Dagblaðið Vísir - DV - 26.02.2010, Blaðsíða 24

A kstur sýnir innri mann“, las ég á einhverri bloggfærslu nýlega. Þetta er ágætlega smíðað máltæki og má eflaust til sanns vegar færa. Ef sú er raunin má á stundum ætla að íslenskir
ökumenn séu agalitlir og afskaplega gallaðir andlega
því umferðin, í það minnsta á höfuðborgarsvæðinu,
líkist meira frumskógi en umferð í til þess að
gera lítilli höfuðborg.
E ngu er líkara en að flestir séu að verða of seinir á útsölu í Smáralind eða opnun nýrrar verslunarmiðstöðvar. Enginn
gefur öðrum séns, eins og sagt er,
(og því þurfa allir að taka séns) og
oft og tíðum má teljast einskært
lán að komast á rétta afrein tím-
anlega. Ég viðurkenni fúslega
að ég ek um götur borgarinn-
ar sannfærður um að margir
ökumenn eigi þar lítið erindi,
enda tel ég þann þankagang
líklegastan til að skila mér heim
í heilu lagi.
Svo gerðist það einn daginn þegar ég og sonur minn vorum á ferð að
hann sagði mér að þeir ökumenn sem gæfu séns væru betur gefnir en
hinir. Sonur minn vísaði ekki í neina rannsókn orðum sínum til stuðn-
ings og ég innti hann ekki eftir upplýsingum þar að lútandi.
En orð hans sátu í mér og ég hætti að muldra fyrir munni mér orð eins
og „fífl“, „nefapi“, „ökonómískur fáviti“ og ýmis önnur í svipuðum dúr.
Ég fór að gefa séns eins og ég fengi borgað fyrir það, en það skal þó tekið
fram að mér fannst vitsmunir mínir ekkert aukast fyrir vikið.
Lund mín hins vegar léttist til mikilla muna og þó að úti væri kaf-
aldshríð þá skein sól í
sinni mínu. Reyndar
svo mikil að aðrir öku-
þórar sem greinilega
voru annaðhvort ekki
jafn „vel gefnir“ og ég
eða voru að haska sér
á útsölu í Toys ‘R’ Us
settu upp ygglibrún vegna þess hve brosmildur ég var í þeirra garð. Ég
gruna marga þeirra sterklega um að hafa muldrað fyrir munni sér orð
eins og „fífl“ og „nefapi“, en ég er ekki nógu vel að mér í varalestri til
að geta sagt til um það með fullri vissu. Svo öllu sé haldið til haga skal
það viðurkennt að enn á ég það til að muldra ýmislegt óviðurkvæmi-
legt fyrir munni mér.
Danskt kunningjafólk mitt sem sótti Ísland heim fyrir nokkrum miss-
erum hugðist gallhart skella sér út í höfuðborgarumferðina. Innan eins
sólarhrings féllu þau þó frá þeirri reginfirru og höfðu þá þegar sannfærst
um að best væri að læðast með veggjum, eins innarlega á gangstéttum
og unnt var, og fara sinna ferða á tveimur jafnfljótum.
„Glöggt er gests augað“, segir máltækið, og eftir örstutt spjall við kunn-
ingjafólk mitt hafði ég sannfærst um að skoðun mín á akstursvenjum og
-máta Íslendinga væri ekki á fordómum byggð.
Danirnir höfðu meðal annars á orði að engin þörf væri fyrir fleiri en
eina akrein á Íslandi þar sem enginn virtist kunna að nota tvær eða þrjár
akreinar sem skyldi og bílum væri ekið samhliða á þeim öllum og allir
á sama hraða. Ég útskýrði það á þann hátt að Íslendingar væru fastir í
hestaslóðum fyrri alda.
Á mínum farmennskuárum kom ég víða við og kynntist lítillega umferðarmenningu í ótal borgum. Mér er minnisstætt þegar ég var í Alexandríu í Egyptalandi að lítið skipulag og regla virtist einkenna umferð á götum þar.
Vert er að taka fram að þar sást ekki viðlíka fjöldi umferðarmerkja
og hér á landi og því farsælast að álykta að hver væri sjálfum sér
næstur. Þó gekk umferðin til þess að gera áfallalaust fyrir sig og bílar
og önnur farartæki liðu áfram, reyndar undir stöðugu og háværu bíl-
flauti.
Á Íslandi, og þá sérstaklega á höfuðborgarsvæðinu, fyrirfinnst
fjöldi merkinga; bannað að beygja hér; 30, 50,70 eða 90 kílómetra há-
markshraði; bannað að leggja; hægri beygja bönnuð og guð má vita
hvað. Því til staðfestingar hve lítið mark íslenskir ökumenn
taka á umferðarmerkjum nægir að benda á að sennilega
eru hraðahindranir, „liggjandi löggur“, sennilega hvergi
fleiri á byggðu vestrænu bóli og hér, og eru þær alla
jafna í grennd við umferðarmerkin.
Nokkuð ljóst má telja að í augum útlend-
inga virka allar fyrrnefndar merkingar, og ótal
ónefndar, traustvekjandi og þeir draga þá
ályktun að hér séu reglur í heiðri hafðar af
ökuþórum, ungum sem öldnum. Að mínu
mati fer því fjarri og þessi dulbúningur
sem umferðarmerkin eru missa fljótt
sannfæringarkraft. Vissulega má ef-
laust til sanns vegar færa að tiltölulega
fá umferðarslys eigi sér stað á höfuð-
borgarsvæðinu miðað við þann umferðarþunga sem þar er. Ég tel
að það megi rekja til þess að hér aka allir um eins og næsti ökuþór sé
„fífl“, „nefapi“eða „ökonómískur fáviti“. Það eru fyrst og fremst útlend-
ingar, sem fengið hafa þá flugu í höfuðið að þeim sé óhætt að skella
sér í djúpu laugina, sem eiga á hættu að komast að því að hér sé betur
heima setið en af stað farið, enda sjá þeir fljótlega að þeir eru nánast
þeir einu sem taka mark á umferðarmerkjum og haga akstri sínum
samkvæmt þeim. Það gera þeir, vel að merkja, í mikilli óþökk Íslend-
inga sem liggja á flautunni fyrir aftan þá.
MAÐURINN Á BAK VIÐ
MEISTARADEILDINA
ÚTI AÐ AKA
„Ég er búinn að vera hér í
níu ár,“ segir Kári Snædal,
útsendingastjóri Stöðv-
ar 2 Sport. Kári er sonur
Gunnlaugs Snædal sem
einnig vinnur á hinu svo-
kallaða gólfi 365 og hljóp í
skarðið þegar vantaði árið
2001. Kári sá fyrst um gra-
fíkina í útsendingum en
hefur nú fært sig yfir í að
stjórna útsendingum. DV
hitti Kára þegar hann var
að undirbúa útsendingu
fyrir Meistaradeildarkvöld.
„Meistaradeildarkvöld
er í raun stöðug keyrsla
frá því hálftíma fyrir út-
sendingu og þangað til við
erum komnir úr loftinu. Frá
svona hálfsjö til tíu. Þá er
varla pása til að fara á kló-
sett. Þetta er mikill hraði í
umhverfinu og oft erfitt en
þetta er ógeðslega gaman.“
Mætir tímanlega
Kári segir að um flest-
ar helgar sé mikið um að
vera og oft mikil læti enda
sýni Stöð 2 Sport mikið af
íþróttaefni um hverja helgi.
„Ég passa mig að mæta
nógu tímanlega til að und-
irbúa útsendinguna og til
að allt virki. Að allt efni skili sér heim í stofu.
Ég skipti mér ekkert af því hvað íþróttalýsendurnir
segja. Maður yrði líklega geðveikur ef maður þyrfti líka
að pæla í hvað þeir ætluðu að segja,“ segir Kári og hlær en
Guðjón Guðmundsson, Arnar Björnsson, Hans Steinar
Bjarnason, Guðmundur Benediktsson og Hörður Magn-
ússon standa vaktina og lýsa því sem fyrir augum ber.
Hlutverk Kára er að stytta áhorfandanum heima í stofu
stundir þegar útsending fer í loftið og gamlir leikir rifjaðir
upp og staðan í viðkomandi deildum skoðuð. Þegar DV
bar að garði var Kári einmitt að reyna að finna mark með
Laurent Blanc, núverandi þjálfara Bordeaux frá 2002. „Ég
veit ekkert hvort það er til en ég mun allavega leita að því.“
Þarf að vera á tánum
Stöð 2 Sport hefur yfir nokkrum stúdíóum að ráða og
flestir leikir fara í gegnum stúdíó 2. Þar er annars öllum
enska boltanum lýst um helgar. Fyrir aftan lýsendurnar
er grænn bakrunnur - kallaður green screen en þar er
skellt bakrunni fyrir enska boltann og Meistaradeildina.
„Við sjáum um alla grafíkina og að hafa allt tilbúið - fyll-
um svo inn í eyðurnar þegar leikirnir eru búnir. Við setj-
um einnig inn stöðuna í leikjum sem kemur inn á skjáinn
þegar mark er skorað. Maður þarf því að vera á tánum og
fylgjast vel með.“
Mikið prógramm í kringum Meistaradeildina
Þegar hálfleikur kemur í fótboltaleik taka flestir sér smá
hlé en þá kemur hlutverk útseningarstjóra Stöðvar 2
Sports í ljós. Gaml-
ar viðureignir eru
klipptar niður og
passað upp á að
auglýsingar og allt
efnið passi í 15 mín-
útur. „Það er nú yf-
irleitt selt það mik-
ið af auglýsingum
að við þurfum ekki
að klippa hálfa bíó-
mynd fyrir hvern
hálfleik.“
Kári segir að
þegar Meistara-
deildin sé í gangi
þá sé mest að gera.
„Það eru lang-
stærstu verkefnin,
Meistaradeildin
og Pepsi- deildin.
Það er svo mikið
prógramm í kring-
um þessi tvö verk-
efni. Í Meistara-
deildinni erum
við komnir í loftið
þremur korterum
fyrir leik og erum
hálftíma eftir leik.
Það þarf að fylla
það prógramm af
myndefni.“
Meistaradeild-
armörkin fara í loft-
ið nánast um leið og flautað er af á völlunum í Evrópu
og því rosalegur hamagangur að koma öllum mörkunum
í loftið. „Þátturinn er ábyggilega sá eini í heiminum þar
sem ekkert er tilbúið þegar hann fer í loftið. Ég veit ekki
um neinn annan sjónvarpsþátt sem er þannig. Þegar efn-
ið er farið í loftið þá er verið að græja hlutina og ef það
koma viðtöl þá eru þau sýnd svona tveimur til þremur
mínútum eftir að þau eru sýnd erlendis.“
Stundum ótrúlegt að allt fari í loftið
Alls vinna 16 manns að einu Meistaradeildarkvöldi bæði
bak við tjöldin og fyrir framan vélarnar. Útsendingar-
stjórar, sminkur, klipparar, lýsendur, gestir, sviðsmaður
og fleiri og fleiri. „Það eru flestir að vinna þegar Meistara-
deildin er. Við erum, held ég, 11 á bak við tjöldin.“
Pepsi-mörkin fara í loftið klukkan 22:00, aðeins 45
mínútum eftir lokaflaut og hlær Kári þegar talið berst að
því prógrammi. „Það er ótrúlegt stundum hvernig allir
leikirnir fara í loftið. Það er ein tölva hér sem við getum
klippt á hér og tvær í Skaftahlíð þar sem Stöð 2 er. Við get-
um líka klippt á spólur sem við gerum stundum en allt fer
þetta í gegnum tölvur.
Stöð 2 Sport sendir út nánast allt sitt efni í beinni út-
sendingu og oft gerast skrýtnir hlutir. Lýsendur þurfa að
fara á klósett, síminn hringir og fleira og fleira. Kári segist
oft verða vitni af ansi skemmtilegum atvikum. „Ótrúlegt
en satt þá er samt lítið um klúður hjá okkur, miðað við all-
ar þær útsendingar sem við erum með.“
benni@dv.is
Kári Snædal hefur unnið sem framleið-
andi á Stöð 2 Sport í níu ár. Kári segir
starfið mjög skemmtilegt, það sé mikill
hraði í því og gríðarleg keyrsla. Kári
sendir meðal annars út Meistaradeildina og segir Meistaradeild-
armörkin einstakan þátt því þegar hann fari í loftið sé ekkert
efnið tilbúið. Því þurfi að hafa hraðar hendur.
24 FÖSTUDAGUR 26. febrúar 2010 UMRÆÐA
Í myndveri Kári í myndstjórn
Stöðvar 2 Sports. Stúdíó 1
heilsar. MYNDIR KRSTINN MAGNÚSSON
Enska bolta stúdíóið Stúdíó 2
þar sem enski boltinn er sendur út.
Að undirbúa sig Það þarf
gríðarlegan undirbúning til að
koma einum fótboltaleik í loftið.
KOLBEINN ÞORSTEINSSON skrifar
HELGARPISTILL
DAGBÓK
ÚTSENDINGARSTJÓRA