Morgunblaðið - 29.05.2015, Qupperneq 27

MINNINGAR 27
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 29. MAÍ 2015
✝ Jóhanna Gunn-laugsdóttir
(Jóka) fæddist 6.
ágúst 1963. Jó-
hanna lést á líkn-
ardeild Landspít-
alans í Kópavogi
17. maí 2015.
Foreldrar Jó-
hönnu eru Gunn-
laugur Kristinn Jó-
hannsson og
Unnur Gottsveins-
dóttir.
Bræður Jóhönnu eru Gott-
sveinn, maki Jónína Guðný
Árnadóttir, Gunnlaugur Örn,
maki Anna Björk Eyvinds-
dóttir, og Sigurjón, maki Ragn-
heiður Jóhannesdóttir.
Tengdaforeldrar hennar eru
Þorsteinn V. Þórðarson og
Kristín Tryggvadóttir og systir
Tryggva er Aðalheiður Þor-
steinsdóttir, maki Jón Ragnar
Harðarson.
Jóhanna bjó í Reykjavík,
nánar tiltekið í Skipasundi,
fyrstu þrjú árin, en þá fluttist
Fyrstu tíu árin bjuggu Jó-
hanna og Tryggvi í Kringlunni
og fluttu svo á uppeldisslóðir
Jóhönnu í Mosfellsbænum.
Með og eftir menntaskóla
starfaði hún í Álafossbúðinni
við Vesturgötu og síðar á skrif-
stofunni í Mosfellsbæ.
Síðar hóf hún störf í Lúmex
og starfaði þar í um tíu ár, þar
sem mynduðust mörg persónu-
leg sambönd sem entust út æv-
ina.
Leið hennar lá aftur til Ála-
foss þar sem hún starfaði í Ála-
fossbúðinni sem verslunarstjóri
þar til síðasta haust, auk þess
sem mjög sterk vinabönd mynd-
uðust með bæði fyrri og seinni
eigendum verslunarinnar.
Jóhanna var dyggur stuðn-
ingsmaður Aftureldingar og
starfaði mikið fyrir kvenna-
knattspyrnuna. Hún tók þátt í
stjórnarstörfum síðastliðin tíu
ár og mætti á alla leiki meist-
araflokks á meðan heilsan
leyfði.
Helsta og mesta áhugamál
Jóhönnu var fjölskylda hennar.
Hún bjó fjölskyldu sinni heim-
ilislegt umhverfi sem var um-
vafið ást og hlýju.
Útför hennar fer fram frá
Bústaðakirkju í dag, 29. maí
2015, kl. 15.
hún með fjölskyld-
unni í Hlíðartún í
Mosfellssveit þar
sem fjölskyldan
stækkaði og vin-
irnir bættust í hóp-
inn.
Jóhanna giftist
æskuástinni sinni
frá 16 ára aldri,
Tryggva Þor-
steinssyni, 21. apríl
1990 og eignuðust
þau eina dóttur, Kristínu, í jan-
úar 1992. Tryggvi bjó einnig í
Skipasundi á sama tíma og því
spurning hvort þau hafi hist
fyrst á leikvellinum.
Jóhanna gekk í Varmárskóla
og seinna í Kvennaskólann og
útskrifaðist þaðan sem stúdent.
Hún var mikið fyrir söng og var
m.a. í Álafosskórnum auk þess
sem hún tók 7. stig í einsöng í
Söngskólanum í Reykjavík.
Hún var alla tíð í íþróttum og
tók m.a. sundkennararéttindi
og vann um tíma við sund-
kennslu í hjáverkum.
Elsku Jóhanna, þú komst inn í
fjölskyldu okkar fyrir meira en
30 árum sem unnusta sonar okk-
ar Tryggva. Hvílík gæfa var það
fyrir fjölskylduna að fá þig í hóp-
inn. Sú manneskja sem þú hafðir
að geyma var einstök, svo ein-
stök að fáir geta jafnað við. Alltaf
létt í lund og hrókur alls fagn-
aðar þar sem fólk kom saman.
Þið Tryggvi bjugguð ykkur
fyrst heimili í Kringlunni, en síð-
an voru fest kaup á æskuheimili
þínu í Mosfellssveit, sem þið end-
urbættuð að ykkar stíl. Við vitum
að ykkur fjölskyldunni leið vel
þarna í sveitinni. Eftir að sólar-
geislinn ykkar, Kristín, fór að
stunda íþróttir með Aftureldingu
stóð ekki á stuðningi ykkar for-
eldranna að styðja við bakið á
dótturinni og félaginu öllu.
Þú hafðir góða sönghæfileika
og tókst margar gráður í söng-
listinni en vildir ekki gefa þig alla
í þá listgrein. En alltaf minnumst
við þess, þegar þú á yngri árum
komst öllum á óvart í mannfagn-
aði og söngst einsöng á þinn frá-
bæra hátt.
Þegar litið er til baka er ferill
þinn alveg einstakur, vinmörg og
alls staðar gleðigjafi þar sem þú
komst.
Þú fékkst að kenna á þeim vá-
gesti, sem bardaginn upp á líf og
dauða snerist um, aðeins 39 ára
gömul, Sú barátta var erfið og
ströng og stóð í 12 ár. Þú barðist
af mikilli hetjulund með stuðn-
ingi eiginmanns og dóttur allan
þennan tíma, og ætlaðir aldrei að
gefast upp. Lifið hélt áfram og
ráðgerð var ferð til sólarlanda nú
í maí. En enginn ræður sínum
næturstað, og því var ferðin sem
ætluð var til sólarstranda í maí
með annan áfangastað en ætlað
var.
Elsku Tryggvi og Kristín, við
sem höfum notið þeirra forrétt-
inda að fá að verða samferða Jó-
hönnu á lífsleiðinni söknum
hennar mikið. Minning hennar
verður alltaf í hjörtum okkar.
Elsku Jóhanna tengdó, takk
fyrir allt.
Kristín og Þorsteinn
(Stína og Steini).
Elsku besta vinkona. Við vor-
um 5 ára hnátur með fléttur í
hárinu, þú ljósar og ég brúnar,
þegar við hittumst fyrst. Þú sast
á vaskahúsströppunum hjá þér
og spurðir: Vilt þú vera vinkona
mín? Já, ég vildi vera vinkona þín
og það vorum við alla tíð síðan.
Við leiddumst saman okkar
fyrsta skóladag og vorum saman
í bekk alla okkar grunnskóla-
göngu.Við fórum saman í sum-
arbúðir á Últljótsvatni mörg
sumur og fengum alltaf að vera
saman í herbergi og studdum
hvor aðra í einu og öllu. Þegar
kom að framhaldsskóla lukum
við báðar stúdentsprófinu okkar
frá Kvennó. Við hittum okkar
ástkæru eiginmenn, þeim kom
vel saman og öll höfum við verið
góðir vinir. Það væri hægt að
rifja upp mjög langan lista af
skemmtilegum hlutum sem við
höfum gert saman, sumarbú-
staðaferðir, veiði, utanlandsferð-
ir og það sem okkur fannst best
undanfarin ár, hittast og eiga
góða kvöldstund og borða góðan
mat saman.
Það var yndislegt þegar ég
flutti aftur í hverfið okkar, við
gátum rölt hvor til annarrar og
talað um allt og ekkert yfir kaffi-
bolla. Ég sé fyrir mér yndislegan
laugardagsmorgun sem við átt-
um síðasta sumar, á sömu vaska-
húsströppunum og vinskapur
okkar hófst. Við fengum okkur
kaffibolla, ég hjálpaði þér að
lakka tásuneglurnar og við bara
nutum þess að vera saman úti í
sólinni. Við áttum líka yndislegan
laugardag saman um mánaða-
mótin niðri á líknardeild, prjón-
uðum saman, töluðum um daginn
og veginn, þú sagðir mér til um
litaval í peysunni sem ég var að
prjóna og ég hjálpaði þér aðeins
með barnapeysuna sem þú varst
að prjóna.
Elsku vinkona, það eru eigin-
lega ekki til orð til að lýsa dugn-
aði þínum og þeim krafti sem þú
fannst. Alltaf jafn falleg og vel
tilhöfð og það var engin undan-
tekning á því þegar ég tók utan
um þig 8. maí. Þú hafðir fengið
bæjarleyfi eins og þú sagðir og
varst heima. Ekki grunaði mig að
það yrði í síðasta skipti sem ég
myndi faðma þig, elsku vinkona.
Ég hélt utan um þig og það síð-
asta sem þú sagðir við mig var:
Góða ferð, elsku vinkona. Það var
fimm dögum seinna, ég stödd í
óbyggðum erlendis og fæ skila-
boð um að þú eigir ekki langt eft-
ir, ég settist út á stein, ekki viss
hvað ég ætti að gera. Ég vonaðist
eftir símtali frá þér, Tryggvi ætl-
aði að hringja og leyfa mér að
heyra í þér ef þú hefðir orku. Það
kom ekki til þess, elsku vinkona.
Það var síðan eins og ég hefði
fengið faðmlag frá þér þegar ég
setti á mig fallegu útprjónuðu
vettlingana sem þú gafst mér
með þeim orðum „að þessir gætu
verið góðir í þessu fjallabrölti
mínu“. Mér fannst við klára
fjallstindinn í sameiningu.
Nú verð ég að segja: Góða
ferð, elsku vinkona. Mér er sagt
að þú hafir farið friðsæl og falleg
eins og alltaf. Tilbúin í ferðalagið
þitt. Við skiptumst á ferðasögum
seinna. Elsku vinkona, takk fyrir
öll yndislegu árin sem við feng-
um saman. Við sjáumst síðar.
Elsku Tryggvi, Kristín mín,
Unnur mín, Gulli og fjölskylda,
saman geymum við minningu um
einstaka konu og bestu vinkonu.
Innilegustu samúðarkveðjur
frá okkur Hemma. Þín vinkona
alltaf,
Auður.
Kveðja frá foreldrum
á hliðarlínunni
Börn velja sér íþrótt til að iðka
og foreldrar fylgja með. Foreldr-
ar sem hefðu kannski ekki
kynnst ef önnur íþrótt hefði orðið
fyrir valinu. Okkar leiðir og Jó-
hönnu lágu saman á hliðarlínunni
í fótboltanum. Stelpurnar okkar
ákváðu að fótboltinn væri íþrótt-
in. Það var fyrir margt löngu og
þar bundust foreldrar tryggða-
böndum.
Jóhanna studdi dóttur sína
Kristínu í blíðu og stríðu af mik-
illi alúð og umhyggju. En Jó-
hanna studdi fyrst og fremst liðið
okkar, Aftureldingu. Hún mætti
á nánast alla leiki meistaraflokks
kvenna og var sérstaklega hvetj-
andi og jákvæð í stúkunni. Við
hin sóttumst eftir nærveru henn-
ar og saman sátum við í hóp til
margra ára, horfðum á stelpurn-
ar okkar og hvöttum þær til
dáða. Sú gat nú blístrað, hún Jó-
hanna. Hún sinnti þeim verkefn-
um er hvíla á herðum foreldra-
hópsins, sem eru svo mikilvæg
fyrir liðsheildina, af sérstakri
natni og óeigingirni. Þegar Jó-
hanna sá um sameiginlega kvöld-
verðinn fyrir leiki hitti hún alltaf
í mark. Allir leikmenn, en sér-
staklega þeir erlendu, áttu skjól
hjá Jóhönnu og Tryggva. Þau
hjónin voru samhent í starfi sínu
fyrir kvennaknattspyrnuna og
má með sanni segja að Aftureld-
ingarhjartað hafi slegið taktfast
á heimilinu. Ein fyrir allar og all-
ar fyrir eina.
Það verður ekki eins að mæta
á leiki meistaraflokks kvenna í
Aftureldingu og Jóhönnu verður
sárt saknað. Sæti hennar í stúk-
unni autt, en minningin um glað-
lega, skemmtilega, hvetjandi og
staðfasta Aftureldingarkonu lifir
og mun fylgja okkur á leikjum
framtíðarinnar.
Fyrir hönd foreldranna á hlið-
arlínunni sendi ég Tryggva og
Kristínu innilegar samúðar-
kveðjur.
Anna Sigríður Guðnadóttir.
Elsku Jóhanna okkar. Við
kveðjum þig með miklum sökn-
uði og sorg en yljum okkur jafn-
framt við allar góðu minningarn-
ar sem við höfum safnað saman í
gegnum árin. Við kynntumst í
grunnskóla, Varmárskóla í Mosó,
og höfum haldið vinskapnum all-
ar götur síðan eða í fjörutíu ár.
Það er af mörgu að taka þegar
litið er til baka. Við stofnuðum
saumaklúbbinn okkar snemma
og hann hefur hjálpað okkur að
halda tengslunum öll þessi ár.
Við kynnumst mönnunum okkar,
giftum okkur og eignumst börnin
allar á svipuðum tíma. Eftir því
sem árin hafa færst yfir hefur
vinskapur okkar dýpkað og orðið
nánari.
Það sem er okkur efst í huga
gagnvart þér, elsku Jóhanna, er
þinn endalausi dugnaður og
skörungsskapur og hversu hrein
og bein þú hefur alltaf verið. Þú
ákvaðst til dæmis að við skyldum
allar baka hver fyrir aðra þegar
börnin okkar fermdust og þó við
hinar ættum þrjú eða fjögur börn
þá taldirðu það ekkert eftir þér.
Persónueinkenni þín komu vel
fram í því hvernig þú tókst á við
sjúkdóminn þinn með ákveðni,
æðruleysi og hugrekki. Við erum
þakklátar fyrir hve þú vannst hjá
skilningsríkum vinnuveitanda
sem gerði þér kleift að vinna eins
og þrek og heilsa leyfði. Það var
þér mikils virði og þar fékk ein-
stök smekkvísi þín og hæfileikar
sem prjónasnillingur og að njóta
sín.
Kæru Tryggvi og Kristín,
Unnur, Gulli og fjölskylda. Hug-
ur okkar er hjá ykkur á þessum
erfiða tíma. Við og fjölskyldur
okkar sendum ykkur innilegar
samúðarkveðjur.
Auður, Elva, Guðfinna,
Ingibjörg og Kristín.
Í dag kveðjum við góða vin-
konu og samstarfsmann, Jó-
hönnu Gunnlaugsdóttur.
Þegar við hjónin keyptum
verslunina Álafoss í Mosfellsbæ
árið 2005 hafði Jóhanna starfað
þar í fjölda ára. Það var okkur
ómetanlegt að fá hana til starfa
hjá okkur með alla sína reynslu
og kunnáttu sem hún miðlaði til
okkar allra. Það kom fljótt í ljós
að þarna var á ferð gull af manni,
hún var úrræðagóð og með mikla
stjórnunarhæfileika, handverks-
kona mikil og yndisleg vinkona.
Það myndaðist á milli okkar góð
vinátta bæði í leik og starfi, og
munum við geyma minningarnar
í hjörtum okkar um ókomna tíð.
Jóhönnu verður sárt saknað af
samstarfsmönnum, prjónakonum
og viðskiptavinum okkar sem
hafa notið gleði og þjónustulund-
ar hennar í gegnum árin hér í
Álafossi. Elsku Jóhanna okkar,
við fjölskyldan þökkum þér fyrir
allar þær stundir sem við áttum
saman. Tryggvi og Kristín, ykk-
ar missir er mikill og megi góður
Guð styrkja ykkur á þessum erf-
iðu tímum.
Blessuð sé minning Jóhönnu
Gunnlaugsdóttur.
Þér ég þakka
vináttu og góðar stundir
Hlýja hönd og handleiðslu,
okkar stundir saman.
Bjartar minningar lifa
ævina á enda.
(Hjartalag)
Guðmundur Arnar og Gerða.
Við kveðjum kæra vinkonu
okkar, Jóhönnu Gunnlaugsdótt-
ur, sem lést 17. maí sl. eftir
hetjulega baráttu við illvígan
sjúkdóm sem því miður varð
henni að falli. Jóhanna var þvílíkt
hörkutól sem kvartaði aldrei
hversu veik sem hún hafði verið.
Jóhönnu þekktum við frá unga
aldri en svo liðu árin og sumarið
1998 kom hún sem himnasending
og bað um starf hjá okkur í Ála-
fossbúðinni, samstarf okkar var
yndislegt í alla staði og þökkum
við fyrir að hafa notið starfs-
krafta hennar, en samskipti okk-
ar voru meiri en innanbúðar því
við gerðum margt utan vinnu
með Jóhönnu og Tryggva, t.d.
fórum við saman til Parísar og
„ullarlufsupartíin“ okkar gleym-
ast aldrei. Við erum þakklát fyrir
allar góðu minningarnar um
hana.
Við kveðjum þig með tregans þunga tár
sem tryggð og kærleik veittir liðin ár.
Þín fórnarlund var fagurt ævistarf
og frá þér eigum við hinn dýra arf.
Móðir, dóttir, minningin um þig
er mynd af því sem ástin lagði á sig.
(Guðrún Jóhannsdóttir)
Elsku Tryggvi, Kristín, Unnur
og Gunnlaugur, systkini og
tengdafólk, við sendum ykkur
okkar innilegustu samúðarkveðj-
ur, megi guð styrkja ykkur á
þessari erfiðu stund.
Elsa Hákonardóttir.
Yndisleg hörkudugleg hetja
hefur nú kvatt okkar heim. Þó
svo að við vitum að dauðinn sé á
næsta leiti, þá bregður manni
alltaf jafnmikið og er aldrei tilbú-
inn í það þegar kallið kemur.
Mér finnst ég vera mjög hepp-
in að hafa kynnst Jóhönnu og
fengið að starfa með henni í Ála-
fossi. Þetta var gríðarlega lær-
dómsríkur og skemmtilegur tími
fyrir mig að vinna með henni, því
Jóhanna vissi upp á hár hvernig
hún vildi hafa hlutina. Hún var
snögg að taka ákvarðanir og
framkvæma. Hún var mjög
kröfuhörð á það hvernig hún vildi
að maður ynni verkin sín og er
tvímælalaust einn af stóru
áhrifavöldunum í mínu lífi.
Við áttum mörg einlæg, ynd-
isleg samtöl sem einkenndust af
gagnkvæmri virðingu og trausti
um allt og ekkert.
Dóttir mín spurði mig um dag-
inn hvort ég héldi að það væri
gaman að vera Guð. „Já,“ sagði
ég, „þú hittir allavega fullt af
skemmtilegu fólki og hjá Guði
líður öllum vel.“ Þannig vil ég
trúa því að hlutirnir séu. Ég
gerði nokkuð margar tilraunir til
að hitta hana í vetur en einhvern
veginn náðum við ekki nógu oft
saman. Síðasta sms-ið sem ég
sendi henni þegar við vorum að
reyna að finna tíma til að hittast
var „ekkert mál elskan, ég næ á
þig á endanum. Eigðu yndislegan
dag“. Ég vona að það hafi svo
sannarlega verið.
Við hittumst seinna, það er
bókað mál. Ég næ á hana á end-
anum.
Elsku Tryggvi, Kristín og fjöl-
skylda, mínar innilegustu
samúðarkveðjur til ykkar allra.
Jóna Björg Ólafsdóttir.
Jóhanna
Gunnlaugsdóttir
Það er mér mikils virði. Ég er
afskaplega stoltur að vera
frændi Jóns Bergvinssonar og
að hafa fengið að kynnast hon-
um. Hann hefur gefið mikið af
sér og það hefur mótað mann á
margan hátt. Fyrir þetta er ég
þakklátur. Takk fyrir mig og
mína.
Hrafn Sævaldsson.
Það er svo margt sem kemur
upp í hugann nú við andlát
frænda míns og vinar. Jónsi var
móðurbróðir minn og kom úr
stórum systkinahóp, þar sem
Haukur einn lifir enn í fullu
fjöri, 85 ára gamall. Jónsi var
sjómaður alla sína ævi, en
lengst af var hann á fyrsta ný-
sköpunartogara okkar Íslend-
inga, Ingólfi Arnarsyni. Hann
þótti afburða sjómaður og hvers
manns hugljúfi enda segir það
sig sjálft, að maður sem er í
sama skipsrúmi svo áratugum
skiptir hlýtur að hafa eitthvað
til brunns að bera. Jónsi lauk
sjómannsferlinum með frænda
sínum og vini til áratuga honum
Bedda á Glófaxa. Íslendingar
hafa verið duglegir að yrkja um
sjómanninn og sjómannslífið í
gegnum tíðina. Það er kannski
ekkert skrítið því öll okkar af-
koma og velferð hefur byggst á
því sem hafið hefur gefið okkur.
Það má því segja, að um Jón
Bergvinsson eigi vel við að vitna
í gamlan texta þar sem segir
„hann var sjómaður dáðadreng-
ur og drabbari eins og gengur“.
Að mörgu leyti má segja um
Jónsa að hann hafi ekki alltaf
farið troðnar slóðir og fékk oft á
tíðum hugmyndir sem maður sá
ekki í fyrstu neitt samhengi í.
Mér er minnisstætt að einu
sinni er hann kom í heimsókn,
sem hann gerði margoft og
skipti þá engu máli á hvaða tíma
sólarhringsins var, sagðist hann
ætla að kaupa sér bíl. Ég fór að
ræða þessa hugdettu hans og
spurði hvað hann ætlaði að gera
með bíl, maður sem ekki hafði
einu sinni bílpróf. „Jú,“ sagði
hann, „þá getur þú skutlað mér
þegar ég kem í land.“ „En ég á
bíl,“ sagði ég, „og ekki þarf ég
annan til að skutla þér.“
„Frændi,“ sagði Jónsi, „lítum á
þetta sem góða fjárfestingu.“
Auðvitað keypti hann bílinn,
sem var blár Skodi. Eina nótt-
ina var dyrabjöllunni hringt í
Fögrubrekku og fór ég niður til
að kanna hver væri á ferð á
þessum tíma sólarhringsins. Úti
stóð Jónsi og hafði greinilega
fengið sér í annan fótinn og vildi
bara spjalla. Ég hef augljóslega
ekki verið neitt ánægður með
þessa næturheimsókn og því
breytti hann snarlega um
ástæður heimsóknarinnar og
spurði hvort ég væri ekki sæmi-
lega fjáður þvi hann vantaði
smá pening. Það var ekki
vandamálið og bað ég hann að
bíða niðri á meðan ég næði í
pening því ég vildi ekki vekja
hitt heimilisfólkið. Ég var varla
kominn upp þegar ég heyrði
Jónsa tauta:
„Það er óþarfi að þvæla Guð-
mundi aftur niður, ég er ekkert
of góður til að ná í peninginn.“
Þar með var hann kominn upp
og búinn að ná sínu fram, sem
var að setjast niður og spjalla.
Það var ekki hægt að verða
reiður við svona karl. Jónsi kom
oft með ýmislegt í matinn, en
eins og hann orðaði það var það
hollur og góður íslenskur matur
því hann vildi að börnin fengju
þannig mat á meðan þau væru
að stækka. Hann var afar barn-
góður enda þótti mínum börnum
vænt um hann. Jónsi hefði orðið
90 ára síðar á þessu ári ef hann
hefði lifað og það minnir okkur
á að sú kynslóð sem lagði
grunninn að bættum lífskjörum
íslensku þjóðarinnar á síðustu
öld er nú að hverfa. Mér þótti
alltaf vænt um þennan frænda
minn og minnist hans með
hlýju.
Guðmundur Oddsson.
Morgunblaðið birtir minn-
ingargreinar endurgjalds-
laust alla útgáfudaga.
Skil | Þeir sem vilja senda Morg-
unblaðinu greinar eru vinsam-
lega beðnir að nota innsendikerfi
blaðsins. Smellt á Morgunblaðs-
lógóið í hægra horninu efst og
viðeigandi liður, „Senda inn
minningargrein,“ valinn úr felli-
glugganum. Einnig er hægt að
slá inn slóðina www.mbl.is/
sendagrein
Skilafrestur | Ef óskað er eftir
birtingu á útfarardegi verður
greinin að hafa borist eigi síðar
en á hádegi tveimur virkum dög-
um fyrr (á föstudegi ef útför er á
mánudegi eða þriðjudegi).
Þar sem pláss er takmarkað get-
ur birting dregist, enda þótt
grein berist áður en skilafrestur
rennur út.
Lengd | Minningargreinar sem
birtast í Morgunblaðinu séu ekki
lengri en 3.000 slög. Ekki er unnt
að senda lengri grein. Lengri
greinar eru eingöngu birtar á
vefnum. Hægt er að senda ör-
stutta kveðju, HINSTU
KVEÐJU, 5-15 línur. Ekki er
unnt að tengja viðhengi við síð-
una.
Undirskrift | Minningargreina-
höfundar eru beðnir að hafa
skírnarnöfn sín en ekki stutt-
nefni undir greinunum.
Minningargreinar