Morgunblaðið - 29.05.2015, Blaðsíða 33

þar sem ég kynntist honum einna
mest og best sem upphafs- og for-
ystumaður um stofnum og rekstur
Öldrunarmiðstöðvarinnar Hafnar.
Ekki er hægt að rekja það frá-
bæra starf sem þar hefur verið
unnið án þess að nefna þá félaga
Hörð, sem fyrsta formann stjórn-
ar Hafnar, Hauk Helgason og
Kristján Guðmundsson sem var
framkvæmdastjóri Hafnar frá
stofnun til 31. des. 2013. Af öllum
stjórnarmönnum ólöstuðum
mæddi meginhluti starfa að stofn-
un, rekstri og stefnumótun á
þeirra herðum og unnu þeir mjög
náið saman. Uppbygging húsanna
var gerð í áföngum og náðist að
byggja um samfélag þar sem sam-
heldni og vinnátta réð rikjum, það
er ekki sjálfgefið að svo sé.
Það þurfti að byggja upp trún-
að og traust við fjölda aðila eins og
bæjaryfirvöld, fjármálastofnanir
og heilbrigðisyfirvöld, gerðir voru
samningar í gegnum tíðina við
bæjaryfirvöld um samstarf og
hlutdeild vegna matar og þjón-
ustu, um tíma var heilsugæslan í
öðru húsa Hafnar og þannig
mætti lengi telja. Að Höfn stendur
fjöldi félagasamtaka í bænum sem
lagt hefur til fólk í fulltrúaráð og
stjórn sem sinnt hefur sínu starfi
af kostgæfni og allt í sjálfboða-
starfi. En því er þetta allt nefnt
hér? Það er gert því að Hörður var
vakinn og sofinn yfir allri upp-
byggingu og rekstri og vann af
trúmennsku allt sitt starf fyrir
Höfn. Til marks um hvernig til
hefur tekist með samfélagið á
Höfn þá hafa margir af frum-
kvöðlum valið að búa á Höfn og
nefni ég þá félaga Hörð og Hauk
sem dæmi.
Ekki er hægt að nefna Hörð án
þess að minnast á hans góðu konu
Ásthildi Ólafsdóttur, sem ávallt
stóð þétt við hans hlið og var það
mikill styrkur fyrir Hörð að hafa
hugsjónakonu og ötulan félaga sér
við hlið.
Nú eru tímamót, eftir 22 ára
starf eru Öldrunarsamtökin Höfn
lögð niður og við hefur tekið eign-
arform íbúa með húsfélög og leyfi
ég mér að fullyrða að þessi far-
sæla lausn sem við náðum er m.a.
vegna þess hvernig frumkvöðlar
lögðu málin upp og allt utanum-
hald var á besta veg en aðstaða í
samfélaginu breytist.
Ásthildi vinkonu minni og fjöl-
skyldunni allri votta ég mína inni-
legustu samúð.
Blessuð sé minning Harðar
Zóphaníassonar, fyrrverandi for-
manns Öldrunarmiðstöðvarinnar
Hafnar, og hafi hann þökk fyrir
allt og allt.
Gylfi Ingvarsson,
formaður stjórnar Hafnar.
Látinn er höfðinginn Hörður
Zóphaníasson, fyrrverandi skóla-
stjóri Víðistaðaskólans í Hafnar-
firði og félagsmálafrömuður.
Leiðir okkar Harðar lágu fyrst
saman er hann réð mig til smíða-
kennslu 1973, þá nýútskrifaðan úr
Kennaraskólanum. Í ljós kom
fljótt að við áttum sameiginleg
áhugamál sem ég átti oft samræð-
ur við Hörð um. Þar á meðal var
skólastarfið, skátastarf, almennt
æskulýðsstarf í Hafnarfirði og
samvinnumálefni. Við áttum báðir
sterkan bakgrunn í skátahreyf-
ingunni og sat ég í nokkur ár í
stjórn Kaupfélags Hafnfirðinga
undir forustu Harðar.
Hörður var kærleiksríkur og
umburðarlyndur maður, sem gaf
frá sér hlýju og jákvæða strauma.
Hann þurfti ekki annað en hnykla
brýnnar til að gefa í skyn hvað
hann væri að hugsa, þegar komið
var með brýn umhugsunarefni eða
verkefni til hans. Hann skeytti
aldrei skapi, var lausnarmiðaður
og glöggur á að skilja hismið frá
kjarnanum.
Ég er þakklátur fyrir hans inn-
komu í líf mitt. Við munum mörg
geyma góðar minningar um hann.
Ég votta þér, Ásthildur mín, og
öllum aðstandendum ykkar og
vinum samúð mína.
Pétur Th. Pétursson.
MINNINGAR 33
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 29. MAÍ 2015
✝ Guðrún Snjó-laug Snjólfs-
dóttir fæddist í
Borgarholti í
Villingaholti í Ár-
nessýslu 12. mars
1935. Hún lést af
slysförum á
Hrafnistu í Hafn-
arfirði 15. maí
síðastliðinn.
Foreldrar
hennar voru
Oddný Egilsdóttir húsmóðir, f.
1902, d. 1990, og Snjólfur
Snjólfsson bóndi, f. 1899, d.
1966. Guðrún átti fjögur al-
systkini; Guðlaugu, f. 1932, d.
2005, Steinunni, f. 1934, d.
2009, Egil Steinar, f. 1938, d.
1961, og Ólöfu, f. 1941, d.
1973. Hálfbræður þeirra
systkina, samfeðra, voru
Magnús, f. 1925, d. 1929, og
Jóhann, f. 1927, d. 1985.
Árið 1956 giftist Guðrún
eftirlifandi barnsföður sínum,
Sigurði Berg Bergsteinssyni,
f. 26.10. 1925, en þau slitu
samvistir. Þau eignuðust þrjú
börn: 1) Óskar Berg, f. 1956,
jarðfræðingur, kvæntur Kat-
arzynu Sochacka, sonur þeirra
er Markús Georg, f. 1994, og
eru þau búsett í Svíþjóð. 2)
Sigrún, f. 1957, hjúkrunar-
fræðingur, sambýlismaður
hennar er Hörður Þór Bene-
urborgar. Hún fann sig ein-
staklega vel í barnastarfinu
og var mjög vel liðin af bæði
foreldrum og börnum. Hún
var listræn og ljóðelsk og allt
lék í höndum hennar. Hún
ræktaði blóm, stundaði mat-
argerð og bakstur af hjartans
lyst. Hannyrðir og myndlist
áttu einnig hug hennar allan
og var hún sískrifandi ferða-
sögur og teiknandi fram á
síðasta dag. Síðustu árin vann
hún við umönnun aldraðra og
fatlaðra.
Árið 1978 giftist Guðrún
Sigurkarli Magnússyni, f.
1932, d. 1998, þau slitu sam-
vistir. Síðustu 15 árin var hún
í sambúð með eftirlifandi
sambýlismanni sínum, Guð-
bjarti Alexanderssyni, f. 1931,
hann á tvo syni og sjö barna-
börn. Þau bjuggu síðustu þrjú
árin á Hraunvangi 1 í Hafn-
arfirði. Þau kynntust á sínum
efri árum og áttu sterkt vin-
áttusamband þrátt fyrir vax-
andi heilsubrest. Þau bættu
svo sannarlega lífi við árin
saman, ferðuðust um okkar
fallega land, áttu góðar
stundir í sumarbústað í
Grímsnesi og fóru margar ut-
anlandsferðir. Minnisstæðust
er sameiginlega fjöl-
skylduferðin okkar til Kan-
aríeyja árið 2006 sem mun
aldrei gleymast. Síðustu mán-
uði þessa árs bjó Guðrún á
Hrafnistu í Hafnarfirði.
Guðrún Snjólaug verður
jarðsungin frá Fríkirkjunni í
Reykjavík í dag, 29. maí 2015,
kl. 13.
diktsson og dóttir
hennar er
Þjóðbjörg Heiða
Þorsteinsdóttir
sjúkraþjálfari. 3)
Hafdís Björg, f.
1969, hjúkrunar-
fræðingur, hennar
maður er Óskar
Ásgeirsson, dóttir
þeirra er Valdís
Ingunn hjúkrunar-
fræðinemi.
Að loknu skyldunámi í
sveitinni flutti Guðrún 16 ára
til Reykjavíkur. Starfaði við
afgreiðslustörf á matstofum,
aðstoðarstúlka á Landspít-
alanum og vann við heimilis-
hjálp í mörg ár. Tvítug að
aldri dreif hún sig í Hús-
mæðraskólann á Löngumýri i
Skagafirði og hafði mikið
gagn og gaman af þeirri dvöl.
Hún varð móðir ung að árum
og við tók hörð lífsbarátta
sem húsmóðir þar sem skipt-
ust á skin og skúrir. Hún var
alltaf bænheit, reglusöm og
sterk. Guðrún var mikil
umönnunarmanneskja af Guðs
náð, hún var mikill kennari
heima við og lagði mikla
áherslu á lærdóm til barna
sinna. Hún starfaði sem dag-
móðir um árabil og lengst af
vann hún við barnaumönnun
á gæsluvöllum Reykjavík-
Það er í þínum anda, elsku
mamma, að fljúga inn í sumar-
landið þitt einmitt þegar vorið er
að vakna með nýútsprungnum
blómum og syngjandi fuglum
himinsins, mér finnst sem ég
heyri í fjarska ljúfan svanasöng,
já, eins og englahljóm og við vit-
um að þér líður vel í ljósinu án lík-
amlegra kvala. Haltu áfram að
mála og dansa í frelsinu í nýjum
heimi. Þú varst alltaf mikil lista-
mannssál og allt lék í höndum
þínum. Hafðu hjartans ástar-
þakkir fyrir allt sem þú gerðir
fyrir mig og mína. Með djúpri
virðingu kveð ég þig í bili, elsku
rósin mín.
Margs ber að minnast, það er
fallegt að útför þín fari fram í
miðbæ Reykjavíkur í frelsiskirkj-
unni okkar við Tjörnina. Þar tók-
um við börnin þín fyrstu sporin
okkar með þér, þú kenndir okkur
að meta náttúruna með því að
fara í Hljómskálagarðinn, læra
öll nöfnin á blómunum, klifra í
trjánum og steinunum, vera hjá
fuglunum við tjörnina og hlusta á
svanasönginn með þér. Og takk
fyrir að vera einlæg vinkona í
gegnum árin og einstök amma
hennar Valdísar Ingunnar, dótt-
ur minnar, hún er svo lík þér, þú
lifir áfram í henni. Þú hefur alltaf
verið tilbúin að hlusta og leið-
beina mér í gegnum lífið. Þú
breiddir út verndandi vængi þína
eins og fallegur svanur sem ver
unga sína fyrir hættum lífsins. Þú
varst mikil umönnunarmann-
eskja af Guðs náð og ert okkur
fyrirmynd, þess vegna eru marg-
ir afkomendur þínir í heilbrigð-
isgeiranum. Þú hvattir okkur til
umönnunarstarfa með því að
vera einstök fyrirmynd. Þú starf-
aðir sem slíkur engill alla þína
ævi og skilaðir þínu ævistarfi á
farsælan veg og getur alltaf borið
höfuðið hátt á nýjum, fallegum
stað laus undan líkamlegum
þjáningum.
Það var aðdáunarvert að sjá
hvað þú hélst virðingu þinni allt
til síðasta dags þrátt fyrir það
sem á þig var lagt. Þú varst
sterkur persónuleiki og mikill
missir hrjáir mig, en það sem
huggar er styrkur þinn sem mér
finnst ég finna allt um kring. Þú
stýrðir þínu styrka móðurskipi af
ákveðni í gegnum lífsins ólgusjó,
þú lentir í miklum brimöldum af
völdum annarra. Hetjusagan þín
er falleg, þú ert mesti sigurvegari
lífsins sem ég hef nokkru sinni
þekkt, elsku besta mín. Þú studd-
ir við bakið á mörgum en gerðir
ekki miklar kröfur fyrir þig
sjálfa. Ég er þakklát fyrir agann
og kennsluna sem ég mun nýta
vel inn í framtíðina. Takk fyrir að
styrkja mig á erfiðum stundum.
Þú sagðir oft og einatt „Það er
ekki spurning um hvað kemur
fyrir mann í lífinu heldur hvernig
þú tekur á því.“ Ég mun ávallt
hafa þessi orð þín að leiðarljósi.
Mikið er ég þakklát hve ég
nýtti tímann vel með þér og
fylgdi þér fast eftir eins og þú
gerðir alltaf fyrir mig, ég naut
hverrar mínútu. Þú kvaddir
þennan breyska mannheim mjög
snöggt og óvægið. Ég mun starfa
áfram í hjúkrun og tileinka þér,
mín sterka móðir, að betrum-
bæta aðbúnað, fræðslu og um-
hyggju, fyrir skjólstæðinga, að-
standendur og heilbrigðiskerfið í
heild sinni.
Þeir segja mig látinn, ég lifi samt
og í ljósinu fæ ég að dafna.
Því ljósi var úthlutað öllum jafnt
og engum bar þar að hafna.
Frá hjarta mínu berst falleg rós,
því lífið ég þurfti að kveðja.
Í sorg og í gleði ég senda mun ljós,
sem ykkur er ætlað að gleðja.
(Höf. ók.)
Ég votta eftirlifandi sambýlis-
manni, Guðbjarti, og systkinum
mínum og ömmubörnum samúð
mína. Ég mun ávallt sakna þín,
elsku mamma mín. Þín elskandi
dóttir,
Hafdís Björg.
Elsku móðir mín kvaddi
snögglega en þó með sinni kunnu
reisn þrátt fyrir erfiðan sjúkdóm
síðustu árin. Afburðakona á
mörgum sviðum, virðuleg, ákveð-
in og fylgin sér. Var vel lesin og
hafði mikinn áhuga á kvæðum og
kunni ótal slík. Teiknað gat hún
og málað listavel og voru mótífin
helst íslenskt sveitalíf, dýr, fólk
og gróður. Einnig var hún mikil
hannyrðakona og hafði yndi af að
sauma og prjóna á okkur systk-
inin og síðar á barnabörnin sem
hún var svo óendanlega stolt af.
Seinni helming ævinnar naut hún
þess að dansa og ferðast í góðum
félagsskap innan lands sem utan.
Huggun harmi gegn er að vita
af þér, elsku móðir, lausri undan
heilsuleysi þessa heims í faðmi
þeirra sem farið hafa á undan.
Ég sendi þér kæra kveðju
nú komin er lífsins nótt,
þig umvefji blessun og bænir
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því,
þú laus ert úr veikinda viðjum
þín veröld er björt á ný.
(Þórunn Sigurðardóttir)
Hvíl í friði, elsku móðir.
Sigrún.
Þá ertu farin, elsku mamma,
ég vissi svo sem að það myndi
koma að því, en ég var að vona að
það yrði seinna, helst miklu
seinna. Svo núna flýg ég heim á
leið til kæra Íslands sem svo oft
áður en í þetta skiptið með þögn í
hjarta og þyngd yfir mér. Ég
þóttist við þessu búinn en sú var
ekki raunin. Ég sakna þín núna
en mun sakna þín enn meira. Ég
syrgi þig núna en mun syrgja þig
meira. Svo er ég líka reiður og
leiður yfir því hvernig þú varst
hrifsuð svona snöggt frá okkur.
Takk elsku mamma fyrir að taka
svona vel á móti syni mínum
Markúsi þegar hann kom til Ís-
lands í þrjú sumur, við munum
aldrei gleyma þeirri ást og um-
hyggju sem þú sýndir honum.
Þú ert og verður alltaf hetjan
mín og besta fyrirmyndin mín.
Þér vil ég líkjast. Hjá þér leitaði
ég öryggis og trausts. Þú kenndir
sjálfsálit án monts og án sjálfs-
meðaumkunar. Þú fannst til með
öðrum og hjálpaðir öllum sem til
þín komu og þurftu á hjálp að
halda. Þú settir alltaf fjölskyld-
una í fyrsta sæti. Þú kenndir
sjálfstæði og sjálfsbjörg, allt lék í
höndum þér. Þú varst jafnrétt-
indakona í bæði stóru og smáu.
Þú varst í langtímanámi í hinum
erfiða skóla lífsins og varst ekki
enn útskrifuð, alltaf að læra eitt-
hvað nýtt og alltaf að kenna.
Ég óska þess að þú fáir frelsið
til að gera það sem þú vilt núna,
án kvaða og án skyldu.
Ástkær er minning þín, sem ég
geymi í hjarta mínu, hvíldu í friði.
Þinn elskandi sonur,
Óskar.
Mig langar að minnast í nokkr-
um orðum og um leið kveðja
tengdamóður mína. Árið 1994
lágu leiðir okkar saman þegar ég
kynntist Hafdísi dóttur hennar.
Þær mægður voru mjög nánar og
því vorum við í miklum samskipt-
um við Guðrúnu. Því verður seint
gleymt hversu umhugað henni
var um okkur Hafdísi og Valdísi.
Guðrún var skarpgreind og henni
var margt til lista lagt. Það var
aðdáunarvert að sjá hvernig hún
gat komið græðlingum til feg-
urstu blóma. Ef vetrarveður
geisuðu utanhúss, þá ríkti sumar
í Edengarðinum hennar Guðrún-
ar. Þessi árangur hennar við
blómarækt spannar í raun allt
hennar líf því hún starfaði lengst
af við barnagæslu og umönnun-
arstörf þar sem umhyggja henn-
ar og hógværð blómstraði. Þín
verður sárt saknað og ég er þér
ævarandi þakklátur fyrir allt sem
þú hefur gert fyrir okkur.
Óskar Ásgeirsson.
Elsku amma. Það er ein minn-
ing um þig sem stendur alltaf upp
úr. Það er þegar ég gat ekki sofn-
að inni í herbergi hjá þér og þú
lást (að mér finnst) hálfa nóttina
og taldir kindur með mér. Hver
ein og einasta kind hafði sérstaka
lýsingu, háttalag og persónuleika
og ég gat séð þær allar ljóslifandi
fyrir mér. Ég held þú hafir sofn-
að á kind númer 100 en ég man að
ég sofnaði með bros á vör þá nótt-
ina. Takk fyrir það, og svo margt
fleira.
Ég man það sem barn að ég marg-
sinnis lá
og mændi út í þegjandi geiminn,
og enn get ég verið að spyrja og spá,
hvar sporin mín liggi yfir heiminn.
En hvar sem þau verða mun hugurinn
minn,
við hlið þína margsinnis standa,
og vel getur verið í síðasta sinn
ég sofni við faðm þinn í anda.
(Þorsteinn Erlingsson)
Sofðu vel.
Þín dótturdóttir,
Þjóðbjörg Heiða
Þorsteinsdóttir.
Að beina athyglinni að hrynj-
andi árstíðanna og um leið birt-
unni sem kveikir vonarljós á lífs-
brautinni og hinni óræðu er
styrkjandi. Eftir veturinn kemur
vorið og greinar trjáa sem misstu
laufblöð sín og virtust eins og
dauðar voru það ekki.
Þar inni fyrir duldist líf, líf sem
ekkert auga sér. Þegar vorið
rennur upp og sólin skín, þá kem-
ur undrið allt í ljós.
Guðrún, mín góða vinkona,
elskaði fegurðina sem fólst í gró-
andanum, græn litbrigði lauf-
blaðanna ásamt blómunum sem
tóku að lifna við og springa út.
Vorið var hennar tími.
Hún var með græna fingur
eins og sagt er. Hún hafði unun af
að hlúa að garðinum sínum og
hlusta á og fylgjast með fuglum
himinsins, einnig hafði hún gam-
an af að mála myndir og festi á
pappír fjölbreytilega litadýrð
árstíðanna. Hún hafði fallega rit-
hönd og skrifin hennar voru mjög
ljóðræn. Guðrún var sannarlega
listakona.
Mikil ánægja fylgir því að lesa
jóla- og tækifæriskortin sem hún
sendi til mín og okkar dásamlegu,
sameiginlegu fjölskyldu.
Ég er afar þakklát fyrir að
hafa fengið tækifæri að þekkja
Guðrúnu, þessa umhyggjusömu,
góðu, miklu hetju og hæfileika-
ríku konu, móður Hafdísar
Bjargar, minnar kæru tengda-
dóttur.
Á sorgarstundu þegar ástvina-
missirinn er mikill má finna
birtugefandi huggun í ljósi von-
arinnar. Undri ljóssins, ljósi
heimsins.
Jesús sagði: „Ég er upprisan
og lífið. Sá, sem trúir á mig, mun
lifa, þótt hann deyi. Og hver, sem
lifir og trúir á mig, mun aldrei að
eilífu deyja.“
Ég votta Hafdísi Björgu, Sig-
rúnu og Óskari Guðrúnarbörn-
um, Valdísi Ingunni, Heiðu og
Markúsi ömmubörnum, tengda-
börnum, og Guðbjarti sambýlis-
manni Guðrúnar mína dýpstu
samúð.
Bið Guð í Jesú nafni að styrkja
ykkur á þessari erfiðu stundu og
sorgin fái næði til að breytast í
góðar, bjartar minningar.
Ég minnist Guðrúnar með
þakklæti og virðingu. Blessuð sé
minning hennar.
Helga Óskarsdóttir.
Guðrún Snjólaug
Snjólfsdóttir
HINSTA KVEÐJA
Amma heyrirðu í mér?
Hvar ertu? Er mig að dreyma?
Þetta er svo óraunverulegt.
Við munum þér aldrei gleyma.
Ég get ekki hætt að gráta.
Þú lifir áfram í okkar hjörtum,
svo friðsæl, svo falleg,
með kærleikanum björtum.
Takk fyrir samveruna elsku amma
mín,
við minnumst yndislegra stunda.
Þú veist hve sárt ég sakna þín,
ég hlakka til okkar endurfunda.
Valdís Ingunn, barnabarn
og Hörður Páll.
Lárus Jóhannsson
missti móður sína
ungur og var frá
sama tíma einnig
langtímum fjarri föð-
ur sínum. Ómögulegt
er að gera sér í hugarlund
hvernig þessi bitra lífsreynsla
hefur mótað Lárus og hvernig
hann vann úr áfallinu. Á þeim
tíma er ekki víst að það hafi ver-
ið mikið rætt.
Lárus Jóhannsson
✝ Lárus Jóhanns-son fæddist 5.
maí 1933. Hann lést
5. maí 2015.
Útför Lárusar fór
fram 12. maí 2015.
Æðruleysi og
glaðværð ein-
kenndi Lárus. Það
breyttist ekki síð-
ustu árin þrátt
fyrir mikil veik-
indi. Annað sem
einkenndi Lárus
var útsjónarsemi,
fyrirhyggja og þol-
inmæði. Lárus var
bóngóður öllum
sem til hans leit-
uðu. Mér tók hann alltaf opnum
örmum þegar ég kom til hans
með bilaða bíla á fyrstu
búskaparárum okkar Jónínu.
Mannleg samskipti vöfðust
ekki fyrir Lárusi. Hann aðstoð-
aði marga erlenda ferðalanga
meðan hann vann á veghefli hjá
Vegagerðinni. Þá skipti ekki
máli hvaða tungumál viðmæl-
andinn notaði. Lárus talaði ís-
lensku og ferðamennirnir sitt
móðurmál án teljandi vandræða.
Glaðværðin og þolinmæðin
brúuðu flestar brýr.
Lárus hafði góða nærveru.
Hann kunni að hlusta. Þess
fengu barnabörnin að njóta síð-
ustu árin.
Lárus var brosmildur og ylj-
aði sínum nánustu um hjarta-
rætur fram á síðasta dag. Bless-
uð sé minning hans. Ég votta
eftirlifandi eiginkonu Lárusar,
börnum og barnabörnum samúð
mína um leið og ég þakka hon-
um fyrir ánægjulegar samveru-
stundir.
Sigurður Traustason.