,
í fyrsta lagi fyrir afburða fegurð sína, og þá
ekki síður þar sem hún var gift lögmáls-
spekingi, því að konur gyðinglegra spek-
inga eru allajafna forljótar eða á einlivern
hátt líkamlega bæklaðar. Hin nýja júðska
lögbók skýrir þetta fyrirbrigði á eftirfarandi
hátt: Það er alkunna, að til hjónabanda er
stofnað á himnum, og þegar drengur fæðist,
tilnefnir guðleg rödd væntanlega eiginkonu
hans. Slíkt hið sama, er stúlkubörn fæðast.
En alveg á sarna liátt og góður faðir falbýð-
ur sinn ágæta, ógallaða varning á markaðs-
torgum, og notar aðeins það sem skemmt er
eða gallað, til heimilisþarfa, eins úthlutar
guð lögmálsspekingum sínunr þessum kon-
um, sem aðrir menn myndu ekki kæra sig
um.
Jæja, guð brá nú út af venjunni í þetta
sinn og veitti nefndum spekingi forkunn-
arfagra konu, e. t. v. til þess eins að stað-
festa regluna með þessari undantekningu,
og til þess að draga úr sárasta broddi venj-
unnar.
Þessi kona hefði sómt sér vel í hásæti
hvaða þjóðhöfðingja sem var eða á fótstalli
í sérhverju höggmyndasafni. Hún var há
vexti, form hennar slungin seiðmagni og
Reykjalundur
luin bar höfuð sitt með hartnær annarleg-
um þokka. Augun, stór og svört, skinu
dreymin undir löngu brúnu augnahár-
unum og hendurnar voru sem skornar í
fílabein.
Þessi glæsilega kona, sem af forsjóninni
virtist ætlað að stjórna, að sjá þræla við
fætur sér, þessi kona, sem virtist þess um-
komin að blása lífsanda í málverk, högg-
mynd og Ijóð, lifði lífi sjaldgæfs og fagurs
blóms, sem vex upp í vermireit. Tímunum
saman sat hún við glugga sinn, vafin dýr-
mætum loðskinnum og horfði dreymnum
augum niður á strætið.
Þeim hjónum hafði ekki orðið barna
attðið. Maður hennar, spekingurinn, las og
bað og las aftur frá því snemma á morgnana
og langt fram á kvöld. Kona hans var „hin
lnilda fegurð“, eins og spekingarnir segja
um Leyndardóminn. Hún skeytti ekkert
um húshaldið, því að hún var rík og allt
gekk af sjálfu sér, eins og klukka, sem að-
eins þarf að draga upp einu sinni í viku.
Aldrei leit nokkur ókunnugur þar inn og
aldrei heimsótti hún neinn. Hún sat við
gluggann, gaf sig dagdraumunum á vald,
hugsaði og — geispaði.
★
Dag nokkurn, þegar ægilegt þrumuveð-
ur hafði farið hamförum yfir borgina, og
búið var að opna alla glugga til þess að
hleypa Messíasi inn, sat hin júðska Venus
hugsandi í hægindastól sínum, eins og hún
43