Morgunblaðið - 29.05.2015, Blaðsíða 32

32 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 29. MAÍ 2015
í Hafnarfirði. Þessum frumherja-
hópi stýrði Hörður af festu og fé-
lagslegum þroska í tvo áratugi.
Hann var sannkallaður félags-
málagarpur, sem undirritaður
lærði margt af og færi ég honum
nú þakkir fyrir. Það gengu allir
betri af fundi Harðar.
Hörður kom víða við á langri
ævi sinni sakir eðliskosta sinna.
Fyrst og síðast var hann skóla-
maður, fræðari og uppeldisfröm-
uður, skátahöfðingi, og flinkur
vísnasmiður. Eftir hann liggja
ljóðabækur. Hann var einnig bæj-
arfulltrúi og nefndamaður í Hafn-
arfirði. En að baki öllu þessu var
lífshugsjón hans, jafnaðarstefnan,
reyna að gera öllum jafnhátt undir
höfði.
Hörður var hamingjumaður í
einkalífi og um það vitnar Ásthild-
ur, hans ágæta kona, og börnin
þeirra sjö. Hörður var barngóður
með eindæmum. Okkur hjónum
er mikil þökk í að hafa átt vináttu
þessara mætu hjóna. Við sendum
fjölskyldunni allri hugheilar sam-
úðarkveðjur við andlát Harðar.
Vertu Guði falinn, kæri vinur.
Margrét og Kristján
Guðmundsson.
Hörður Zóphaníasson er látinn.
Hörður var skólastjóri Víðistaða-
skóla frá stofnun skólans árið 1970
til 1992 í 22 ár. Hörður var frum-
kvöðull í skólastarfi og tókst að
hrífa aðra með sér. Hann stofnaði
fyrsta foreldrafélagið í Hafnar-
firði og lagði drög að opnum skóla
þar sem ákveðið svæði í skólanum
var helgað þeirri hugmynd. Hann
og eiginkona hans Ásthildur störf-
uðu bæði við skólann og höfðu
mikil áhrif á skólastarfið. Hörður
var hagmæltur og á mannamótum
var oftar en ekki sungið lag við
texta eftir Hörð. Eitt af hans
kvæðum er skólasöngur Víð-
istaðaskóla.
Við þökkum Herði af alhug það
sem hann gaf skólanum.
Minning hans lifir.
Skólasöngur Víðistaðaskóla
Gott er að vera létt í lund,
leikur bros á brá.
Góða skapið styttir stund,
stöðugt vinnur á.
Íþróttir og andans tal,
ekki skal því gleymt.
Í Víðistaðaskóla skal
skrafað, numið, dreymt.
Hressum upp á heimsins þel,
heiminn bæta má.
Alltaf skulum vinna vel,
verkin stór og smá.
Að leita, finna, spyrja, spá,
spurning heimtar svar.
Lífsins gátur leysa má
leysa hér og þar.
Vináttunnar bestu bönd
bindum, þú og ég.
Og leiðumst saman, hönd í hönd
um heimsins grýttan veg.
Í erfiðleikum ekki neinn
annan svíkja má.
Þá vinnum saman, öll sem einn
já aldrei slökum á.
Sækjum fram með söng á vör,
sýnum kjark og þor.
Ólund skal ei aftra för
áfram liggja spor.
Upp við merkið hefjum hátt,
hál er lífsins braut.
Siglum öll í sólarátt,
sigrum dagsins þraut.
Fyrir hönd starfsfólks
Víðistaðaskóla,
Anna Kristín Jóhannesdóttir,
Þórdís S. Mósesdóttir.
Mannvinur og ljóðskáld. Fé-
lagsmálamaður fram í fingur-
góma. Skólamaður af bestu gerð.
Sókndjarfur málafylgjumaður.
Einn af bestu sonum Hafnarfjarð-
ar. Glaðvær og brosmildur. Þekk-
ingarbrunnur. Jafnaðarmaður af
hjartans hugsjón. Barngóður
fjölskyldumaður. Traustur vinur.
Þetta var hann allt og svo miklu
meira, hann Hörður Zóphanías-
son, sem nú hefur kvatt þetta jarð-
líf; og skilur eftir sig djúp spor.
Sá sem þetta ritar var heima-
gangur á heimili Harðar og fjöl-
skyldu á Tjarnarbrautinni í Hafn-
arfirði strax sem stráklingur, þar
sem við Tryggvi, annar sona
Harðar, vorum góðir vinir þá og
erum enn. Það var líflegt á Tjarn-
arbrautinni í þá daga, enda barn-
margt heimili og mörg verkefni í
gangi. Þar stýrði kraftmikil eigin-
kona Harðar, Ásthildur Ólafsdótt-
ir, en um leið var hin milda og
trausta hönd Harðar ekki síður
alltumlykjandi. Mál þróuðust síð-
ar á þann veg að við Hörður bund-
umst miklum vinaböndum þrátt
fyrir aldursmun, ekki síst fyrir
nána og góða samvinnu á vett-
vangi Alþýðuflokksins um áratuga
skeið. Vorum m.a. tveir bæjar-
fulltrúar Alþýðuflokksins í Hafn-
arfirði á kjörtímabilinu 1982-1986.
Faðir minn, Stefán Gunnlaugsson,
var þar samskipa Herði 1970-74
og við Tryggvi sonur Harðar síðan
1986-1994. Sjaldan fellur eplið
langt frá eikinni.
Aldrei bar skugga á samstarf
okkar Harðar. Eiginleiki hans til
að vinna á jafnréttisgrundvelli
með fólki var einstakur. Hörður
var langt í frá skaplaus og undir
ljúfu yfirbragði sló heitt hjarta,
sem vildi gjöra rétt en þoldi ei
órétt. Heilindi og vandvirkni í lífi
og starfi voru hans rauði þráður –
og hann gerði þær kröfur líka til
annarra.
Þrjóskur gat hann verið með
stundum. Hann gaf sig ekki fyrr
en í fulla hnefana, ef um hjartans
skoðun var að tefla. Ef honum
mislíkaði eitthvað, þá setti hann í
brýrnar. Þá var eins gott að vera á
varðbergi og tala varlega. En
stríðinn og spaugsamur var Hörð-
ur líka, þegar slík færi gáfust.
Þegar á móti blés hélt Hörður
alltaf ró sinni og bar vitni um
æðruleysi þess sem veit að ekki
ber allt upp á sama daginn í lífinu.
Hann hafði svo sterk áhrif með
nærveru sinni og orðum. Hörður
var umfram allt heill og traustur
mannasættir. Og skilaði árangri.
Minnisstæðar eru stundir okk-
ar við útgáfumálin í pólitíkinni og
margar voru þær næturnar þegar
við tveir vorum að ganga frá út-
gáfu Alþýðublaðs Hafnarfjarðar.
Það var mér góður skóli. Nætur-
verkin voru drjúg og þar var mikið
spjallað og lagt á ráðin. Tíð og
vönduð útgáfa málgagnsins á
þessum árum lagði ekki síst grunn
að endurreisn Alþýðuflokksins í
Hafnarfirði í bæjarstjórnarkosn-
ingum árið 1986.
Það var gott að eiga Hörð að
vini. Það jafngilti jafnframt vin-
skap við hans stóru og samheldnu
fjölskyldu.
Harðar Zóphaníassonar verður
sárt saknað. En minningar og
verkin hans eru og verða ljóslif-
andi og munu halda merkinu hátt
á lofti um langa tíð.
Samúðarkveðjur sendum við
Jóna Dóra og börnin okkar til Ást-
hildar, barna, tengdabarna og
annarra afkomenda á kveðju-
stund.
Guð veiti látnum ró en þeim
líkn sem lifa.
Guðmundur Árni
Stefánsson.
Sá ber mikinn ávöxt sem er í
mér og ég í honum (Jóh. 15.5).
Þegar Harðar Zóphaníassonar er
minnst koma þessi orð frelsarans í
huga og andblær vors og hvítrar
sunnu er gefur vöxt í ríki hans.
Frá því að við Þórhildur komum í
Hafnarfjörð var Hörður okkur
kær af góðum kynnum og mann-
kostum. Hvarvetna sem hann lét
að sér kveða kom hann góðu til
leiðar. Hörður reyndist farsæll
skólastjóri, afburða skátaforingi
er með forystu sinni og fjörgandi
skátasöngvum setti varanlegt
mark á íslenska skátahreyfingu
og hann var traustur bæjar-
fulltrúi. Orð Harðar höfðu vægi
enda „þéttur á velli og þéttur í
lund, þrautgóður á raunastund“.
Hann glæddi samkennd og lífs-
virðingu hjá samferðamönnum
sínum og beitti sér fyrir félagslegu
réttlæti.
Þótt Akureyringur væri að
uppruna varð Hörður mikill Hafn-
firðingur og lét sig mjög varða hag
Hafnfirðinga. Átthagafræði hans,
er lýsir sögu og umhverfi Hafn-
arfjarðar, sýnir skilning á því hve
miklu varðar að börn og ung-
menni, sem rit hans var einkum
samið fyrir, eigi traustar rætur í
heimahögum. Hörður var Krists
og kirkjuvinur svo sem ljóðin hans
vitna um. Hann prédikaði í ská-
taguðsþjónustum í Hafnarfjarðar-
kirkju, líka í hátíðarmessu á ný-
ársdegi og las ítrekað upp fjörleg
ljóð eftir sig í veislukaffi í Hásöl-
um Strandbergs á uppstigningar-
degi.
Ég fór þess á leit við Hörð að
hann stýrði útgáfu 90 ára afmæl-
isrits Hafnarfjarðarkirkju og
gerði hann það með miklum sóma
svo sem ritið ber með sér. Við upp-
haf jólavöku á aðventu 2004 er
haldið var upp á afmælið flutti
Hörður frumsamið hátíðarljóð í
kirkjunni sem birtist í afmælisrit-
inu.
Hörður bar oft ásamt ungskáta
friðar- og bænarljós frá Betlehem
inn í Hafnarfjarðarkirkju á að-
ventunni og gerði frá altarinu
djúpri hljómþýðri röddu grein fyr-
ir merkingu þess. Ljósmyndir af
skátunum Herði og dóttursyni
hans, Gunnari Þór, sem teknar
voru á jólavöku í kirkjunni fyrir
tæpum áratug munu birtast í
söguritinu, Helgistaðir við Hafn-
arfjörð. Ánægjulegt var að geta
um jólaleytið fært Herði og Ást-
hildi, ástkærri eiginkonu hans,
þessar myndir stækkaðar.
Hörður var í forystuliði við að
reisa Öldrunarmiðstöðina Höfn.
Þar komu þau hjón sér vel fyrir er
aldur sagði til sín en Hörður varð
þó að dveljast á Sólvangi síðustu
æviárin. Hörður sótti jafnan guðs-
þjónustur þegar hann gat og þær
voru í boði í Geisla, kapellu og
samkomusal Sólvangs. Síðast
gerði hann það á helgum páska-
degi, er Þórhildur leiddi þar guðs-
þjónustu, og hefur fagnað upp-
risuboðskapnum dýra og horft
fram í trúarljósi hans. Er við á 2.
páskadegi 2011 sóttum eftirminni-
legt áttræðisafmæli Harðar í sam-
komusal Hauka á Ásvöllum flutti
ég honum átta erinda afmælisljóð
auk eins að auki. Ljóðið ber heitið
„Dáð og dugur“ og vottar hjartans
þökk okkar Þórhildar fyrir gef-
andi samleið með honum og um-
hyggju Harðar fyrir Hafnarfjarð-
arkirkju og prestum hennar.
Guð gefi góðan ávöxt af verkum
Harðar Zóphaníassonar, blessi
brottför hans héðan úr heimi og
heimkomu inn í upprisuljóma
frelsarans og lýsi fjölskyldu hans
og ástvinum veginn fram.
Gunnþór Þ. Ingason.
Mig langar að setja á blað
nokkur kveðju- og þakkarorð um
Hörð Zóphaníasson. Okkar sam-
vinna var í gegnum pólitíkina,
fyrst í Alþýðuflokknum og seinna í
Samfylkingunni. Sú samvinna
spannaði áratugi og var mér ómet-
anleg. Það var gefandi að vinna
með Herði. Hann kunni svo margt
og hafði á reiðum höndum svör og
lausnir hvort sem verið var að
vinna að pólitískri stefnumótun,
blaðaútgáfu, kosningabaráttu eða
einhverju af þeim ótalmörgu verk-
efnum sem fylgja stjórnmálaþátt-
töku. Hörður var öflugur stjórn-
málamaður, afbragðs skólamaður,
virkur skáti og einstaklega góð
manneskja. Og hann var gott
skáld. Á þeim tíma sem Hörður
var virkastur í pólitísku starfi var
starf okkar kvennanna í Sam-
bandi alþýðuflokkskvenna líka
frjótt og öflugt. Hörður þekkti það
starf mjög vel og studdi það. Við
sungum baráttusöngva í anda
jafnréttis og jafnaðar eftir Hörð
og þeir blésu okkur bjartsýni og
trú á framtíðina í brjóst. Já, hann
Hörður kunni að setja hugsjónina
um jafnréttissamfélagið í baráttu-
ljóð. Eftirlætissöngvarnir okkar
voru „Vaknaðu kona veröldin
hlær“ og „Við eigum saman litla
rauða rós“ og mikið sungnir á okk-
ar fundum. Textarnir hans Harð-
ar segja mikið um manninn sem
orti. Hann var sannur jafnaðar-
maður og góð fyrirmynd í starf-
inu. Það var líka auðvelt að leita til
Harðar og hann var einn þeirra
sem endalaust voru tilbúnir að
leggja af mörkum og taldi ekkert
eftir sér þegar sóknin fyrir bættu
samfélagi var annars vegar. Eig-
inlega var aldrei hægt að nefna
Hörð nema segja Ásthildur líka.
Ásthildur og Hörður voru bæði
einlægir jafnréttissinnar og komu
alltaf fram sem slík. Á kveðju-
stund er ljúft að líta um öxl og
minnast ótal góðra stunda þar sem
hann kom við sögu. Við Sverrir
vottum Ásthildi og allri stóru fjöl-
skyldunni þeirra innilega samúð
við fráfall Harðar um leið og ég
þakka vináttu, samvinnu og eftir-
minnilega samfylgd. Blessuð sé
minning Harðar Zóphaníassonar.
Rannveig
Guðmundsdóttir.
Hörður Zóphaníasson er farinn
heim.
Eldur skátans aldrei deyr,
né áhrif kynninganna.
Á hugann leitar hjartans þeyr
frá hafi minninganna.
Við munum spor um móa og fjöll
og mall við lækjarniðinn,
hugarflug og hlátrasköll,
hamingjuna og friðinn.
(HZ)
Þeim fer óðum fækkandi frum-
kvöðlunum sem stóðu fyrir stofn-
un St. Georgsgilda (skátagilda) ís-
lenskra skáta upp úr miðri síðustu
öld. Hugsjónin var sterk og engin
tilviljun að einkunnarorðin „Eitt
sinn skáti – ávallt skáti“ séu mörg-
um hugleikin. Það er lífsstíll að
vera skáti og eftir að unglingsár-
um lýkur með bakpokaferðum
upp um fjöll skapast oft tómarúm.
Ekki geta allir verið í forystuhlut-
verkum en langar samt að vera
með og halda áfram að efla skáta-
andann. Þetta vissu og skildu þeir
sem í yfir 60 ár hafa haldið merki
St. Georgsgildanna á lofti því þar
er rúm fyrir alla fullorðna sem
vilja halda í og þroska sinn skáta-
anda.
Hörður var skáti og gegndi fjöl-
mörgum trúnaðarstörfum fyrir
skátahreyfinguna. Hann var
landsgildismeistari St.
Georgsgildanna 1997-2003. Hörð-
ur kom mörgu góðu til leiða en
hæst stendur hlutdeild hans í að
koma friðarljósinu frá Betlehem
til Íslands 2001 og stuðla að varð-
veislu þess æ síðan. Hörður var
mikill hagyrðingur, oft var stutt í
húmorinn og því fengu samferða-
menn oft að kynnast. Margar sög-
ur tengdar Herði um þátttöku í
gildisstarfi koma upp í hugann.
Eitt sinn hafði hann verið beðinn
að annast hádegisverð á landsgild-
isþingi en af einhverjum orsökum
steingleymt því erindi. Að áliðnu
hádegi var hnippt í Hörð og spurt
hvar súpan væri? Ekki er að
spyrja að, þar sem Hörður átti
mörg vænleg börn, að súpan kom
brátt og allir urðu mettir. Við
gleðskap um kvöldið var kominn
10 erinda bragur um súpuna góðu.
Þetta lýsir Herði mjög vel því ekki
vílaði hann fyrir sér að gera grín
að sjálfum sér. Fjölmörg minn-
ingabrot eru tengd Herði og þeirri
lífsorku sem hann gaf af sér en nú
er mál að linni.
Íslenskir gildisskátar þakka
Herði Zóphaníassyni samfylgdina
og færa Ásthildi og fjölskyldunni
allri innilegar samúðarkveðjur.
Því miður haga örlögin því svo
að við undirrituð getum ekki fylgt
Herði síðustu sporin en biðjum
fyrir góðri heimkomu.
Að lokum er fallega ljóðið hans
Harðar sem íslenskir skátar
syngja oft á hátíðastundum.
Þökkum, þegar sólin blikar,
þökkum fyrir regn og vor.
Þökkum er lax í straumi stikar,
stökkin kallá á þor.
Þökkum, þegar eldur brennur,
þökkum fyrir söngsins mál.
Þökkum er áfram ævin rennur,
alveg laus við tál.
Þökkum, þegar finnst oss gaman,
þökkum fyrir söng og þrá.
Þökkum er allir syngja saman,
sækjum brattann á.
Þökkum, þegar tjöldin rísa,
þökkum hverja fjallasýn.
Þökkum er landið elds og ísa
augunum við skín.
Þökkum, þegar þegar kvölda tekur,
þökkum fyrir nýjan dag.
Þökkum allt sem vorið vekur,
vorsins fagra lag.
Þökkum, þennan æskuskara,
þökkum fyrir glaða lund.
Þökkum þeim sem koma og fara,
þökkum helgistund.
Elín Richards, fv.
landsgildismeistari,
Þorvaldur J. Sigmarsson,
landsgildismeistari.
Það eru næstum 40 ár frá því ég
kom sem kennari í Víðistaðaskóla.
Það var mikil gæfa og fyrir það vil
ég þakka. Hópurinn var stór en
Ásthildur og Hörður stýrðu hon-
um eins og kærleiksríkir foreldr-
ar. Hún skammaði okkur þegar
við áttum það skilið, hann örvaði
okkur með sinni einstöku kímni.
Minningin er bæði björt og hlý.
Vorferðirnar – ratleikur sem end-
aði með fjársjóðskistu grafinni í
jörð eða fjallkonu sem steig fram
úr kletti svartklædd með skauta á
höfði og flutti ættjarðarljóð eftir
Hörð. Afmælin – þar sem Hörður
flutti afmælisbörnunum heilu
ljóðabálkana og stundum söng
Söngskeytaþjónustan. Hlaupárs-
dagarnir – þegar starfsfólkið fór í
búninga til að skemmta nemend-
um en ekki síst sjálfum sér. Einn
slíkan dag mætti Hörður í rauðum
síðkjól af Ellu með stóran stráhatt
sem keyptur var í Afríku. Fyrstu
gestir morgunsins voru foreldrar
með nýjan nemanda. Hörður al-
varlegur, foreldrarnir ráðvilltir.
Hvernig skóla voru þau að setja
barnið sitt í? Þeim létti stórum
þegar Hörður í lok samtalsins út-
skýrði klæðnað sinn.
Þannig var Hörður, alltaf stutt í
glensið. Hann lét sér annt um fólk-
ið í kringum sig. Hörður var gull
af manni. Hans verður lengi
minnst og sárt saknað.
Bryndís Skúladóttir.
Kær skátabróðir, Hörður
Zóphaníasson, er „farinn heim“
eins og við skátar segjum gjarnan.
Ég minnist þess þegar við
Hörður hittumst í fyrsta sinn. Ár-
ið var 1959. Ég var ungur og
óreyndur erindreki Bandalags ís-
lenskra skáta og heimsótti sem
slíkur skátafélögin á landsbyggð-
inni. Hörður var þá skólastjóri
Barnaskólans í Ólafsvík og hafði
blásið lífi í skátastarf á staðnum.
Ég fór vestur með rútu frá
Reykjavík og að sjálfsögðu gisti
ég heima hjá þeim Herði og Ást-
hildi. Ég man m.a. eftir kvöldvöku
sem við héldum með stórum hópi
barna og ungmenna – þá var gam-
an. Best man ég þó samræður
okkar Harðar um skátastarfið og
hugsjónir skátahreyfingarinnar.
Hörður hafði mikla og góða
reynslu af skátastarfi á Akureyri
þar sem hann hafði verið „einn af
strákunum hans Tryggva“. Hann
hafði líka starfað í skátafélagi sem
nemendur í Kennaraskóla Íslands
höfðu stofnað og starfaði með
blóma um nokkurt árabil – en
Hörður útskrifaðist úr Kennara-
skólanum 1954.
Það liðu þó ekki mörg ár áður
en Hörður og Ásthildur fluttu til
Hafnarfjarðar, heimabæjar Ást-
hildar. Þar hóf Hörður kennslu-
störf við Flensborgarskóla.
Seinna gerðist hann svo skóla-
stjóri Víðistaðaskóla sem hann
stýrði í mörg ár. Það leið ekki á
löngu áður en Hörður var orðinn
virkur í skátafélaginu Hraunbú-
um. Þar lágu leiðir okkar aftur
saman. Mér eru minnisstæðar
margar stundirnar sem við Rúnar
heitinn Brynjólfsson áttum við
eldhúsborðið hjá Herði og Ásthildi
á Hvaleyrarbrautinni við undir-
búning á margs konar viðburðum,
námskeiðum og útgáfum fyrir
skátastarfið í Hraunbúum. Þar
man ég að við æfðum t.d. „Tann-
læknaóperuna“ og oft fór þar fram
eins konar generalprufa á nýjum
textum eftir Hörð við alls konar
lagboða – sem síðar urðu vinsælir
skátasöngvar.
Oft var líka rætt um menntun-
arhlutverk skátahreyfingarinnar.
Mér er nær að halda að þessar
samræður okkar Harðar og Rún-
ars um uppeldisgildi skátastarfs-
ins hafi haft þau áhrif að ég sótti
um inngöngu í Kennaraskóla Ís-
lands og útskrifaðist svo sem
kennari þaðan tíu árum á eftir
Herði og nokkrum árum á eftir
Rúnari.
Margs er að minnast frá sam-
starfinu við Hörð á vettvangi
skátastarfsins. Undirbúningur og
framkvæmd vormótanna, kvöld-
vökurnar, endurbygging Hraun-
byrgis eða skipulagning foringja-
námskeiða – alltaf var Hörður
reiðubúinn. Þegar við Benjamín
Axel Árnason vorum að vinna við
endurskoðun á starfsgrunni skáta
og útgáfu handbóka fyrir leiðtoga
í skátastarfi fyrir tveimur árum
leituðum við til Harðar. Það stóð
ekki á viðbrögðum frá honum. Það
var ekki liðinn dagurinn þegar
hann hafði samband og var þá bú-
inn að yrkja tíu erindi – eitt fyrir
hverja grein skátalaganna – til að
láta fylgja umfjöllun um þau í bók-
unum. Hér er eitt þeirra – erindi
sem í mínum huga tengist beint
minningunni um Hörð sjálfan:
Ýmsum verkum einn ei veldur,
ekki bogna, láttu heldur
samvinnunnar mátt og megin
málið leysa, ryðja veginn.
Við Pétrún vottum Ásthildi og
fjölskyldunni allri innilega samúð
við fráfall Harðar. Minningin um
góðan dreng og traustan félaga lif-
ir.
Ólafur Proppé.
Hörður Zóphaníasson, leiðtogi
og foringi okkar jafnaðarmanna í
Hafnarfirði til margra ára, er fall-
inn frá. Forysta Harðar var á
ýmsum vettvangi mannlífs okkar
hér í Hafnarfirði eins og í pólitík, í
skátastarfi, innan Samvinnu-
hreyfingarinnar, í skólamálum
sem farsæll skólastjórnandi og
Hörður
Zóphaníasson
Morgunblaðið birtir minn-
ingargreinar endurgjalds-
laust alla útgáfudaga.
Skil | Þeir sem vilja senda Morg-
unblaðinu greinar eru vinsam-
lega beðnir að nota innsendikerfi
blaðsins. Smellt á Morgunblaðs-
lógóið í hægra horninu efst og
viðeigandi liður, „Senda inn
minningargrein,“ valinn úr felli-
glugganum. Einnig er hægt að
slá inn slóðina www.mbl.is/
sendagrein
Skilafrestur | Ef óskað er eftir
birtingu á útfarardegi verður
greinin að hafa borist eigi síðar
en á hádegi tveimur virkum dög-
um fyrr (á föstudegi ef útför er á
mánudegi eða þriðjudegi).
Þar sem pláss er takmarkað get-
ur birting dregist, enda þótt
grein berist áður en skilafrestur
rennur út.
Minningargreinar