Morgunblaðið - 29.05.2015, Blaðsíða 40

40 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 29. MAÍ 2015
Ýmislegt
TILBOÐ - TILBOÐ - TILBOÐ
Vandaðir dömuskór úr leðri,
skinnfóðraðir. Stakar stærðir.
Tilboðsverð: 2.500.-
Komdu og líttu á úrvalið
hjá okkur!
Sími 551 2070.
Bílstjóraskórnir komnir aftur!
Teg:413202 Mjúkir og þægilegir her-
raskór úr leðri og skinnfóðraðir. Litir:
brúnt og svart, stærðir: 40 - 47
Verð: 15.950.-
Teg: 305302 Mjúkir og þægilegir
herraskór úr leðri og skinnfóðraðir.
Stærðir: 40 -46 Verð: 15.885.-
Teg: 458404 Þægilegir extra breiðir
herraskór úr leðri, skinnfóðraðir
Stærðir: 41-46 Verð: 19.885
Laugavegi 178
Komdu og líttu á úrvalið
hjá okkur!
Sími 551 2070.
Opið mán.-fös. 10–18,
laugardaga 10–14.
Góð þjónusta – fagleg ráðgjöf.
Sendum um allt land
www.mistyskor.is
Erum einnig á Facebook.
GRÍPTU TÆKIFÆRIÐ!
MOGGINN Í
IPADINN
WWW.MBL.IS/MOGGINN/IPAD
✝ Hreinn Heið-mann Jósavins-
son fæddist á
Auðnum í Öxnadal
7. mars 1929. Hann
lést á heimili sínu,
Auðnum, 14. maí
2015.
Foreldrar hans
voru Jósavin Guð-
mundsson bóndi, f.
á Grund í Höfða-
hverfi 17.12. 1888,
d. 26.5. 1938, og Hlíf Jónsdóttir,
f. á Skógum á Þelamörk 24.5.
1897, d. 13.5. 1972.
Systkini Hreins eru Margrét,
f. 1915, d. 2003. Steingerður, f.
1919, d. 2007. Ragnheiður, f.
1921, d. 1923. Gunnar Heið-
mann, f. 1923, d. 2000. Ester, f.
1925, d. 2005. Ari Heiðmann, f.
1929, d. 2007, tvíburi á móti
Hreini. Guðmundur Heiðmann,
f. 1931, og Unnur, f. 1932.
27. júní 1959 kvæntist
Hreinn, eftirlifandi eiginkonu
sinni, Margréti Helgu Að-
alsteinsdóttur frá Flögu í Hörg-
árdal, f. 19.1. 1931. Foreldrar
hennar voru Aðalsteinn Guð-
mundsson frá Pálsgerði í
Höfðahverfi, f. 2.9. 1896, d.
tvö barnabörn. 5. Aðalsteinn
Heiðmann bóndi, f. 1966. Maki
Sigríður Svavarsdóttir, f. 1969.
Þau eiga fjögur börn og fjögur
barnabörn. 6. Ásdís Halldóra
nemi, f. 1969. Maki Jón Gunnar
Snorrason, f. 1958. Þau eiga
eina dóttur, fyrir á Ásdís tvær
dætur, faðir þeirra er Hreinn
Brynjar Vignisson. Fyrir á Jón
Gunnar tvo syni. Þau eiga eitt
barnabarn. 7. Jósavin Heið-
mann verkamaður, f. 1972.
Maki Kristjana Gunnarsdóttir,
f. 1976. Þau eiga tvo syni. Fyrir
á Kristjana einn son.
Hreinn ólst upp á Auðnum og
átti þar heima allt sitt líf. Hann
gekk í farskóla sveitarinnar.
Hreinn lærði á orgel hjá Jakobi
Tryggvasyni á Akureyri, einnig
sótti hann tíma hjá Björgvini
Ingólfssyni tónskáldi. Hann
hafði gaman af að spila á org-
elið sitt og gerði það alveg fram
til þess síðasta.
Hreinn og Margrét hófu bú-
skap á Auðnum 1958. Hreinn
starfaði í U.M.F.Ö, Búnaðar-
félagi Öxndæla og var í bygg-
ingarnefnd Eyjafjarðar í mörg
ár. Hreinn var mjög handlaginn
og vann við byggingar og máln-
ingarvinnu víða. Öll smíðavinna
lá vel fyrir honum og liggja
mörg handverkin eftir hann.
Útför hans fer fram frá Ak-
ureyrarkirkju í dag, 29. maí
2015, kl. 13.30. Jarðsett verður í
Bakkakirkjugarði í Öxnadal.
24.7. 1977, og Sig-
urlaug Zophonías-
dóttir frá Bauga-
seli í Barkárdal, f.
24.5. 1896, d. 17.12.
1986.
Börn Hreins og
Margrétar eru: 1.
Hjördís Anna hús-
móðir, f. 1954,
stjúpdóttir Hreins.
Maki Björn Páls-
son, f. 1948, þau
eiga þrjú börn og sex barna-
börn
2. Ragnheiður Guðrún hús-
móðir, f. 1959. Maki Leó Viðar
Leósson, f. 1953. Þau eiga einn
son, fyrir á Ragnheiður tvö
börn, faðir þeirra er Jón Gísla-
son. Fyrir á Leó einn son. Þau
eiga 14 barnabörn.
3. Sigurlaug Una húsmóðir, f.
1963. Maki Páll Vídalín, f. 1949.
Þau eiga þrjár dætur, fyrir á
Sigurlaug tvo syni, faðir þeirra
er Gunnar Hauksson. Þau eiga
átta barnabörn. 4. Hlíf Sum-
arrós leikskólakennari, f. 1965.
Maki Friðrik Pálmason, f. 1967.
Hlíf á fyrir þrjú börn. Feður
þeirra eru Vignir Jónsson og
Kristján Eggertsson. Þau eiga
Mér þótti það skrýtið þegar
Kristjana kom í vinnuna til mín,
sagði mér að þú værir dáinn, við
fórum heim í sveitina þar sem
ástvinir komu saman, kvöddum
þig og áttum ljúfsára stund.
Mér fannst tíminn standa í stað
og margar minningar komu upp
í hugann.
Áhugamál þín og ástríður
voru bústörfin og smíðarnar. Þú
vildir skila öllu verki vel unnu
frá þér og ef eitthvað var ekki
vel unnið leið þér ekki vel, sér-
staklega ef það bitnaði á skepn-
unum. Ég leit alltaf upp til þín,
því allt sem þú gerðir gerðir þú
vel, hvort sem var innan- eða ut-
andyra. Það var sama hvaða
verk maður vann með þér, það
var bæði lærdómsríkt og gaman
þó svo að þau hafi nú ekki verið
öll skemmtileg, svo sem girðing-
arvinnan blessaða. Þú sást oft
spaugilegar hliðar tilverunnar,
komst með hnyttin tilsvör og
hafðir lúmskan húmor þó svo þú
hafir ekki legið á skoðunum þín-
um þegar svo bar við.
Jólin voru alltaf yndislegur
tími með þér og mömmu, enda
varstu mikið jólabarn og vildir
hafa mikið af skrauti og ljósum
og var ég svo heppinn að geta
verið með ykkur í því að skreyta
heimilið fyrir jólin. Gaman var
að hlusta á þig spila á orgelið
þitt hvort sem var um jólin eða
á öðrum tíma og sérstaklega
stendur upp úr þegar þú spil-
aðir jólalögin og sálmana.
Það léttist alltaf brúnin á þér
þegar daginn tók að lengja, líf
kviknaði, lömbin fæddust,
skepnurnar fóru út og gróður
fór að grænka. Þú hafðir yndi af
búskapnum, gerðir vel við
skepnurnar og varst fjárglögg-
ur maður.
Það er ótrúlegt að hugsa til
þess að við eigum ekki eftir að
eiga fleiri stundir saman við að
setja upp jólaljósin, vera í sveit-
inni og Gloppu, fara í sumarbú-
staði og ferðast en við munum
hittast aftur seinna.
Elsku pabbi, takk fyrir að
vera besti pabbi minn og takk
fyrir árin 43 sem við áttum sam-
an en ég er nú jafngamall og þú
varst þegar ég fæddist.
Hvíldu í friði pabbi minn.
Þinn
Jósavin (Brói).
Það er margs að minnast frá,
mörgum okkar góðu fundum.
Heppinn ég, að fá, að fá,
fjölda með þér af stundum.
Í dag fylgi ég mínum elsku-
lega pabba í hinstu ferð hans
moldu ofar.
Já, pabbi, þú varst ekki bara
pabbi minn, þú varst líka einn af
mínum bestu og traustustu vin-
um. Það var alveg sama hvað ég
tók mér fyrir hendur, alltaf
hvattir þú mig áfram en sagðir
hiklaust ef þér fannst betur
mega fara. Þú kenndir mér að
öll verk ætti að vinna vel því
annars kæmi það niður á mér
seinna. Það er sterkt í æsku-
minningunni að hlusta á þig
spila á orgelið og fá að vera með
þér í girðingarvinnu, dreifa skít,
stinga út úr fjárhúsunum eða
bera tilbúinn áburð á tún. Þá
var gaman að sitja í fangi þínu
og fá að stýra Rauðku eða
Bláku gömlu, löngu áður en ég
náði með fæturna niður á gólf.
Seinna þegar þú fórst að láta
mig keyra sjálfan, þá var ekkert
öruggt að biðja um það, þú
sagðir gjarnan þegar ég átti
hvað síst von á: Jæja, ætli sé
ekki best að þú keyrir núna.
Það var eins með bílana, þú lést
mig keyra löngu áður en ég fékk
bílpróf. Gott dæmi um það
traust sem þú sýndir mér var
fermingarárið mitt. Þá var fjár-
húshlaðan í byggingu og þurfti
að bakka með heyhleðsluvagn-
ana meðfram skurðinum suður
og niður að hlöðu, og þú lést
mig gera það, en keyrðir sjálfur
með þá út á tún. Einu get ég
ekki sleppt hér, en það er
hvernig þú hugsaðir og vannst
að því 1987 þegar ég og Sirrý
vorum að taka við hér og eins
árið 2000 þegar við keyptum af
ykkur. Það er til fyrirmyndar
og öðrum til eftirbreytni, enda
margir búnir að dást að þér
hvað þetta varðar.
Þú sagðir „ég hef aldrei haft
áhuga á titlum eða ráðskast með
fólk“ og við það stóðst þú alla
tíð. Það var svo yndislegt að fá
að hafa þig hér með börnunum
okkar og fylgjast með hvernig
þú hafðir óendanlegan tíma fyr-
ir þau, og varst svo glaður að fá
fréttir af því, sem þau voru að
gera. Ég veit að það hafði sterk
áhrif á þau og munu þau bera
þess merki alla tíð. Þar sann-
aðist máltækið hvað ungur nem-
ur gamall temur. Sem dæmi um
það þarf ekki nema sjá til Dav-
íðs á vélum og þeirra allra við
skepnuhirðingu, að þau hafa til-
einkað sér gætni þína og natni.
Það er bara eins og þú sért þar
á ferð. Svo snérust hlutirnir við
og þú fórst að vera með okkur
við bústörfin og við að kenna
þér á yngri tækin. Á hverju vori
varstu eins og lítill strákur, það
sagði Sirrý, tilhlökkunin að vera
á vélum var engu lík. Enda
varstu með okkur eins og þú
vildir og gast. Öll jarðrækt og
heyskapur var þér sérstakt
áhugamál.
Hún mun fylgja mér alla tíð
hér eftir, sú sjón þegar ég
spurði þig í fyrrasumar hvort
þú vildir koma og raka fyrir mig
suður á túni hér á Auðnum. Slík
varð gleðin hjá þér, að fara um
þau eftir 14 ára hlé.
Það er mér mikils virði að
aldrei bar skugga á samskipti
okkar öll þessi ár.
Elsku pabbi, takk innilega
fyrir allt. Þinn
Aðalsteinn Heiðmann (Alli).
Margs er að minnast þegar
ég fylgi tengdaföður mínum til
hinnar hinstu hvílu. Ég var ekki
gömul þegar ég kom til ykkar
Grétu í sveit og hjá ykkur átti
ég alltaf öruggt athvarf í minni
barnæsku. Alltaf var gott að
koma til ykkur og finna hlýjuna
frá ykkur.
Þegar við Alli byrjuðum að
búa á Auðnum varstu alltaf til
staðar, og tilbúinn að hjálpa ef
þurfti. Aldrei var neitt mál að
aðstoða okkur og það gerðir þú.
Þegar börnin okkar fæddust
eitt af öðru áttu þau alltaf
öruggt og hlýtt skjól hjá afa.
Nóg pláss var fyrir þau í þínu
hjarta. Alltaf varstu tilbúinn að
leika við þau og vera til staðar
fyrir þau. Mikið er það dýrmætt
fyrir þau að hafa fengið að alast
upp með afa sér við hlið.
Ég á þér margt að þakka, t.d.
þegar við unnum saman á vélum
sem ekki var sjaldan. Og minn-
ist góðu stundanna sem við
eyddum saman í spjall um
gamla daga, en þar kom maður
ekki að tómum kofunum. Sér-
staka minningu á ég þegar við
gengum saman í gegnum Mel-
rakkadalinn, þú sagðir mér sög-
ur og frá kennileitum þar, sem
þú þekktir eins og fingurna á
þér.
Þú elskaðir jörðina þína og
kenndir mér að gera það líka.
Það er mér dýrmætt að hafa
fengið að kynnast þér, vinna
með og læra af þér.
Drottinn er minn hirðir,
mig mun ekkert bresta.
Á grænum grundum
lætur hann mig hvílast,
leiðir mig að vötnum,
þar sem ég má næðis njóta.
Hann hressir sál mína,
leiðir mig um rétta vegu
fyrir sakir nafns síns.
Jafnvel þótt ég fari um dimman dal,
óttast ég ekkert illt,
því að þú ert hjá mér,
sproti þinn og stafur hugga mig.
(23. Davíðssálmur)
Takk elsku tengdapabbi fyrir
allt
Hvíl í friði. Þín tengdadóttir,
Sigríður Svavarsdóttir.
Elsku afi, mikið sem við erum
heppin að hafa átt þig að. Alltaf
gátum við stokkið til afa og
fengið eins og einn kandís, sæti
á hné eða klapp á kinn. Þú varst
ekki maður margra orða en
mikið sem knús, klöpp og bros
eða eitt „huhhh“ glöddu okkur
og með því sýndir þú okkur alla
þá væntumþykju í heiminum
sem þú barst til okkar.
Alltaf tókstu á móti okkur, al-
veg sama hvað þú varst að gera,
við fengum að vera með hvort
sem við gátum tekið beinan þátt
eða bara sátum og horfðum á.
Því alltaf varstu að smíða eitt-
hvað eða föndra og eigum við
ófáa hluti sem þú hefur töfrað
fram. Þú hafðir ótrúlega þolin-
mæði gagnvart því sem okkur
datt í hug. Hvort sem það var að
leyfa okkur að greiða þér eins
og Björk, kenna okkur að spila,
dýfa sykurmolanum í kaffið þitt,
leika við okkur í fótbolta á
ganginum eða liggja á gólfinu í
traktoraleik, alltaf stökkstu til.
Það var alltaf gaman að fá að
vera með afa í litlu vélinni í hey-
skapnum og kenndir þú okkur
öllum að garða. Það er leitun að
manneskju sem leggur eins
mikinn metnað í það að garða
og þú gerðir.
Alltaf var stutt í grínið og
stríðnina og hafa ófáar klípur af
smjöri farið til spillis því alltaf
þurftirðu að klína smá á nefið á
okkur.
Við eigum svo margar góðar
minningar og erum endalaust
þakklát. Það er samt sárt að
hugsa til þess að fá ekki afaknús
sem var svo þétt næst þegar við
fáum okkur kaffibolla í gamla
húsinu. Eða að það verður ekki
spilaður jóker með þér um
næstu jól eins og svo mörg ár
áður. En við hlýjum okkur við
minningar um spilakvöld, spjall,
grín og glens. Takk afi.
Undir Dalanna sól, við hinn einfalda
óð
hef ég unað við kyrrláta för,
undir Dalanna sól hef ég lifað mín
ljóð,
ég hef leitað og fundið mín svör,
undir Dalanna sól hef ég gæfuna gist,
stundum grátið en oftast í fögnuði
kysst.
Undir Dalanna sól á ég bú mitt og ból
og minn bikar, minn arin, minn
svefnstað og skjól.
(Hallgrímur Jónsson frá Ljár-
skógum)
Ásta, Arnór,
Birkir og Davíð.
Hreinn Heiðmann
Jósavinsson
Sólin skein bjart
þetta síðdegi, þeg-
ar síminn hringdi.
Það er vor í lofti. Í
símanum tilkynnti Setta frænka
að Ólafur pabbi væri látinn. Allt
í einu var eins og þessir töfrar
vorsins hyrfu eins og dögg fyrir
sólu. Hugur minn hvarflaði aft-
ur til unglingsáranna, um 1970,
þegar ég sem lítill pjakkur
eyddi gjarnan nokkrum dögum
á Ísafirði, á Urðavegi 15, þar
bjuggu þau hjón Ólafur, eða Óli
Villa eins og hann var ávallt
kallaður, og Helga, kona hans,
sem nú er látin fyrir fáeinum
árum. Það er margs að minnast
frá þeim tíma. Óli Villa var mik-
ill búmaður. Sauðfé átti hug
hans allan og honum þótti vænt
um kindur sínar. Það var frið-
sælt á þessum tíma, fyrir margt
löngu, er ég ásamt frændum og
frænkum var við leik í gömlu
hlöðunni ofan við Urðarveginn,
við grófum göng í heyið og
sveifluðum okkur í kaðli er
Ólafur Sveinbjörn
Vilhjálmsson
✝ Ólafur Svein-björn Vil-
hjálmsson fæddist
26. júlí 1927. Hann
lést 10. maí 2015.
Ólafur Svein-
björn var jarðsung-
inn 16. maí 2015.
hengdur var í bita.
Einhverju sinni er
ég stökk út úr
hlöðunni vildi ekki
betur til en svo að
ég lenti á hrífu-
skafti sem brotn-
aði. Tyllti ég hríf-
unni svo lítið bar á
upp við vegg.
Skömmu síðar kom
Óli frændi gang-
andi í rólegheitum
upp að hlöðunni og hugðist taka
hrífuna sem datt í sundur. Leit
hann yfir til okkar krakkanna
og sá í andlitinu á mér hver
sökudólgurinn var. Lagði hann
hrífuna frá sér varfærnislega
og gekk til mín, lagði hönd á
öxlina á mér og við gengum í
rólegheitum að steini ekki langt
frá, þar settumst við niður í
þögn. Ég leit í skömm niður í
grasið. Við þögðum um stund,
það var líkt því að tíminn stæði
í stað. Ég áræddi að líta upp til
hans og greinilegt var að hann
var hugsi. Loks eftir nokkra
stund segir hann við mig:
„Hafðu ekki áhyggjur af hríf-
unni, skaftið var hvort sem er
sprungið, svo nú hef ég ástæðu
til að setja nýtt skaft á.“ Fagra-
nesið, eða Fagginn eins og
Djúpbáturinn var ávallt kallað-
ur, sigldi rólega út fyrir tang-
ann á leið sinni út á Djúpið
áleiðis að Vigur og skildi eftir
sig langt kjölfar og breiðar bó-
göldur á sléttum pollinum. Vél-
argnýrinn ómaði á milli
fjallanna í kyrrð vorsins þennan
dag. Hann sleit upp strá og
setti upp í sig og tuggði rólega.
Þetta atvik lýsir Óla vel, hvað
hann var leikinn í að setja sig í
spor annarra. Við sátum þarna
um stund og nutum vorsins,
fuglarnir sungu og kind jarmaði
skammt frá. Óli Villa var ekki
einungis laginn við fólk og kind-
ur, hann var býsna laginn við
vélar og í áratugi ruddi hann
ófærar heiðarnar og oft mátti
litlu muna að illa færi, en hann
lét sér lítið bregða, jafnvel þó
að hann færi niður með veghefli
sínum, niður brekkur vegna
ófærðar og slæms skyggnis.
Löngu síðar, er hann var sestur
í helgan stein, hélt hann áfram
að huga að kindum sínum.
Sauðburðurinn var honum mik-
ilvægur tími og sat hann
löngum tímum við að hjálpa
kindum sínum. Oft var hann
orðinn þreyttur að þeim tíma
liðnum. Nú þegar lífsbók Óla
Villa er lokið, bók sem er þétt-
skrifuð af góðmennsku og vin-
semd, þá er minning um góðan
dreng sem lifa mun um langa
framtíð. Lífið er hverfult, líkt
og kyndlar ofurseldir hvössum
gjósti.
Við vottum börnum hans,
barnabörnum og öðrum að-
standendum okkar dýpstu sam-
úð.
Hansína og Guðjón.