Morgunblaðið - 29.05.2015, Blaðsíða 31

MINNINGAR 31
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 29. MAÍ 2015
ar vináttu við þau Ásthildi og
Hörð. Lífsskoðanir og hugsjónir
hnigu mjög í sömu átt, fjölskyld-
urnar hittust oft og börnin léku
sér saman. Eftir flutning okkar
frá Ólafsvík undu þau þar ekki
lengur og er við settumst að í
Kópavogi stofnuðu þau heimili í
Hafnarfirði og samskipti héldust
eins og verið höfðu fyrir vestan.
Þá tóku manndómsárin við, þá
barist fyrir sameiginlegum hug-
sjónum á vettvangi bæjarstjórna í
Hafnarfirði og Kópavogi undir
merkjum Alþýðuflokksins, og
Hörður lagði víða hönd á plóginn í
félagsmálum, nánast alls staðar
þar sem honum virtist þörf á svo
sem launþegasamtökum, sam-
vinnuhreyfingunni, í bindindis-
starfi, málefnum eldri borgara og í
bæjarfélaginu samfara annasamri
skólastjórn við Víðistaðaskólann.
Oft gekk hann ekki heill til skógar
og aðdáunarvert að sjá af hve mik-
illi einbeitni og festu hann gekk
fram í hinum ýmsu málum og
vann sér alls staðar traust og virð-
ingu fyrir réttsýni og gerhygli. –
Jafnframt gladdi hann marga með
sínum snjöllu ljóðum sem hann
orti af ýmsum tilefnum og sendi
vinum sínum og samstarfsfólki.
Það voru forréttindi að eiga
Hörð og Ásthildi að nánum fjöl-
skylduvinum. Sameiginleg ferða-
lög og leikhúsferðir voru upplifun
svo og fjölskyldu- og afmælishá-
tíðir þar sem Hörður gaukaði oft
ljóðum að okkur, en ekki síst
gagnkvæmar fjölskylduheim-
sóknir þar sem við áttum langar
rökræður um lífið og stjórnmálin,
oft langt fram á nótt. – Síðustu
sameiginlegu verkefnin með
Herði voru að safna saman og
skrá skjöl sem til eru um sögu Al-
þýðuflokksins sem verður 100 ára
2016. Hafði hann yndi af að fylgj-
ast með framvindu þess verkefnis
og gaf okkur stundum í lok heim-
sóknar yndisleg ljóð um vorið og
fegurð náttúrunnar sem hann
hafði þá nýlega ort.
Börnin okkar leituðu stundum
til Harðar þegar þau vantaði ljóð
eða söngtexta, alltaf brást hann
vel við og skilaði því sem um var
beðið. Þau eru nú öll stödd erlend-
is en biðja fyrir hlýjar samúðar-
kveðjur til fjölskyldu hans.
Við söknum nú vinar og ein-
staks sómamanns og vottum fjöl-
skyldu hans dýpstu samúð.
Sæunn og Ásgeir.
Mikil lifandis ósköp þótti okkur
vænt um hann Hörð. Við vorum
áreiðanlega ekki ein um það. Það
var ekki annað hægt en að þykja
vænt um hann. Líklegast var það
einfaldlega af því að hann var svo
góður maður. Hann hafði svo góða
nærveru, hlýr og góðviljaður og
nærgætinn. Glensið og glettnin,
fína skopskynið gerði alla hluti svo
létta og skemmtilega. Við söknum
hans, en höfum reyndar gert um
nokkra hríð, því að elli kerling
spillti samvistum síðustu ár. Hann
var gull af manni. Það var gæfa að
öðlast hann að vini, eiginkonuna
Ásthildi og fjölskylduna alla.
Hörður var einbeittur og sannur
jafnaðarmaður. Hann var um
langt árabil í forystusveit Alþýðu-
flokksins í Hafnarfirði. Stundum
var hann í oddvitasætinu í bæjar-
stjórn, stundum ekki, en ávallt
foringi, leiðtogi eða leiðbeinandi,
burðarás í öllu starfi. Það voru
stjórnmálin sem leiddu okkur
saman. Þar gengum við í gegnum
súrt og sætt, nutum sigra, deild-
um vonbrigðum. Upphafið var á
tímum þrenginga í flokknum;
hann var svo blankur að ekki var
hægt að koma Hafnarfjarðarmál-
gagninu í útgáfu og höfuðstöðvar
flokksins í Firðinum, Alþýðuhúsið
sjálft, voru í niðurníðslu. Með
samhentu átaki og nýjung í vinnu-
brögðum tókst að koma út
blaðinu. Hörður var þar í lykil-
hlutverki. Svo heppnaðist að rétta
við fjárhaginn. Síðar komu at-
kvæði og áhrif. Þetta basl, sam-
vinna og samstarf lagði grunninn
að mikilli vináttu, sem enst hefur
síðan. Það var alltaf gott og gaman
að vera með Herði og Ásthildi.
Þau fórum við að finna oft; stund-
um ákveðinna erinda, en annars
líka innlit í sunnudagsgöngu, jafn-
vel í hríðarbyl, og síðar viðkoma í
ferð til landsins af erlendri grund.
Aldrei slitnaði þráðurinn. Fyrir
allt þetta; samstarfið, samveru-
stundirnar, rabbið og vangavelt-
urnar, vináttuna og tryggðina
þökkum við Irma á þessari
kveðjustund. Ásthildi, börnum og
fjölskyldunni stóru allri saman
vottum við samúð okkar. Vertu
kært kvaddur Hörður.
Kjartan Jóhannsson.
Það eru fáir sem hafa haft jafn
mikil áhrif á mig og mín lífsviðhorf
og Hörður Zóphaníasson. Honum
kynntist ég þegar ég hóf störf við
Víðistaðaskóla 1978. Hörður var
þá þegar þekktur sem mikill
skólamaður og frumkvöðull í
skólastarfi. Hann hafði haft for-
ystu um opið skólastarf, sem á
þeim tíma var nýjung í skólastarfi
á Íslandi. Nú í seinni tíð hefur opið
skólastarf verið að ryðja sér aftur
til rúms, og sýnir þetta hversu
Hörður var framsýnn og um leið
tilbúinn að ryðja nýjar brautir
með tilraunum í skólastarfi.
Hörður var hagmæltur og
glöggskyggn á hið spaugilega í til-
verunni. Í skólanum stofnuðum
við kennararnir sönghóp sem
nefndur var Söngskeytaþjónust-
an. Hlutverk Söngskeytaþjónust-
unnar var að færa þeim starfs-
mönnum sem áttu stórafmæli
söngskeyti í tilefni tímamótanna.
Minnisstæð eru mörg þau ljóð
sem Hörður samdi af þessum til-
efnum, hnyttin og skemmtileg, en
fyrst og fremst full af manngæsku
og hlýju sem hann átti í svo ríkum
mæli.
Hörður hafði forgöngu um
stofnun foreldrafélags við skólann
og var það fyrsta foreldrafélag við
grunnskóla á Íslandi. Hörður var
fenginn til að kynna þetta frum-
kvöðlaverk sitt og aðstoða við
stofnun foreldrafélaga víða um
land. Foreldrafélögin hafa síðan
þótt ómissandi í öllu skólastarfi.
Hörður samdi námsefni, m.a. í
stærðfræði og samfélagsfræði.
Má þar sérstaklega nefna náms-
efni um Hafnarfjörð, sem var sér-
lega vel heppnað og á hann miklar
þakkir skildar fyrir það. Skóla-
starfið var honum ástríðufullt
metnaðarmál. Að skila af sér góðu
verki, sem sómi var að, skipti öllu
máli.
Þótt Hörður hafi látið af störf-
um sem skólastjóri Víðistaðaskóla
árið 1992 hélt hann ætíð góðum
tengslum við skólann. Þau Hörður
og Ásthildur, sem einnig hafði
starfað við skólann um langa hríð,
komu iðulega í heimsókn í skólann
í kaffi og spjall allt fram á síðustu
ár. Trygglyndi af þessu tagi hlýtur
að vera einstakt.
Hver minning dýrmæt perla að liðnum
lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka
hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem
gleymist eigi,
Og gæfa var það öllum, er fengu að
kynnast þér.
(Ingibjörg Sigurðardóttir)
Ég þakka Herði samfylgdina
um áratugaskeið og votta Ásthildi,
börnum og öðrum aðstandendum
mína dýpstu samúð.
Sigurður Björgvinsson,
fyrrverandi skólastjóri
Víðistaðaskóla.
Leiðir okkar Harðar Zóphaní-
assonar lágu saman fyrir tæpum
sextíu árum. Var það í starfi fyrir
Samband ungra jafnaðarmanna.
Þau kynni urðu upphaf áratuga
vináttu. Áttum þá hugsjón saman
að berjast fyrir réttlátara þjóð-
félagi með jafnaðarstefnuna að
vopni.
Hörður var ljúfur maður, heil-
steyptur, einlægur, sanngjarn og
framsækinn. Það var sóst eftir
honum til trúnaðarstarfa sem
hann rækti af mikilli prýði. Það
var enginn asi eða óðagot á Herði.
Samstarfsmenn skynjuðu strax að
þar fór vitur maður, sem lagði
góðum málum lið. Hann unni sér
aldrei hvíldar fyrr en mál voru
leyst eða komið áleiðis.
Ævistarf Harðar var kennsla
og skólastjórn. Í því starfi var
hann mjög farsæll og kom mörg-
um nýjungum á framfæri í
kennslustarfi. Hann var skáti lífið
í gegn, – ávallt viðbúinn. Hann var
virkur þátttakandi í starfi Alþýðu-
flokksins, einkum í Hafnarfirði en
einnig á landsvísu. Hann var mað-
ur sátta og beitti sér fimlega er
deilur risu. Hann var ein megin-
stoð Allþýðuflokksins í Reykja-
neskjördæmi. Þar kom óvenju
mikil ritleikni hans sér vel. Hann
stýrði Alþýðubrautinni, blaði Al-
þýðuflokksins í kjördæminu og
gerði það vel. Þar var engin minni-
máttarskrif að finna, enda Al-
þýðuflokkurinn sterkt afl í kjör-
dæminu.
Fáa þekki ég jafn ritfæra og
Hörð Zóphaníasson. Það er margt
sem liggur eftir hann bæði sem
ritstjóra og á sviði útgáfumála um
hin ýmsu efni, m.a. kennslubók og
tvær ljóðabækur.
Hörður hefur ort við hverskon-
ar tækifæri. Hann hefur verið
einskonar hirðskáld skátahreyf-
ingarinnar og fjölmargir skáta-
söngvar munu sungnir um
ókomna tíð. Hann hefur ort um
gaman og alvöru, tækifæriskvæði
og hátíðaljóð, trúarleg stef, ver-
aldlega þanka og afmælishvelli,
sem flestir hafa verið lesnir upp
eða sungnir í afmælisveislum.
Orðið skáld er stórt orð. Hörð-
ur vildi aldrei kenna sig við skáld-
anafnið, aldrei. Honum hefur
nægt að gleðja fólk við hin ýmsu
tækifæri og lyfta hugum fólks í já-
kvæðar áttir. Okkur sem þekkjum
til hans finnst hann hafa verið
skáld því mörg ljóða hans eru ynd-
isleg, frábær.
Er við vorum báðir þátttakend-
ur í stjórnmálum hittumst við oft
tveir einir til að ræða málin. Við
kölluðum það að „hugsa saman“
og var þá verið að skipuleggja og
velta framtíðinni fyrir sér. Seinni
árin hittum við Þórdís þau Ást-
hildi alltaf annað slagið hvar spáð
var í spilin. Hildur var oftast
ræðnari en Hörður, en þau voru
yndisleg saman. Létt og spaug-
söm og alltaf var baráttuhugurinn
og réttlætiskenndin augljós.
Nú er Hörður farinn heim, eins
og við skátarnir segjum. Harðar
verður minnst fyrir mikið atgervi,
dýrmætt ævistarf. Hann var alltaf
viðbúinn. Þess naut samfélagið.
Við Þórdís sendum Hildi og af-
komendum öllum dýpstu samúð-
arkveðjur og þökkum samfylgd-
ina. Enginn efast um að hann á
góða heimkomu.
Karl Steinar Guðnason.
Hörður Zóphaníasson var
lengst af sínum starfsferli starf-
andi við Víðistaðaskóla í Hafnar-
firði sem skólastjóri.
Þegar fréttist að vinur okkar,
Hörður Zóphaníasson, ljúfmenni
og sannur jafnaðarmaður, væri
látinn komu upp í hugann vinátta
og samstarf í gegnum um 30 ár.
Hörður hafði þá eiginleika að
bera, að öllum leið vel í kringum
þennan ljúfa mann.
Það sem ég vil fyrst og síðast
þakka Herði fyrir er starf hans
fyrir Félag eldri borgara í Hafn-
arfirði. Þar vann hann geysimikið
starf sem forgöngumaður í mörg-
um nefndum á vegum félagsins.
Sérstaklega er minnisstætt allt
starf hans í kringum þorrablót fé-
lagsins með dyggum stuðningi
eiginkonu hans, Ásthildar. Á
mörgum skemmtunum komu
einnig frá þeim margar skemmti-
legar uppákomur í bundnu og
óbundnu máli, sem margir glödd-
ust yfir. En ég tel samt að stærsta
verkefni sem Hörður skilur eftir
sig fyrir okkur er að hann skráði
sögu félagsins á 40 ára afmæli
þess og út kom 2008 bókin „Dýr-
mæt ár“ sem er góður minnisvarði
um þennan frábæra félaga.
Að lokum viljum við Bogga
þakka fyrir öll ljóð er við höfum
fengið á jólum og tyllidögum.
Ásthildi og stórfjölskyldunni
sendum við innilegar samúðar-
kveðjur. Farðu í friði, friður Guðs
þig blessi.
Jón Kr. Óskarsson,
formaður Félags eldri
borgara Hafnarfirði.
Vorið 1954 útskrifaðist frá
Kennaraskólanum hópurinn, sem
nefndi sig Bekkjarfélagið Neista.
Sumir í hópnum höfðu verið í skól-
anum í fjóra vetur en nokkrir í
þrjá. Þrátt fyrir að þetta unga fólk
kæmi frá öllum landshornum með
margvíslega lífsreynslu og að
mörgu leyti ólíkar skoðanir á þjóð-
málum myndaðist fljótt góð vin-
átta, sem haldist hefur alla tíð. Það
er ánægjulegt að rifja upp þessi
gömlu kynni og það sem bekkjar-
félagið tók sér fyrir hendur á
skólaárunum enda voru í bekkn-
um margir góðir hagyrðingar og
nokkrir sem urðu síðar þekktir
fyrir skáldskap. Bekkjarblaðið
var fljótlega gefið út, að vísu í litlu
upplagi. Margir höfðu tiltækt efni
til birtingar og var Hörður einn
þeirra, sem margt höfðu til mál-
anna að leggja. Það var sama hvað
til stóð í hópnum, hann var sífellt
kallaður til, því að hógvær nær-
vera hans og traust framkoma
kallaði á afskipti hans.
Langur tími er liðinn síðan
þetta unga fólk kvaddi Kennara-
skólann, enda hefur fækkað í
hópnum, tæplega þriðjungur enn
á lífi, sem minnist þeirra sem
gengnir eru með söknuði og hlý-
hug. Nú hefur enn á ný einn úr
hópnum verið kallaður á brott. Við
söknum hans en minnumst hans
sem góðs félaga og einstaks ljúf-
mennis og vinar. Við sendum fjöl-
skyldu hans okkar innilegustu
samúðarkveðjur.
F.h. bekkjarfélagsins Neista,
Alfreð Eyjólfsson.
Við fráfall Harðar Zóphonías-
sonar sjáum við jafnaðarmenn eft-
ir einum okkar dyggasta félaga.
Hörður var í forystusveit hafn-
firskra jafnaðarmanna um ára-
tugaskeið og bæjarfulltrúi Al-
þýðuflokksins árum saman,
starfssamur og hollráður.
Ég kynntist Herði og Ásthildi
þegar ég bauð mig fram til þing-
setu í Suðvesturkjördæmi árið
2006. Þau mættu á alla félagsfundi
í Hafnarfirði og alltaf jákvæð og
uppbyggileg í allri málafylgju. Ein
mynd fer aldrei úr huga mér. Ég
sat með oddvitum framboða allra
flokka á opnum framboðsfundi
sem sýndur var beint í sjónvarpi
fyrir kosningarnar 2009. Þegar ég
settist í sæti mitt gerði ég mér allt
í einu grein fyrir að við höfðum
engar ráðstafanir gert til að
tryggja mætingu okkar fólks á
fundinn. Ég bjó mig því undir
fjandsamlegan sal og erfiðan fund.
En ég brosti í kampinn þegar inn
stormuðu Hörður og Ásthildur og
fjöldi annarra úr hörðustu sveit
hafnfirskra jafnaðarmanna. Það
þurfti ekkert að biðja þetta góða
fólk um liðsstyrk eða minna það á
að mæta. Þau voru alltaf boðin og
búin.
Hörður var félagsmálafrömuð-
ur og kom víða við. Það sást í
áttræðisafmæli Harðar fyrir fáum
árum þegar gríðarlegur fjöldi kom
til að samfagna honum og þakka
ævistarfið. Þegar ég hugsa til
Harðar hugsa ég ávallt líka til Ást-
hildar. Það var sérstakt að verða
vitni að þeirra nána sambandi og
þeirri miklu og djúpu virðingu og
ást sem þau báru hvort til annars.
Missir Ásthildar er mikill.
Hörður hefur um skeið átt við
vanheilsu að stríða og dauðinn
færði nú líkn frá þraut. Ásthildur
og börnin hafa sinnt Herði af
stakri alúð í langvinnum veikind-
um.
Ég vil að leiðarlokum þakka allt
hið mikla framlag Harðar til
hreyfingar jafnaðarmanna um
áratugi og stuðning hans við okk-
ur forystufólk flokksins í Suðvest-
urkjördæmi. Ég votta Ásthildi,
börnum þeirra og afkomendum
öllum mína innilegustu samúð fyr-
ir mína hönd og okkar allra í Sam-
fylkingunni.
Árni Páll Árnason,
formaður
Samfylkingarinnar.
Höfðingi hefur kvatt, jafnaðar-
maður hefur ort sitt síðasta ljóð en
okkar er að minnast. Það er vissu-
lega svo margs að minnast, mörg-
um öðrum miklu meir en mér, þó
streyma fram góðar minningar
tengdar Herði og hans konu Ást-
hildi Ólafsdóttur. Fyrir mér voru
þau og verða áfram eitt, Ásthildur
og Hörður.
Ég kynntist Herði strax og ég
hóf að sýsla í ýmsum verkum með
Alþýðuflokknum í Hafnarfirði. Ég
var fljótur að læra og þekkja til
sögunnar, hafði góða kennara.
Hörður var einn af þeim, en hann
átti sér langa og farsæla jafnaðar-
mannasögu og um leið sína eigin
stjórnmálasögu. Hörður tók við
sem oddviti á framboðslista Al-
þýðuflokksins 1970, fyrir þann
tíma og öll árin þar á eftir ræktaði
Hörður forystuhlutverk sitt með
virðingu og sóma.
Hörður var til staðar fyrir
flokkinn og félagana, var til staðar
þegar erfið mál voru til úrlausnar,
leiðbeindi eins og sannur skáti og
kennari. Enda er ég ekki í nokkr-
um vafa um að kennslustörfin og
fórnfúst starf í skátahreyfingunni
í áratugi hafa stutt hvað við annað
og hjálpað til að þroska ungan
jafnaðarmann og efla hann til
dáða. Þá er ekki frátalinn hinn
mikli og sanni skógræktaráhugi
og hlýja gagnvart Skógræktar-
félagi Hafnarfjarðar, þar er mikill
missir félaganna. Ljóðin, sagna-
listin og textasmíðin stendur eftir,
bækurnar og sumar hverjar árit-
aðar með kveðju, allt geymist vel
og horfir móti sól, gott að grípa til
þegar hugurinn vill ná sér í einn
konfektmola í erli dagsins.
Að leiðarlokum vil ég sérstak-
lega minnast Harðar fyrir gott
vinarþel á erfiðum tímum allra
stjórnmálamanna á vetrardögum
2008-2009. Þó ég þurfi að rjúfa
trúnað þá standa efst í huga mér
ógleymanleg lokaorð í einlægu
bréfi til okkar sem stóðum í eldlín-
unni þennan vetur; með vinar-
kveðju og óskum um að þið finnið
hamingjuna í störfum ykkar. Þá á
jafnaðarstefnan nokkra lífsvon,
því að hamingjan er í því fólgin að
vera sjálfum sér og lífsgildum sín-
um traustur og trúr.
Það hefði ekki getað verið betur
orðað. Lífsgildum sínum traustur
og trúr, því lífið er kærleikur.
Ásthildur, börn, ættingjar og
vinir. Með Herði Zóphaníassyni er
genginn einn sá vandaðasti maður
sem ég hef kynnst. Samúðar-
kveðjur til ykkar allra, samhugur
ríkir í Hafnarfirði öllum. Minning-
in lifir.
Gunnar Svavarsson, fv.
alþingismaður.
Hörður Zóphaníasson var bæj-
arfulltrúi fyrir Alþýðuflokkinn í
Hafnarfirði um langt árabil, fyrst
á árunum 1966-1974 og síðar 1978-
1986. Hann gegndi auk þess fjölda
trúnaðarstarfa á vegum flokksins,
sat í framkvæmdastjórn og var
formaður kjördæmaráðs Reykja-
neskjördæmis. Hann tók þátt í
starfi Samfylkingarinnar frá
stofnun, var ötull hugsjónamaður
með sterka réttlætiskennd og ein-
stakur félagi. Hann var einstak-
lega hjálpsamur og ráðagóður og
við sem yngri erum fengum svo
sannarlega að njóta nærveru og
stuðnings þeirra hjóna Harðar og
Ásthildar.
Við minnumst eins besta félaga
sem hreyfing jafnaðarmanna hef-
ur átt. Hann Hörður okkar var
ekki eingöngu jafnaðarmaður af
lífi og sál, hann var Jafnaðarmað-
urinn. Hann stóð vaktina með
okkur og fyrir okkur öll í gegnum
súrt og sætt, sigra og ósigra og
var ávallt til staðar, bæði fyrir
grasrótina og þá sem stóðu í
brúnni. Ekki eingöngu mætti
hann á hverjum morgni fyrir
kosningar með smurðar flatkökur
fyrir frambjóðendur heldur mætti
alltaf, á meðan heilsa leyfði, á
fundi og brýndi fyrir okkur hver
grunnkjarni okkar hugmynda-
fræði og stefnu væri, hvort sem
það var í ræðu eða bundnu máli.
Að eiga Hörð og Ásthildi að var
fjársjóður fyrir félagsskap sem
berst fyrir hugsjónum og sam-
félagi byggðu á jafnrétti, bræðra-
lagi og frelsi.
Þótt sorg og söknuður ríki inn-
an félagsins er okkur efst í huga
þakklæti fyrir að hafa alltaf haft
þennan mikla höfðingja með okk-
ur í liði.
Elsku Ásthildur og fjölskylda,
megi góður guð styrkja ykkur á
erfiðum tímum. Fyrir hönd félaga
í Samfylkingunni í Hafnarfirði
vottum við ykkur okkar dýpstu
samúð.
Gunnar Axel Axelsson,
Margrét Gauja
Magnúsdóttir,
Adda María Jóhannssdóttir,
Ófeigur Friðriksson,
Eyrún Ósk Jónsdóttir,
Eva Lín Vilhjálmsdóttir,
Friðþjófur Helgi Karlsson,
bæjarfulltrúar og varabæjar-
fulltrúar Samfylkingarinnar
í Hafnarfirði.
Þegar ég heyrði um andlát
Harðar Zóphaníassonar setti mig
hljóðan. Þrátt fyrir að hann hafi
verið veikur um nokkurt skeið og
verið á Hjúkrunarheimilinu Sól-
vangi þá trúir maður því ekki að
hann sé farinn yfir móðuna miklu.
Við Hörður unnum saman í tæp
tuttugu ár, hann sem skólastjóri
Víðistaðaskóla og ég sem yfir-
kennari, eins og það hét þá. Skól-
inn var mjög fjölmennur og þang-
að áttu um tíma erindi á hverjum
degi tæplega 10 prósent bæjarbúa
og þá eru aðeins taldir nemendur
og starfsfólk skólans. Oft var mik-
ill erill eins og gefur að skilja á svo
fjölmennum vinnustað. Hörður
haggaðist ekki, var alltaf rólegur,
úrræðagóður, traustur eins og
klettur og heilsteyptur í starfi.
Hann leysti hvers manns vanda.
Hörður var mjög góður penni,
skrifaði m.a. kennslubækur, ljóða-
bækur og margt fleira. Hann
samdi m.a. sex óperur sem fluttar
voru til skiptis á litlu jólunum af
nemendum. Þar fengu margir
nemendur að stíga sín fyrstu skref
á sviði.
Ég minnist þess þegar við
Hörður ásamt Ásthildi konu hans
sátum og spjölluðum saman. Þar
voru rædd ýmis mál, bæði það
sem efst var á baugi í þjóðfélaginu
á þeim tíma, skólastarfið og ým-
islegt annað. Á þessum árum var
ég í forystusveit kennarasamtak-
anna og gott var að leita ráða hjá
þeim hjónum. Þau hlustuðu og
veltu málum fyrir sér og gáfu síð-
an góð ráð. Eftir að ég fór til ann-
arra starfa saknaði ég alltaf þess-
ara stunda.
Fáir menn hafa haft jafnmikil
áhrif á mig og Hörður. Ég mun
ávallt vera honum og Ásthildi
þakklátur fyrir þann vinskap og
hlýju sem þau sýndu okkur Erlu.
Jafnframt sendi ég Ásthildi og
fjölskyldu hennar mínar innileg-
ustu samúðarkveðjur.
Að lokum vil ég gera þessi orð
Harðar að mínum.
Bjarta von og bestu kveðju sendi.
Bros og tár, þau eru í drottins hendi.
(H.Z.)
Loftur Magnússon.
Látinn er öðlingurinn Hörður
Zóphaníasson. Við áttum um langt
árabil daglegt náið samstarf sem
aldrei bar skugga á. Hörður var
farsæll í störfum, vitur og úrræða-
góður. Hann hafði sterka réttlæt-
iskennd og var laginn að finna
sáttaleiðir. Hann var að mínum
dómi Njáll á Bergþórshvoli nú-
tímans.
Við hittumst fyrst að vorlagi
1991 á fyrsta formlega stjórnar-
fundi Hafnar, öldrunarmiðstöðvar
SJÁ SÍÐU 32