Morgunblaðið - 29.05.2015, Blaðsíða 35

ríkti innileg væntumþykja. Þau
kunnu að njóta nærveru hvort
annars og bauð hann henni alltaf
með út að borða þegar hann kom
norður og það kunni hún svo
sannarlega að meta.
Á seinni árum, þegar fór að
róast, kom enn betur í ljós hvað
Erlingur hafði stórt og gott
hjarta og var í raun mjúkur mað-
ur.
Hann kunni að njóta lífsins
með Tótlu sinni og fjölskyldunni
hvar sem þau voru; á Spáni,
heima í Garðabæ, í sumarhúsinu
á Laugarvatni eða við veiðar með
sonum sínum.
Mikil og góð tengsl hafa mynd-
ast á milli okkar frændsystkina
og hittumst við sum okkar í ár-
legri „frændaveislu“ og þannig
treystum við tengsl okkar í anda
frænda okkar.
Nú kveðjum við Örninn í síð-
asta sinn þegar hann tekur flugið
til nýrra heimkynna.
Við vottum Tótlu, frændsystk-
inum okkar og allri fjölskyldunni
innilegustu samúð.
Hildur, Sigrún, Áslaug,
Páll og Arnar Helgi (Ásdís
frænka) Ásu Helga börn.
Með nokkrum orðum langar
mig að minnast góðs vinar.
Ég kynntist Erlingi fyrir rúm-
um 45 árum. Þeir Guðjón Bald-
vinsson systursonur minn voru
nágrannar á Lindarflötinni. Er-
lingur var á þeim tíma að skoða
innflutning á MAN-bifreiðum og
það sama ár keypti ég fyrsta
MAN-vöruflutningabílinn, en
þeir urðu margir eftir það. Við-
skipti Ó. Jónsson & co við Erling
og fyrirtæki hans Kraft hf. ein-
kenndust af trausti og góðri fyr-
irgreiðslu.
Ég minnist allra MAN-ferð-
anna til Þýskalands þar sem þau
hjón Erlingur og Þórunn voru
samhent og sáu til þess að öllum
liði sem allra best. Þessar ferðir
eru okkur hjónum ógleymanleg-
ar. Á meðan viðskiptavinirnir
skoðuðu bílaverksmiðjur með
Erlingi, fór Þórunn með konurn-
ar í siglingu á Rín, á kaffihús eða
að skoða í verslanir. Í þessum
MAN-ferðum varð til vinátta sem
hefur haldist alla tíð.
Heimsóknirnar hingað norður
til okkar þar sem við áttum góðar
stundir við sjóstangaveiði á lygn-
um Eyjafirðinum eru einnig
minnisstæðar. Eftir eina slíka
ferð skrifaði hann mér bréf þar
sem hann sagði að úr aflanum
hefði hann lært hjá systur sinni
að búa til fiskibollur eins og
mamma þeirra gerði í gamla
daga. Hann mat þessar veiðiferð-
ir ekki síður en laxveiðiferðirnar.
Á kveðjustund er mér efst í
huga þakklæti fyrir samfylgdina
og órjúfanlegan vinskap.
Við hjónin og fjölskylda okkar
vottum Þórunni og fjölskyldu
einlæga samúð.
Blessuð sé minning Erlings
Helgasonar.
Óskar G. Jónsson,
Dalvík.
Í dag kveðjum við Erling
Helgason, kæran skólafélaga
okkar sem útskrifuðumst 1950 úr
Verzlunarskóla Íslands. Við
hugsum til hans með hlýhug og
þakklæti fyrir samfylgdina á
skólaárunum og í lífinu eftir þau.
Erlingur átti oftast frumkvæði að
því að halda saman hópinn og efla
vináttuna, og var hann alltaf
reiðubúinn af rausnarskap og ör-
læti að hafa forystu til að kalla
saman hópinn til að fara í ferða-
lög, bjóða heim í fyrirtækið sitt
og sumarbústaðinn, til að hafa
gaman og njóta lífsins. Margar
góðar stundir koma upp í hugann
á þessum tímamótum og fyrir
þær viljum við þakka. Við send-
um Þórunni, eiginkonu hans, og
afkomendum þeirra innilegustu
samúðarkveðjur.
Fyrir hönd útskriftarhóps
Verzlunarskóla Íslands 1950,
Hólmfríður Jóhannesdóttir,
Sigríður Valdimarsdóttir.
MINNINGAR 35
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 29. MAÍ 2015
✝ Guðrún Árna-dóttir fæddist
í Keflavík 5. októ-
ber 1922. Hún lést
á hjúkrunarheim-
ilinu Hlévangi í
Keflavík 18. maí
2015.
Foreldrar henn-
ar voru Árni Vig-
fús Magnússon
bátasmiður í Veg-
húsum í Keflavík,
f. á Minna-Knarrarnesi í
Vatnsleysustrandarhreppi 27.
júlí 1884, d. í Keflavík 7. maí
1959, og kona hans Bjarnhild-
ur Helga Halldórsdóttir, f. á
Vatnsnesi í Keflavík 25. ágúst
1885, d. í Keflavík 29. mars
1950. Systkini Guðrúnar: Sig-
ríður, f. 1907, d. 1929, Pálína
Þorbjörg, f. 1910, d. 1972,
Svava, f. 1913, d. 2001, Hall-
dóra, f. 13. október 1914, d.
13. mars 2006, Magnea, f.
1917, d. 1997, Árni Bjarn-
mundur, f. 1919, d. 1972, Páll,
f. 1924, d. 1999, og Guð-
mundur, f. 1927, d. 1927.
Systkinin hafa öll verið búsett
í Keflavík nema Pálína sem
bjó í Hafnarfirði.
Guðrún giftist 18. desember
1943 Lárusi Eiðssyni, f. 29.
ágúst 1918, d. 16 desember
1986, frá Klungurbrekku,
Skógarströnd. Foreldrar Lár-
bjartsdóttir, börn þeirra a)
Lárus Frans, maki Ásta Birna
Ragnarsdóttir, börn þeirra
aa) Guðmundur, ab) Kristófer
(sonur Ástu), ac) Bergþór
Arnar, ad) Dagbjört Sól. b)
Ágúst Þór, maki Lóa Rut
Reynisdóttir, börn þeirra ba)
Bergur Daði, bb) Logi Þór,
bc) Lovísa Rut.
Guðrún og Lárus hófu bú-
skap á Suðurgötu 37 Keflavík,
þaðan fluttu þau á neðri hæð-
ina hjá Svöfu systur hennar á
Hafnargötu 56. Er móðir
hennar dó 1950 fluttust þau
Lárus í Veghús til föður henn-
ar. Lárus byggði þeim síðan
heimili í Vallartúni 3 í Kefla-
vík og bjuggu þau þar fram á
efri ár, en Lárus lést 1986.
Guðrún flutti síðar í Vina-
minni og þaðan á Hlévang þar
sem hún lauk ævinni. Guðrún
var fyrst og fremst húsmóðir
og fjölskyldukona. Hún vann
utan heimilis við ýmis störf,
s.s. í verslunum og fisk-
vinnslu, einnig ræsti hún
barnaheimilið Tjarnarsel í 26
ár. Guðrún var mikil fé-
lagsvera og gekk hún snemma
í Kvenfélag Keflavíkur og
gegndi þar ýmsum trún-
aðarstörfum, meðal annars
var hún 13 ár formaður kven-
félagsins. Velferð barna var
henni ávallt ofarlega í huga
og vann hún ötullega við
barnaheimili kvenfélagsins í
Tjarnarlundi meðan það var
rekið þar.
Útför Guðrúnar verður frá
Keflavíkurkirkju í dag, 29.
maí 2015, kl. 13.
usar voru Eiður
Sigurðsson sjó-
maður, f. 25. maí
1887, d. 15. nóv-
ember 1929, og
kona hans Sig-
urrós Jóhann-
esdóttir húsmóðir
og verkakona, f.
23 júní 1885, d.
10. apríl 1970.
Börn Guðrúnar og
Lárusar eru: 1)
Rut, látin, maki Brynjar Hans-
son, börn þeirra a) Guðrún
Lára, gift Skúla Rósantssyni.
Börn þeirra eru: aa) Rut í
sambúð með Davíð Matthías-
yni, barn þeirra aaa) Guðrún
Lára, ab) Rósant Friðrik, og
ac) Soffía Rún. b) Sólveig
Hanna, c) Eiður Gils, maki
Sólveig Rós, barn þeirra er
ca) Rut Páldís. 2) Bjarnhildur
Helga, maki Guðmundur Ingi
Hildisson, þau skildu, seinni
maður Bjarnhildar Jón Beni-
diktsson, látinn, börn Bjarn-
hildar og Guðmundar Inga a)
Magnea, b) Ragnheiður María,
maki Ragnar Eðvaldsson,
börn þeirra ba) Bjarnhildur
Helga í sambúð með Magnúsi
Inga Finnbogasyni, börn
þeirra baa) Jóhanna Dís, bab)
Magnús Ingi, bb) Þórunn
Magnea, bc) Eðvald Ágúst. 3)
Guðmundur, maki Jóna Hró-
Elsku tengdamóðir mín Guð-
rún Árnadóttir (Gunna Fúsa í
Veghúsum) er látin, 92 ára að
aldri. Hennar er ljúft að minn-
ast. Þau tóku vel á móti mér
hún og Lárus heitinn þegar ég
kynnist Guðmundi og kom inn í
fjölskylduna árið 1969. Við Guð-
mundur byrjuðum okkar bú-
skap á loftinu hjá þeim og okk-
ur kom vel saman. Alltaf gat ég
farið niður til Gunnu og fengið
góð ráð. Það var mikill gesta-
gangur að Vallartúni 3. Gunna
var mjög gestrisin og hafði
gaman af þegar barnabörnin
komu koll af kolli, þá ljómaði
hún öll og þau nutu góðs af um-
hyggju hennar og hlýju. Fjöl-
skyldan hennar Gunnu var stór.
Veghúsasystkinin eins og þau
voru kölluð voru mjög samrýmd
og báru virðingu hvert fyrir
öðru. Það var aðdáunarvert að
fá að fylgjast með þeim, aldrei
var rifist, bara skipst á skoð-
unum og haft gaman af. Ég
þakka ávallt Gunnu minni hvað
hún reyndist mér vel og hvað
okkar samband var kært.
Legg ég nú bæði líf og önd,
ljúfi Jesús, í þína hönd,
síðast þegar ég sofna fer
sitji Guðs englar yfir mér.
(Hallgrímur Pétursson)
Blessuð sé minning hennar.
Þín tengdadóttir,
Jóna.
Það er komið að kveðjustund.
Okkur systrunum er það ljúft
að setja nokkur orð á blað til að
minnast ömmu okkar Guðrúnar
Árnadóttur. Hún amma Gunna
hefur kvatt þennan heim og er
horfin á braut á vit nýrra æv-
intýra. Amma Gunna var besta
amma sem hægt var að hugsa
sér. Á uppvaxtarárunum var
það fastur liður hjá frændsystk-
inunum að koma við í Vallar-
túninu hjá ömmu, t.d. í frímín-
útum og í hádeginu, en heimili
hennar og afa var í næsta ná-
grenni við skólana. Amma var
einstaklega barngóð og lagði
áherslu á það góða í lífinu. Börn
hændust að henni. Við barna-
börnin fengum ekki eingöngu
að njóta samvista við hana held-
ur einnig langömmu- og langa-
langömmubörn hennar. Heimili
ömmu var alltaf afar hlýlegt og
fallegt, bæði Vallartúnið þar
sem hún og afi bjuggu og einnig
á Aðalgötu 2 þar sem hún bjó
um árabil. Hún var alltaf með
heitt kaffi á könnunni og bauð
gjarnan til pönnukökuveislu.
Amma tók mikinn þátt í lífi
okkar og var límið sem hélt fjöl-
skyldunni saman. Það eru
margar minningar sem koma
upp í hugann á stundum sem
þessari en aðallega þakklæti
fyrir að vera þeirrar gæfu að-
njótandi að hafa átt ömmu sem
var svona hlý og góð, ömmu
sem bakaði pönnukökur, ömmu
sem beið með heitan mat í há-
deginu fyrir okkur krakkana og
foreldra okkar, ömmu sem
dansaði í eldhúsinu, spilaði við
okkur og litaði með okkur
myndir. Ömmu sem passaði að
okkur væri ekki kalt og ömmu
sem kenndi okkur bænirnar.
Enginn fór svangur frá ömmu
og alltaf var opið hús og líflegt í
Vallartúninu, voru systur henn-
ar og vinkonur þar tíðir gestir.
Amma var alltaf í miklu og góðu
sambandi við systkini sín og
fjölskyldu, lagði sitt af mörkum
til þess rækta fjölskyldutengsl
og er það ómetanlegt. Hún var
mjög vinmörg og félagslynd og
starfaði um árabil með Kven-
félagi Keflavíkur þar sem hún
gegndi m.a. formennsku.
Hún tók þátt í starfi eldri
borgara, hugsaði um heilsuna,
fór í leikfimi með eldri borg-
urum og skellti sér í kántrýd-
ans á efri árum. Amma var allt-
af dugleg að fylgjast með sínum
og hringdi í okkur reglulega á
meðan hún hafði heilsu. Þegar
við bjuggum fjarri heimahögum
skrifuðumst við á og var alltaf
gaman að fá bréf frá ömmu, hún
var óspör á hlý orð og hrós og
ætlum við að enda þessa kveðju
á hennar eigin orðum. „Það er
alltaf til einhvers að hlakka,
bara líta á björtu hliðarnar í líf-
inu, þá gengur allt vel. Farðu
varlega í umferðinni, elskan, og
guð veri með þér.“ GÁ.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni.
sitji Guðs englar samna í hring
sænginni yfir minni.
(Sigurður Jónsson
frá Presthólum)
Magnea, Ragnheiður María
og fjölskylda.
Ég bjó fyrstu sjö árin á loft-
inu hjá ömmu og afa í Vall-
artúni. Ekki man ég öll prakk-
arastrikin en alveg sama hvað
gekk á þá tók amma öllu með
jafnaðargeði. Hún sagði mér að
einu sinni þegar ég var þriggja
ára þá hefði mér verið gefin
dómaraflauta og blés ég í hana
við hvert tækifæri. Einhvern
helgarmorgun læddist ég
snemma niður til ömmu og afa
og blés af öllum kröftum í flaut-
una við rúmstokkinn. Afi varð
ekkert sérstaklega glaður og
lagði sig aftur en amma fór á
fætur og gaf unga drengnum
morgunmat.
Þegar ég gekk í gagnfræða-
skólann þá fór ég yfirleit í há-
degismat til ömmu, þar hittist
stórfjölskyldan og var oft glatt
á hjalla og ýmis mál rædd.
Amma hafði líka sín ráð við
uppeldið og til að kenna okkur
börnunum að hjálpa til, ekki er
ég viss að það hafi alltaf vantað
mjólkurpott en við hlupum í
Nonna og Bubba svona rétt fyr-
ir matinn og alltaf var það sem
vantaði í samræmi við stærðina
á okkur, fyrst einn pottur af
mjólk og þegar við urðu stærri
þá urðu pottarnir tveir og
kannski eitthvað fleira.
Amma og afi voru dugleg að
hafa okkur barnabörnin með á
ferðalögum og lá oft leiðin í
Borgarfjörð. Ég man eftir ferð í
Munaðarnes þar sem afi kenndi
mér að synda á daginn og á
kvöldin kenndu þau mér að
dansa. Það var sérstaklega
gaman að sjá þau dansa, svífa
um. Þar nutu þau sín vel.
Amma var líka til staðar þótt
ég væri langt í burtu. Einn vet-
ur bjó ég á Ísafirði og ég tók að
mér að búa til kartöflumús fyrir
matarboð hjá vinahópnum. Hélt
að það yrði nú ekki mikið mál,
nokkrar stappaðar kartöflur.
Eitthvað vafðist þetta nú samt
fyrir mér og ákvað ég að
hringja í ömmu. Amma tók vel í
hjálparbeiðnina, leiðbeindi í
gegnum símann og held ég að
þetta sé eina skiptið sem hún
bjó til kartöflumús í gegnum
síma. Árangurinn varð ljómandi
góð ömmu-mús sem borin var á
borð.
Árið 1999 báðum við Ásta
ömmu um leyfi til að gifta okk-
ur þann 18. desember, þann dag
höfðu þau afi gift sig. Það var
auðsótt mál og vildi hún allt
fyrir okkur gera. Í ræðu sem
hún flutti í brúðkaupi okkar
lýsti hún brúðkaupsdegi sínum
og afa en þar var margt öðru-
vísi en gerist í dag.
Amma heimsótti okkur fjöl-
skylduna til Danmerkur í júlí
2005. Við fórum víða, keyrðum í
gegnum trjágöng, sem ömmu
þótti mjög gaman, heimsóttum
Bakken, litum við hjá Margréti
Þórhildi (sem var ekki heima)
og nutum þess að vera í góða
veðrinu. Hún spilaði við dreng-
ina okkar og einnig var spjallað
um gamla og nýja tíma.
Amma mín, þú skilur eftir
margar góðar minningar sem
ekki er hægt að telja upp hér
en í öllum minningum situr eftir
brosið þitt og að við vorum allt-
af velkomin til þín og afa. Nú
eruð þið hlið við hlið og lítið eft-
ir okkur á milli þess sem þið
stígið sporið hvort sem það er
vals eða tangó.
Elsku amma, hvíl í friði.
Lárus (Lalli litli).
Kær vinkona mín, Guðrún
Árnadóttir, hefur kvatt þessa
tilveru. Hún var frá Veghúsum í
Keflavík og vel þekkt í
heimabæ sínum, falleg, glaðleg
og hjartahlýja hennar fór ekki
fram hjá neinum viðmælanda.
Guðrún átti gott uppeldi og bjó
að mikilli ástúð og elskusemi
foreldra og systkina á bernsku-
heimili sínu, sem hún svo sann-
arlega skilaði áfram til sinna
barna, fjölskyldu og samferða-
fólks. Á vegferð sinni í lífinu
stráði hún kærleika, gleði og
hjálpsemi hvar sem hún hafði
viðdvöl.
Ég kynntist Guðrúnu sem
unglingur þegar ég var svo
heppin að komast í vinahóp
dóttur hennar, Rutar heitinnar.
Ég minnist fallega heimilisins
þeirra Lárusar og Guðrúnar á
Vallartúninu og alls þess
skemmtilega sem þar átti sér
stað. Í minningunni finnst mér
að Guðrún hafi rekið þar félags-
heimili svo árum skipti, svo
mikið var um gestakomur enda
vel tekið á móti öllum þannig að
hver gestur fékk þá tilfinningu
að hann eða hún væri sá sem
hún hafði einmitt beðið eftir.
Oftar en ekki var fullskipað í
kring um eldhúsborðið og glað-
legar umræður og ekkert kyn-
slóðabil. Alltaf lagði Guðrún
eitthvað gott til allra manna og
málefna. Mér segir svo hugur
að Guðrún hafi einnig komið að
sálgæslu hinna fjölmörgu vina
sinna og allir fóru ríkari frá
hennar borði.
Guðrún starfaði utan heimilis
þegar börnin komust á kreik og
lengst af við verslunarstörf.
Hún var virk í félagsstörfum og
starfaði í Kvenfélagi Keflavíkur
og var formaður þess um árabil.
Hún var einnig öflug í störfum
verkalýðsfélaganna.
Guðrún og Lárus voru sam-
hent hjón og milli þeirra ríkti
gagnkvæmt traust og virðing.
Eitt af sameiginlegum áhuga-
málum þeirra var dans og er
okkur sem stunduðum dansleiki
Hjónaklúbbs Keflavíkur minn-
isstætt þegar þessi glæsilegu
hjón sveifluðust í vínarvalsi, svo
glöð og örugg. Þannig held ég
reyndar að líf þeirra hafi allt
verið, engin feilspor eða
árekstrar.
Það var Guðrúnu mikið áfall
að missa mann sinn á góðum
aldri en með umönnun barna
sinna tókst henni að yfirvinna
sorgina og hélt ávallt sínum
sterka persónuleika. Áföllin
urðu því miður fleiri og aftur
þurfti hún að sjá á eftir ástvini
þegar Rut dóttir hennar féll frá
eftir þung veikindi. Síðustu árin
voru henni erfið eins og oft vill
fylgja heilsuleysi og háum aldri
en brosið og ljúflyndið entist
henni lengur en við gátum skil-
ið. Hópurinn hennar, börnin,
tengdabörnin og barnabörnin,
studdi hana dyggilega á síðustu
árunum, svo mikill sómi er að.
Ég er þakklát fyrir vináttu
Guðrúnar, þessarar einstöku
konu sem ég mun seint gleyma.
Við Hörður sendum aðstand-
endum hennar innilegustu sam-
úðarkveðjur.
Ragnhildur Árnadóttir.
Árið 1907 reis lítið hús sunn-
arlega í Keflavík við leiðina inn
í Njarðvík. Húsið hlaut nafnið
Veghús og þangað fluttu hjónin
Árni Vigfús Magnússon og
Bjarnhildur Halldórsdóttir og
bjuggu þar æ síðan. Þau eign-
uðust níu börn sem öll komust
til fullorðinsára nema það
yngsta, drengur er fæddist 1927
og lést aðeins mánaðargamall.
Þau hjón voru orðlögð fyrir
hjálpsemi, vinsemd og vinnu-
semi og þar var öllum vel tekið.
Eftir því sem hópurinn stækk-
aði var byggt nokkuð við Veg-
hús en þó var þar þröngt setinn
bekkurinn og þar lærðist þeim
að taka tillit til annarra eftir
þörfum hvers og eins. Einnig að
taka uppátækjum lífsins með
jafnaðargeði og halda ótrauð
áfram í lífsins ólgusjó.
Systkinin voru alla tíð kennd
við Veghús og til föður síns,
þetta voru börnin hans Fúsa í
Veghúsum. Hópurinn var alla
tíð einstaklega samrýndur og
samgangur mikill enda hægt
um vik í ekki stærri bæ en
Keflavík var lengst af á þessum
árum. Það voru nánast daglegar
heimsóknir, fylgst grannt með
gleði og sorgum hvers og eins
og ófáir kaffibollarnir sem
drukknir voru í þeim heimsókn-
um. Þeim fylgdi einnig úr föð-
urhúsum sú vinátta, hjálpsemi
og vinnusemi sem áður er vitn-
að til.
Í dag kveðjum við Guðrúnu
Árnadóttir, hana Gunnu Fúsa
frá Veghúsum, eða Gunnu
frænku eins og við systkina-
börnin hennar þekktum hana.
Gunna frænka bjó ríkulega að
þeim eiginleikum sem einkenna
Veghúsafólkið. Þegar amma dó
1950 fluttu hún og maður henn-
ar, Lárus Eiðsson, ásamt börn-
um sínum heim í Veghús til afa
og héldu honum heimili allt til
1956 er þau flytja í eigið hús.
Guðrún var alla tíð vakin og
sofin yfir velferð fjölskyldu
sinnar. Þangað gátu allar kyn-
slóðir leitað og komu ekki að
luktum dyrum. Hún gaf sér
einnig tíma til að sinna líknar-
og framfaramálum almennt,
m.a. tók hún virkan þátt í starf-
semi Verkakvennafélagsins,
Slysavarnafélagsins og sérstak-
lega Kvenfélags Keflavíkur og
var formaður þess félags um
skeið á umbrotatímum í þjóð-
félagsþróun í Keflavík. Jafn-
framt héldu hún og Lárus ein-
staklega fallegt og hlýlegt
heimili og þar var ávallt gott að
koma. Guðrún kynntist einnig
mótlæti í lífinu. Lárus lést um
aldur fram árið 1986 og hún
varð að sjá dóttur sína Rut
heyja langvinna baráttu við ill-
vígan sjúkdóm sem lokum dró
hana til bana.
Á þessari kveðjustund er
okkur, sonum Halldóru systur
hennar, og fjölskyldum okkar
efst í huga þakklæti til Gunnu
frænku fyrir þá umhyggju og
hlýhug sem hún sýndi mömmu í
erfiðum veikindum síðustu ævi-
ár hennar. Þær systur voru alla
tíð mjög nákomnar, bjuggu
enda hlið við hlið á Suðurgöt-
unni árin sem Guðrún var í
Veghúsum, en það var aldrei
langt á milli þeirra. Og þegar sá
er þessi orð ritar flutti síðastur
okkar bræðra frá Keflavík var
það Gunna frænka sem óum-
beðið tók að sér að fylgjast með
og sinna Dóru systur þar til
hún flutti á hjúkrunarheimilið
Hlévang. Fyrir það er ég æv-
inlega þakklátur. Börnum Guð-
rúnar og fjölskyldum þeirra
færum við innilegustu samúðar-
kveðjur.
Jóhann J. Bergmann.
Guðrún
Árnadóttir