Morgunblaðið - 29.05.2015, Blaðsíða 29

MINNINGAR 29
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 29. MAÍ 2015
þú eldaðir þegar við komum og
við vorum öll búin að giska á
hver þeirra það væri. Spennan
snerist um hver hefði haft rétt
fyrir sér.
Stundum fékk ég að koma ein
út í heimsókn til ykkar og það
fannst mér æðislegt, þá fékk ég
oft meiri tíma ein með þér á
daginn ef afi var að vinna og
enginn annar heima. Þá gerðum
við ýmislegt saman, eins og t.d.
að spila á píanóið sem þú vildi
ekki gera ef fleiri voru í kring.
Þá fannst mér mjög skemmti-
legt að fá að fara í fínu pelsana
þína og hælaskó og setja á mig
skartgripi og fara í einhvern
leik, húsið var svo stórt að það
var nóg pláss fyrir litla stelpu að
leika sér. Þær voru líka margar
bátsferðirnar sem við fórum öll
saman í með afa sem skipstjóra
og ég hafði mjög gaman af þeim.
Ég man vel eftir því þegar þið
afi keyptuð húsið í Florida og
sýnduð okkur myndirnar. Þarna
ætluðuð þið afi að verða gömul
saman og spila golf.
Ég gleymi aldrei morgninum
sem þú fékkst fyrsta áfallið og
við sátum öll saman við eldhús-
borðið að fá okkur morgunmat.
Það var skrýtinn morgunn og ég
áttaði mig ekki alveg á hvað var
að gerast en þú fórst á spítalann
og varst þar í einhvern tíma.
Þegar þið komuð svo heim til
Íslands tók við langur tími af
endurhæfingu og talkennslu.
Mér fannst þú mikil hetja að ná
þér eins vel og þú gerðir og ég
var þakklát fyrir að fá að hafa
þig áfram með mér í lífinu. Þetta
sumar var húsið í New Canaan
selt og ég var með ykkur þar úti
þegar verið var að pakka saman
– og dótið streymdi nánast enda-
laust niður af háaloftinu. Þá
gafstu mér hundamerkið hennar
Pílu og fleiri hluti sem ég geymi
enn og mun alltaf geyma. Rúm-
lega ári eftir fyrsta áfallið fylgdi
annað áfall. Alveg sama hvað þú
reyndir, endurhæfingu og tal-
þjálfun, þá kom þinn fyrri styrk-
ur aldrei til baka og þú náðir þér
ekki. Ég varð mjög reið út í lífið
og skildi aldrei og skil ekki enn
hvers vegna það þurfti að fara á
þennan veg. En maður fær víst
ekki svör við öllu og það er alls
ekki allt í lífinu sanngjarnt.
Elsku amma, það er skrýtið
að hugsa til þess að nú ertu far-
in. Mér finnst dálítið erfitt að
takast á við þennan endanleika
en á sama tíma veit ég að þú
hefur fengið þá hvíld sem þú átt
skilið eftir erfiða baráttu síðustu
ára. Nú ertu aftur sameinuð
dóttur þinni og systrum, sem
voru þér svo nánar.
Íris.
Þegar ég hugsa til Ingu
frænku þá kemur í huga mér
gestrisni hennar sem ég var svo
heppin að njóta jafnt á Íslandi,
Lúxemborg eða í Ameríku. Í
minningunni er jafnframt sjálf-
stæð kona sem fór sínar leiðir
innan þess ramma sem hún setti
sér. Fjölskyldan var henni mik-
ilvæg og lagði hún mikið upp úr
fallegu heimili, hannyrðum og
góðum mat enda frábær kokkur
en það átti hún ekki langt að
sækja. Þegar Inga og Einar
fluttu til Connecticut breyttist líf
hennar mikið. Ég hafði það á til-
finningunni að hún nyti lífsins,
fór meðal annars að spila tennis
af kappi, það var ákveðin létt-
leiki yfir lífi hennar í Ameríku.
Það var því mikið áfall er Bryn-
dís Elín, yngsta dóttirin, dó af
slysförum. Þó Inga bæri ekki
sorgina utan á sér vissi ég að
missirinn var mikill. Nokkrum
árum seinna fékk Inga fyrsta
heilablóðfallið og skömmu síðar
annað sem tók í burtu möguleika
hennar til að segja sínar skoð-
anir eða leggja til málanna eins
og áður hafði verið. Það er aug-
ljóst að það var mikið á hana
lagt en ég get ekki varist því að
hugsa um hvað við öll þ. á m.
barnabörnin fórum á mis við, því
þarna var einstaklega vel gefin
kona sem hafði svo margt mik-
ilvægt að segja. Það var þó ljóst
að Inga fylgdist með og á sinn
hátt sagði manni fréttir af börn-
um og barnabörnum. Hún var
ávallt umlukin myndum af fjöl-
skyldunni og þegar minnst var á
barnabörn og barnabarnabarn
þá ljómuðu augun. Fljótlega eft-
ir komuna til Íslands fluttu Inga
og Einar á Söðulsholt á Snæ-
fellsnesi. Þó Inga gæti ekki
lengur rekið bú eins og áður var
þá tók hún á sinn sérstaka hátt
virkan þátt í því sem Einar tók
sér fyrir hendur. Hún naut at-
hafnaseminnar sem alltaf hefur
verið í kringum Einar og þegar
maður spurði um hestamennsk-
una hló hún þessum sérstaka
hlátri sem bjó yfir svo mikilli
væntumþykju og stolti. Það var
aðdáunarvert að sjá hversu vel
Einar hugsaði um Ingu og
hversu ákveðinn hann var í að
gefa henni reisn í lífinu með því
að hafa hana eins lengi og hægt
var innan veggja heimilisins.
Síðustu árin var Inga hinsvegar
í góðu yfirlæti á Hjúkrunar-
heimilinu í Borgarnesi. Þar naut
hún umhyggju starfsfólks og
fjölskylda og ættingjar sóttu
hana gjarnan heim. Síðastliðinna
jóla naut hún svo í faðmi fjöl-
skyldunnar á Söðulsholti og af
myndum sem Halldóra sendi má
sjá þá miklu gleði sem það veitti
henni. Ég hitti Ingu síðast þegar
ég var á Íslandi í byrjun þessa
árs. Fregnir höfðu borist af því
að hún væri ekki hress og að
mestu rúmliggjandi. Þrátt fyrir
það þá var ljóst af handtaki og
augnaráði að hún var fullmeð-
vituð um hver var í heimsókn.
Hún tók í höndina á mér og
strauk um giftingarhringinn
hennar mömmu sem ég hef bor-
ið síðan hún lést fyrir fjórum ár-
um. Ég var ekki viss hvort hún
væri að segja mér að ég líktist
mömmu eða kannski var hún að
segja að tími væri kominn fyrir
sig til að hitta mömmu aftur.
Það eru skrítnar tilfinningar
þegar komið er að lokum hjá
þeim sem manni þykir mikið
vænt um, þegar maður veit að
það er þörf á hvíld en langar
samt ekki að sleppa, því þegar
stundin kemur þá er hún svo
óafturkallanleg. Á þessum tíma
eru minningarnar mikilvægar og
þar er ég svo heppin að hafa
fengið að kynnast svo stórbrot-
inni konu. Það er mikill sökn-
uður en líka þakklæti – ekki
bara fyrir allt það sem Inga
gerði heldur líka fyrir þá mann-
eskju sem hún hafði að geyma
og var um fram allt fram á síð-
ustu stund.
Bryndís H. Snæbjörnsdóttir.
Meira: mbl.is/minningar
Við andlát Ingu frá Nýjabæ á
Seltjarnarnesi, leita á hugann
margar góðar minningar. Ég
kynntist Ingu þegar við hófum
nám í Menntaskólanum í
Reykjavík haustið 1951, en þá
kom fyrst saman sá hópur sem
nú fagnar 60 ára stúdentsaf-
mæli.
Í áramótafagnaði 1951-2,
heima hjá Ingu, leit ég fyrst
augum glæsilega unga stúlku,
sem mér leist svo vel á, að hún
varð síðar eiginkona mín. Lillý
mín og Inga voru svo góðar vin-
konur eftir skólaárin í Gagn-
fræðaskóla Vesturbæjar og sú
vinátta þeirra hélst alla tíð.
Inga og Einar gengu í hjóna-
band 19. september 1959 og
bjuggu í Nýjabæ. Áttum við
saman margar góðar stundir,
þar og annars staðar, ásamt vin-
um okkar Sigrúnu og Sævari,
lækni okkar allra.
Inga lauk Exam. pharm. prófi
í lyfjafræði árið 1958 og starfaði
nokkur ár í Reykjavíkurapóteki,
en svo varð breyting á högum
þeirra þegar Einar gerðist
stöðvarstjóri Loftleiða í Lúxem-
borg og við tók um það bil 30
ára dvöl erlendis, fyrst í Lúx-
emborg og síðan í Bandaríkj-
unum. Eftir að Einar varð for-
stjóri Cargolux flugfélagsins
þurfti hann vinnu sinnar vegna
að vera mikið á ferðinni víða um
heim og kom þá í hlut Ingu að
gæta bús og barna og fórst
henni það vel úr hendi.
Eðlilega varð minna um sam-
fundi okkar við Ingu og Einar.
Þó hittumst við af og til hérna
heima og nokkrum sinnum
heimsóttum við þau í Lúxem-
borg og alltaf var gagnkvæm
ánægja þeirra vinkvennanna að
hittast og spjalla saman.
Fyrir um átján árum fékk
Inga heilablóðfall, sem reyndist
minni háttar en nokkrum mán-
uðum síðar kom annað og alvar-
legra áfall sem olli svo mikilli
lömun að hún átti örðugt með
hreyfingar og tal og tjáningar.
Allan þann tíma sem liðinn er
síðan þetta skeði hefur Inga not-
ið aðhlynningar Einars og fjöl-
skyldu heima, lengst af í Söð-
ulsholti en seinustu árin á
Dvalarheimilum á Akranesi og
Borgarnesi.
Megi Einar hafa heiður og
þökk fyrir sinn hlut í umönnun
Ingu.
Ég sendi Einari, börnum og
allri fjölskyldunni innilegar sam-
úðaróskir og óska Ingu velferðar
á þeirri braut sem hún hefur nú
lagt út á.
Ólafur G. Karlsson.
Því fylgir ávallt söknuður að
kveðja nána vini. Andlát Ingu
kom okkur ekki alveg á óvart,
svo lengi hafði hún mátt þola
heilsubrest af völdum heilablæð-
ingar fyrir um 18 árum.
Kynni okkar hófust í Mennta-
skólanum í Reykjavík, við urðum
stúdentar 1955 og síðar í hópi
þeirra sem giftust innan ár-
gangsins. Inga og Einar. Ranna
og Siggi. Þessi kunningsskapur
leiddi til vináttu sem staðið hef-
ur æ síðan, þrátt fyrir að fjar-
lægð landa á milli væri áratug-
um saman. Þau heimsóttu okkur
þar sem við í nokkur ár bjugg-
um í Bandaríkjunum. Seinna
fluttu þau til Lúxemborgar,
bjuggu þar og störfuðu í ein 18
ár og síðan til Bandaríkjanna í
um 15 ár í sama tilgangi. Við
hjónin heimsóttum þau til
beggja landa, en þau bjuggu vel
um sig í hvoru landinu fyrir sig
og virtist lítið mál að taka á móti
5 manna fjölskyldu í gistingu og
fullt fæði svo dögum skipti. Okk-
ur leið þar í raun eins og heima
værum, þannig var viðmót
þeirra Ingu og Einars. Þetta
voru ævintýralegir tímar, við
ásamt dætrum okkar að ferðast
út í heim, hefja ferðalagið hjá
þeim og halda svo á vit ókunnra
landa með góðum leiðbeiningum
af þeirra hendi. Seint fullþakkað.
Á þessum tímum kynntust
líka börnin okkar sem óbeint
leiddi síðar til hjónabands sonar
þeirra og dóttur okkar. Því átt-
um við frekari samleið, m.a. við
að gleðjast yfir fæðingu fyrsta
barnabarnsins. Framhaldið varð
alls þrjú systkinin sem við höf-
um notið að sjá vaxa úr grasi og
við hefur bæst yndisleg lang-
ömmu- og langafastelpa.
Við áfall Ingu tók við tími
endurhæfingar sem fara þurfti
fram hér á landi, en endurhæf-
ing talmáls varð að eiga sér stað
á frummálinu. Endurhæfing
skilaði ekki þeim árangri sem
vonast var til, Inga þarfnaðist
aðstoðar við ýmsar athafnir dag-
legs lífs en gat komist um með
hækju. Hún þráði að vera heima
og þeim óskum mætti Einar á
þann hátt sem honum einum var
lagið og aðeins einlæg væntum-
þykja fær áorkað. Í framhaldinu
keypti hann jörðina Söðulsholt á
Snæfellsnesi, þangað fluttu þau
og þarna gat hann fengið útrás
fyrir starfsorku sína, bæði með
því að að rækta jörðina, halda
hesta o.fl. en jafnframt hugsaði
hann um Ingu og heimilið. Með
tíð og tíma réð hann aðstoðar-
stúlkur til heimilishaldsins.
Inga fylgdist vel með sínu
fólki svo lengi sem heilsan leifði.
Einar var raunar hennar aðal-
fréttablað, en börnin tvö og fjöl-
skyldur þeirra sem hér á landi
búa, ásamt ættingjum og vinum
lögðu sitt af mörkum. Fyrir tæp-
um þremur árum urðu svo þau
umskipti á heilsu hennar að ekki
var mögulegt að hún dveldi leng-
ur heima og fékk hún þá innlögn
á Dvalarheimili í Borgarnesi,
þar sem vel fór um hana.
Við kveðjum Ingu með þakk-
læti fyrir liðnar samverustundir
og sendum fjölskyldu hennar
hugheilar samúðarkveðjur.
Rannveig
Gunnarsdóttir,
Sigurður Tómasson.
hann notaði ekki afganginn af
kaffinu frá því um morguninn til
að drýgja tíukaffið. En svona var
hans kynslóð enda gengu þau í
gegnum bæði kreppu og stríð
sem setur mark á fólk. Eins og ég
sagði leigðum við fyrstu árin í
kjallaranum hjá tengdaforeldr-
um okkar og elsti sonur okkar
var aðeins litlu yngri en yngsti
sonur þeirra hjóna. Jónas passaði
að gefa þeim báðum gjafir svo
enginn yrði nú útundan.
Ég kveð tengdaföður minn
með sorg í huga, en einnig þakk-
læti fyrir allt og allt.
Guð blessi minningu hans.
Kristín.
Elsku afi. Það var sárt að
frétta að þú værir farinn frá okk-
ur en samt um leið huggun að vita
að þú þjáist ekki lengur. Ég er
þakklát fyrir minningarnar sem
ég á um þig, þú varst svo góður
maður.
Takk fyrir ferðirnar í sum-
arbústaðinn með þér og ömmu,
mér fannst alltaf svo gaman að
fara með ykkur í ferðalag og bú-
staðurinn ykkar í Borgarfirði var
algjör griðastaður. Takk fyrir að
leyfa mér að koma með þér að
veiða, mér fannst það svo ótrú-
lega spennandi þótt mér hafi þótt
það erfitt á köflum að hafa svona
hljótt í langan tíma (svo ég trufl-
aði ekki fiskana). Það var áber-
andi hvað þú naust þín með veiði-
stöngina. Takk fyrir að spila við
mig lönguvitleysu í hádegishléinu
þínu þegar þú varst búinn að
borða fiskinn þinn og leggja eins
og einn kapal. Þegar ég var í
pössun hjá ykkur ömmu beið ég
svo spennt eftir að þú kæmir
heim í hádeginu svo við gætum
spilað saman. Takk fyrir að
lauma að mér lakkrís þegar við
horfðum saman á sjónvarpið. Þú
varst alltaf svo mikið fyrir lakkr-
ísinn og ég naut oftar en ekki
góðs af því. Takk fyrir að hringja
og athuga hvort við hefðum ekki
örugglega komist heil á leiðar-
enda þegar við fórum frá Ólafsvík
og til Reykjavíkur. Þú varst ekki í
rónni fyrr en þú vissir að við hefð-
um komist heim heil á húfi. Takk
fyrir umhyggjuna.
Takk fyrir að kalla mig „Ynd-
isblíð“, gælunafn sem ég gaf nú
ekki mikið fyrir þá en það sem
mér þykir vænt um það í dag.
Takk, afi minn, fyrir allar góðu
stundirnar. Þín
Regína.
Elsku afi okkar, Jónas Guð-
mundsson, hefur nú kvatt þetta
líf . Það eru ekki nema um þrjár
vikur síðan við héldum saman
upp á 85 ára afmælið hans á Dval-
arheimilinu Jaðri. Við erum afar
þakklát fyrir að hafa átt hann að
enda var hann yndislegur maður
sem hafði góða nærveru. Hann
var mikið ljúfmenni og vildi öllum
vel. Hann vildi allt fyrir okkur
gera og var alltaf tilbúinn að að-
stoða ef þess þurfti.
Við að minnast afa kemur allt-
af upp í huga okkar hvað hann
var mikill tóbakskarl, neftóbaks-
dósin og tóbaksklúturinn var
aldrei langt undan hjá honum og
var í raun auðvelt að rekja slóðina
á eftir honum um allt.
Sjórinn heillaði hann frá unga
aldri og var hann mikill fiskimað-
ur. Sjómennskan og allt tengt því
var líf hans og yndi. Ekki nóg
með að hann var alltaf að vinna
við eitthvað tengt fiski heldur
þurfti hann alltaf að eiga nóg af
fiski í frystikistunni líka, enda
borðaði hann alltaf fisk í hádeg-
inu ásamt fullum potti af kart-
öflum.
Afi vann alveg þar til hann var
að nálgast áttrætt enda átti hann
erfitt með að sitja aðgerðarlaus.
Eftir að hann hætti alveg að
vinna varð hann stundum svolítið
órólegur yfir því að hanga bara
heima við en þá tók hann rúntinn
niður á pláss og fór í sendiferðir
fyrir ömmu í bankann og búðina.
Það var alltaf gott að koma til
hans og ömmu og vitum við að
eftir að hann veiktist og fór á
Dvalarheimilið Jaðar varð tóm-
legt í kotinu hjá ömmu og sökn-
uður og missir hennar mikill.
Kveðjum við þig með söknuði
og djúpri virðingu. Minning þín
lifir með okkur og börnum okkar
um ókomin ár. Hvíl í friði, elsku
afi okkar.
En komin eru leiðarlok
og lífsins kerti brunnið
og þín er liðin æviönn,
á enda skeiðið runnið.
Í hugann kemur minning mörg,
og myndir horfinna daga,
frá liðnum stundum læðist fram
mörg ljúf og falleg saga.
(Höf. ók.)
Þín barnabörn,
Elva Ösp, Heiðar og Orri
Freyr.
Elsku afi minn,
nú ertu kominn á þinn hinsta
hvíldarstað. Í hjarta mínu veit ég
að það verður tekið vel á móti
þér.
Ég á góðar minningar um þig
og það eru tvær sem standa sér-
staklega upp úr, kóteletturnar
þínar og að leggja kapal. Þegar
við fjölskyldan kíktum upp í sum-
arbústað til þín og ömmu þá
varstu ekki lengi að draga fram
grillið. Á grillið var síðan kóte-
lettum skellt og voru þær ein-
staklega vel grillaðar. Síðan var
borðað með bestu lyst og aldrei
fór maður svangur frá ykkur.
Einnig deildum við sameigin-
legu áhugamáli, að leggja kapal.
Við sátum við eldhúsborðið
heima hjá ykkur ömmu og lögð-
um kapal. Þú kenndir mér ófáa
kapla og þótt ótrúlegt sé þá náði
ég að kenna þér einn eða tvo sem
þú kunnir ekki. Það vakti mikla
kátínu hjá okkur báðum. Þetta
gátum við dundað okkur við í
langan tíma, sitjandi hvort á móti
öðru og lagt kapal.
En jæja, afi minn, nú kveð ég
þig í hinsta sinn. Hvíl í friði, minn
kæri. Þitt barnabarn,
Hildigunnur.
Ég hef notið þeirrar gæfu að
eiga bæði settin af öfum og ömm-
um á lífi. En eins og segir í text-
anum „eitt sinn verða allir menn
að deyja“. Það er skrýtið að
hugsa til þess þegar hluti af fjöl-
skyldunni fellur frá.
Ég á margar góðar minningar
um afa Jónas. Hann var gjafmild-
ur, víðsýnn og sá tækifæri í
hverju horni. Afi var fyrir mér
hinn eini sanni sjómaður, hann
tók í nefið, var með tattú (mynd
af akkeri vafið íslenska fánanum)
og svo átti hann til að blóta
hressilega. Hann var mikill
herramaður og bar mikla virð-
ingu fyrir ömmu sem hann bar á
höndum sér alla tíð. Mér er minn-
isstætt hversu djarfur hann var
að velja flotta kjóla á frúna þegar
hann var í siglingum erlendis,
alltaf pössuðu þeir og voru glæsi-
legir á henni. Afi var mikill
áhugamaður um laxveiði og
þekktur fyrir ótrúleg aflabrögð. Í
seinni tíð þegar ég hef staðið við
bakkann hefur mér þótt ótrúlegt
að hugsa til þess er afi kom heim
úr laxveiðitúrum með skottið fullt
af löxum. En allar veiðisögurnar
hans afa munu lifa um ókomin ár.
Ég kveð þig hinstu kveðju,
elsku afi minn, með djúpum sökn-
uði en þakklæti fyrir allt sem þú
hefur gert fyrir okkur.
Lára Jóna Björnsdóttir.
Það var blindaþoka, sást ekki
út fyrir borðstokkinn. Jónas Guð-
mundsson skipstjóri stýrði Vala-
felli SH 157 með sjálfstýringuna
og dýptarmælinn einan að vopni.
Meira þurfti hann ekki. Þekkti
sínar heimaslóðir, trúlega manna
best. Þrátt fyrir þokuna fann
hann hverja baujuna af annarri.
Þokan truflaði ekki Jónas. Enn
einn daginn skilaði hann sínu
heilu í höfn. Jónas Guðmundsson
var þannig. Engin átök, engin
læti. Heldur farsæld.
Kornungur fór ég til sjós. Var
munstraður um borð í Valafell,
hjá sómamanninum Jónasi. Móð-
urbróðir minn og nafni fórst í
hörmulegu sjóslysi á Breiðafirði
þegar mamma gekk með mig.
Henni var ekki rótt þegar ég síð-
ar var á sjó á Breiðafirði. Henni
leið illa þegar veður var vont.
Það var uppihald á Valafellinu
og það leið að jólum. Jónas var í
Reykjavík og gerði sér far um að
leita mig uppi. Kom heim, hringdi
bjöllunni, ég var ekki heima en
mamma kom til dyra. Hann
kynnti sig, spurði um mig, lét
mömmu hafa ávísun handa mér,
vildi tryggja að ég yrði ekki aura-
lítill um jólin.
Mamma sagði að eftir að hafa
tekið í hönd Jónasar, talað við
hann og séð hefði hún hætt að ótt-
ast um mig á sjónum. Hún þurfti
ekki lengri tíma til að átta sig á að
þar sem Jónas fór, fór traustur,
heiðarlegur og úrvalsmaður, úr-
valssjómaður.
Ég var óharðnaður táningur
þegar Jónas munstraði mig um
borð. Ég efast ekki eitt augnablik
um að hann hafi þurft að sýna
þolinmæði vegna reynsluleysis,
líkamlegs atgervis míns, en það
gerði hann þannig að ég fann
samt til mín. Aldrei stóryrði,
aldrei niðurlæging eða meiðandi
orð eða athafnir.
Ég hef, frá fyrstu kynnum
okkar Jónasar, verið honum
þakklátur fyrir margt. Hann
kenndi þeim yngri með fínni leið-
sögn og látleysi. Eitt var það þó
sem hann gat ekki sannfært mig
um, og það var almætti neftób-
aksins. Mig minnir að hann hafi
metið mátt þess svo mikinn að
það átti að duga sem meðal við
tannverkjum, magaverkjum,
græða sár og hvað eina.
Kæra fjölskylda Jónasar Guð-
mundssonar, ég sendi ykkur
samúðarkveðjur og þakka um
leið viðkynninguna við ykkur öll.
Sigurjón Magnús Egilsson.
Morgunblaðið birtir minn-
ingargreinar endurgjalds-
laust alla útgáfudaga.
Skil | Þeir sem vilja senda Morg-
unblaðinu greinar eru vinsam-
lega beðnir að nota innsendikerfi
blaðsins. Smellt á Morgunblaðs-
lógóið í hægra horninu efst og
viðeigandi liður, „Senda inn
minningargrein,“ valinn úr felli-
glugganum. Einnig er hægt að
slá inn slóðina www.mbl.is/
sendagrein
Skilafrestur | Ef óskað er eftir
birtingu á útfarardegi verður
greinin að hafa borist eigi síðar
en á hádegi tveimur virkum dög-
um fyrr (á föstudegi ef útför er á
mánudegi eða þriðjudegi).
Minningargreinar