Dagblaðið Vísir - DV - 23.04.2010, Blaðsíða 43

Dagblaðið Vísir - DV - 23.04.2010, Blaðsíða 43
HELGARBLAÐ 23. apríl 2010 FÖSTUDAGUR 43 „HELDUR ÞAÐ VERSTA EN ÞAÐ NÆSTBESTA“ vélhjólamenn fyrir utan húsið mitt og stoppuðu þar dágóða stund, lögðu hjólunum og horfðu ógnandi inn. Mér varð ekki um sel þá en þetta er hluti af því sem ég varð að þola í þessu starfi. Ég er þekkt fyrir að vera skýr og skorinorð í mínum málflutningi en gæti þess alltaf að halda mig við staðreyndir og færa rök fyrir máli mínu.“ SÁL OG HJARTA Í STARFIÐ Ragnheiður segist alltaf hafa átt gott samstarf með sínum fyrri yfirmönnum þar til fyrir tveim- ur árum þegar nýir stjórnendur komu að VÍS. „Þá byrjaði að halla undan fæti hjá mér persónu- lega. 55 ára gömul hef ég aðeins sinnt þrem- ur störfum um ævina, þ.e. sem lögreglumaður, blaða- og fjölmiðlamaður og sem forvarnafull- trúi og sá fyrir mér að hjá VÍS myndi ég halda áfram að vinna að forvörnum með hjartanu eins og ég hef alltaf gert og fá að vinna áfram með þá aðferðarfræði sem ég taldi vænlegasta til árang- urs, eins og dæmin höfðu sannað. Svona starf er ekki hægt að vinna nema af hugsjón og ég hafði gríðarlegan metnað eins og sást best á forvarna- starfi samkeppnisaðilanna sem urðu strax spor- göngumenn VÍS í flestum málum. Fram til þessa tíma hafði mér alltaf verið treyst fyrir mínu starfi og sagt að gera það sem ég taldi að væri réttast og fékk mínar hugmyndir í gegn, auðvitað í góðu samstarfi við mína yfirmenn – enda var almenn ánægja með þær. Með nýjum stjórnendum breyttist mjög margt í mínu starfi. Ég tók meðal annars þátt í að ráða annan forvarnafulltrúa sem ég þekkti að góðu einu og var hann ráðinn til að sinna forvörnum í fyrirtækjum. Fyrir algjöra til- viljun komst ég að því að hann var með miklu hærri laun en ég eftir að ég hafði starfað í 13 ár starf fyrirtækinu. Ég varð ofsalega sár og tók því ekki með þegjandi þögninni. Fljótlega upp úr þessu var tekin af mér deild- arstjórastaðan og heimildir til að taka ákvarðanir um hin ýmsu mál er snertu forvarnaauglýsingar. Mér var komið fyrir í deild sem forvarnir pöss- uðu ekki inn í, að mínu mati, og smám saman voru verkefnin kroppuð af mér. Forvarnaauglýs- ingarnar, sem ég hafði áður umsjón með, fóru nú í gegnum markaðsdeild sem hafði markað ákveðna stefnu í gerð og áferð auglýsinga, þar með forvarnaauglýsinga. Ég gat ekki sætt mig við það – enda er ég þeirr- ar skoðunar að forvarnaauglýsingar lúti öðrum lögmálum en aðrar auglýsingar sem eru til þess gerðar að selja tryggingar. Forvarnaauglýsing- ar eiga að ná til tilfinninga fólks. Ég hafði mót- að mannlega stefnu í forvarnamálum sem gekk út á að tryggingar snúist um fólk og það sé sumt sem aldrei verður bætt með peningum. Ég barð- ist eins og berserkur fyrir að fá að halda því áfram sem við höfðum byggt upp og gert VÍS fremst meðal jafningja í forvarnamálum tryggingafé- laga. En allt kom fyrir ekki. Hinir nýju yfirmenn mínir voru annarrar skoðunar. Mér var farið að líða verulega illa í vinnunni og viðurkenni að stundum fór ég hreinlega inn á klósett og grét. Ég er það mikil tilfinningamanneskja að ég gat ekki sætt mig við að fá ekki að vinna áfram með þeim aðferðum sem ég hafði lagt sál mína og hjarta í. Eflaust halda margir að ég taki ekki leiðsögn en ég gat ekki skilið af hverju við þurftum að hætta því sem gengið hafði svona glimrandi vel og lái mér hver sem vill. Ég hafði verið elskuð og dáð, bæði af krökkunum í skólunum, kennurum og skóla- stjórum, viðmælendum mínum í myndböndum, auglýsingum og tímaritum sem við gáfum út í forvarnastarfinu en undir það síðasta var starfið ekki orðið að neinu. Ég fékk ekki að gera neitt af því sem ég vildi gera og er sannfærð um að hefði haldið fyrirtækinu á toppnum í forvörnum – ef ég hafði bara fengið frið til þess. Í staðinn horfði ég á samkeppnisaðilann sigla framúr á öllum sviðum forvarna án þess að fá rönd við reist. Ég er meiri baráttumanneskja en svo að geta horft aðgerðar- laus á það.“ MEIRA HISSA EN REIÐ Ragnheiður segir uppsögnina sjálfa ekki hafa komið henni mikið úr jafnvægi. „Ég sagði bara; jæja, þá nær það ekki lengra. Eina skýringin sem ég fékk var að þetta gengi ekki lengur. Þau voru hissa á viðbrögðum mínum en ég var pollróleg, þótt hjartað slægi hratt. Svo gekk ég út, bein í baki. Þegar öllu er á botninn hvolft var í rauninni ekki úr háum söðli að detta. Ég hefði aldrei viljað halda áfram að vinna þarna við eitthvað sem ég gat ekki sætt mig við og hefði ekki viljað vera í forsvari fyrir forvarnirnar eins og þær voru orðnar, nánast engar á einstaklingssviðinu. Á fyrirtækjasviðinu er aftur á móti frábær maður sem vinnur vel. Ég vil gera hlutina al- mennilega eða sleppa þeim. Heldur það versta en það næstbesta. Mér finnst samt ansi kald- ranalegt að eftir allan þennan tíma hafi ekki ver- ið reynt að koma til móts við mig til dæmis með því að bjóða mér aðra stöðu innan fyrirtækisins. Ég átti bara að fara í burtu á stundinni. Ég hefði án efa getað þagað þunnu hljóði, gapað upp í yf- irmenn mína, sem fæstir höfðu nokkra reynslu af umferðarslysaforvörnum, og haldið áfram að telja á mér puttana og vera áskrifandi að launun- um mínum, undirgefin og prúð. Það er bara ekki minn still. Ég vil alltaf ná hámarksárangri og sætti mig ekki við neitt annað. Gömlu vinnufélagarnir segja að uppsögn mín hafi valdið ákveðnum ótta hjá sumum. Fyrst ég hafi verið látin fara sé eng- inn öruggur lengur. Ég er ekki beint reið heldur meira hissa,“ segir Ragnheiður ákveðin. „Þarna ætlaði ég mér að vera fram til eðlilegra starfsloka og mér fannst ég eiga svo margt ógert í forvörnum og var með svo frábærar hugmynd- ir sem fengu ekki hljómgrunn. Síðan ég hætti hafa fjölmargir kennarar og skólastjórnendur haft samband við mig heim og beðið mig um að koma og halda fyrirlestra og mér þykir ofsalega vænt um það.“ UPPSÖGN Í KJÖLFAR VEIKINDA Þegar Ragnheiði var sagt upp lá móðir hennar á sjúkrahúsi og barðist við erfið veikindi en hún hafði greinst með heilaæxli. „Þetta vissu mínir yfirmenn en daginn fyrir aðgerðina var mér sagt upp. Þetta var lífshættu- leg aðgerð á móður minni og það var ekkert til- lit tekið til tímasetningarinnar. Þetta var ógurlega erfiður tími fyrir mig. Ég hafði helgað mig þessu fyrirtæki og fyrir vikið misst af mörgum spenn- andi tækifærum sem ég hafnaði vegna tryggðar við VÍS. Ég afþakkaði spennandi atvinnutækifæri og boð um öruggt sæti á framboðslista, svo dæmi sé tekið. Ég var vakin og sofin vegna starfsins, tal- aði við fjölmiðla þótt ég væri stödd erlendis í fríi, stytti sumarfríin mín vegna verslunarmanna- helga eða Þjóðarátaks VÍS, og var alltaf í tölvu- sambandi og svarandi fyrirspurnum og skrifandi hvar sem ég var stödd.“ FER EKKI TIL SAMKEPPNISAÐILA Þrátt fyrir erfitt efnahagsástand í samfélaginu og lágt atvinnustig hefur Ragnheiður ekki áhyggj- ur af því að fá ekki vinnu. Hún sótti um og hefur fengið styrk frá Atvinnusjóði kvenna og stefnir því kannski á að stofna sitt eigið fyrirtæki. Þrátt fyrir alla sína reynslu segist hún ekki myndu starfa fyr- ir önnur tryggingafélög. „Auðvitað þarf ég að fá salt í grautinn og trúi mér hver sem vill en ég myndi aldrei ráða mig í vinnu hjá samkeppnisaðila VÍS. Mér finnst það einfaldlega ekki rétt. Ég gæti hugsað mér að vera almannatengill, blaðamaður eða kynningarfull- trúi og ef slíkt starf er í boði er ég á lausu. Mig langar líka mikið til að vinna áfram að umferðar- slysaforvörnum þar sem ég er á mínum heima- velli. Ég kannast við og þekki hvert einasta bana- slys og alvarlegt slys sem hefur orðið í umferðinni síðustu 20 árin og að vissu leyti er ákveðinn léttir að vera ekki lengur í eldlínunni og alltaf á tánum. Sem lögreglumaður kom ég ósjaldan að slysum og óttaðist þá alltaf að ég þekkti viðkomandi. Það er skrítið að vakna á morgnanna og þurfa ekki að hugsa um þessa mál en ég veit að ég mun aldrei hætta að skipta mér af forvarna- og öryggismál- um. Það er líklega genetískt.“ SAMVISKUBIT OG ÞAKKLÆTI Ragnheiður segir áhugann á umferðarmenningu og umferðaröryggi hafa byrjað í lögreglunni. „Þegar ég var ung lögreglukona kom ég að slysi þar sem ekið hafði verið á ungan dreng sem lést. Þetta slys hafði gríðarleg áhrif á mig og ég gleymi aldrei Nokia-stígvélunum sem stóðu undan afturdekki bílsins en strákurinn minn átti einmitt eins stígvél. Að sama skapi finn ég til í hjartanu í hvert skipti sem ég ek Hellisheiðina og sé töluna hækka yfir þá einstaklinga sem hafa látist í umferðinni og þegar ég heyri í landhelg- isgæsluþyrlunni fljúga yfir húsið mitt á kvöldin. Þá grunar mig að einhver sé að berjast fyrir lífi sínu á þjóðvegum landsins. Ég hef aldrei öðlast nógu þykkan skráp til að taka slíkt ekki inn á mig og þegar ég var að framleiða forvarnaefnið mitt kom oft fyrir að gera varð hlé á tökum vegna þess að allir grétu, ég, tökumenn, aðstandendur og allir þeir sem áttu hlut að máli. Þarna vorum við að ræða við fórnarlömb, gerendur og aðstand- endur og ég tók þessi samtöl aldrei sem sjálf- sögðum hlut. Mér fannst þetta fólk gera mér og VÍS svo mikinn greiða að ég var alltaf með sam- viskubit og þakklæti í hjartanu.“ BOÐSKAPURINN NÁÐI EKKI FRÆNDA Bróðursonur Ragnheiðar varð valdur að dauða ungs manns í fyrra þegar hann ók á hann á Laugaveginum. Aðspurð segir Ragnheiður mál- ið hafa tekið virkilega á hana og alla fjölskylduna. „Mér fannst alveg skelfilegt að heyra af þessum hræðilega atburði. Ég finn bæði mikið til með bróðursyni mínum og fjölskyldu hans og ekki síst fjölskyldu hins látna. Þetta var mikið áfall. Það er enginn undanskilinn því að lenda í áföllum og mitt fólk er þar engin undantekning. Því miður náði forvarnaboðskapurinn minn ekki til þessa unga bróðursonar míns.“ FÆST SLYS Í MAÍ Samkvæmt Ragnheiði hefur alvarlegum um- ferðarslysum ungs fólks farið fækkandi. „Það hefur margt jákvætt gerst og því þakka ég for- varnastarfinu og akstursbanninu sem beitt er á bráðabirgðaskírteininu. Nú heyrir til undantekn- inga að keyrt sé á börn og gangandi vegfarendur og hámarkshraði innan íbúðahverfa hefur lækk- að. Eins hefur umferðarlöggæslan aukist en þó ekki nóg að mínu mati. Í dag er meiri áhersla á aðrar tegundir brota en brot á umferðarlögum en ég hef aldrei séð nokkurn mann deyja af völdum efnahagsbrota og sjaldan vegna innbrota. Auð- vitað þarf að sinna þeim málum líka en þetta er spurning um áherslur. Á hverju ári látast um 24 í umferðarslysum hér á landi og hundruð slasast. Það á að beina löggæslunni þangað sem hún get- ur bjargað mannslífum. Helst vildi ég sjá gamla þjóðavegaeftirlitið endurvakið en þegar ég var lögreglunni fyrir 30 árum voru vegaeftirlitsbílar frá Reykjavík úti um allt land sem veittu gríðar- lega öfluga löggæslu,“ segir hún og bætir aðspurð við að sumarið sé ekki lengur hættulegasti tíminn í umferðinni. „Í sumartraffíkinni eykst löggæsla og áróður. Í maí, þegar unga fólkið er í prófum, dettur slysa- tíðnin niður og sömu sögu er að segja um versl- unarmannahelgina. Þá er mjög mikil umferð en áróður þeim mun meiri og löggæslan líka. Hættulegasti tíminn er líklega fyrsta ferðahelgin í júlí þegar krakkarnir fá sín fyrstu laun og rjúka af stað í útilegur, jafnvel nýkomin með bílpróf. Sú helgi er oft mjög slæm. Haustin eru líka oft vond- ur tími en þá er mikið um útlendinga sem þekkja ekki til íslenskra þjóðvega,“ segir Ragnheiður og áhuginn skín úr hverju orði. BIÐST EKKI AFSÖKUNAR „Mér finnst ég eiga svo margt eftir og ég leit allt- af á það sem hlutverk forvarnafulltrúa að reyna að breyta hlutunum til betri vegar; tjalda lengur en til einnar nætur. Ég er óskaplega stolt af starfi mínu sem klárlega hefur skilað árangri. Ung af- greiðslustúlka í Nóatúni fékk tárin til að læðast fram í augnkróka mína þegar hún spurði mig hvort ég væri ekki sú sem hefði komið í skólann að ræða umferðaröryggi. Hún sagði að það hefði verið æðislegt að fá mig því þrír strákar í skólan- um, sem höfðu lagt í sinn vana að reykspóla og djöflast á bílum sínum án bílbelta, hefðu hætt því eftir heimsóknina. Hún hefði ekki getað sagt neitt betra við mig því fyrst hún upplifði þetta svona veit ég að fjöldinn allur af öðrum krökkum gerði það líka. Ég held á einhvern hátt áfram að vinna með forvarnir þótt það verði ekki hjá VÍS. Minn styrkur liggur í minni persónu og reynslu. Ég kann þetta fag eins og lófann á mér og held að það standist mér fáir snúning í þessum mála- flokki. Það hljómar ef til vill undarlega frá mér – en ég er ekkert að biðjast afsökunar á sjálfri mér. Ég veit hvar minn styrkur liggur og hef hreina samvisku. Það er allt sem skiptir máli.“ indiana@dv.is Þetta var mikið áfall. Það er enginn undan- skilinn því að lenda í áföllum og mitt fólk er þar engin und- antekning. Ung lögreglukona Ragnheiður gleymir aldrei Nokia-stígvélunum sem lágu undir bílnum þegar hún kom að slysi þar sem ungur drengur beið bana. MYND ÚR EINKASAFNI MYND KARL PETERSSON
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72

x

Dagblaðið Vísir - DV

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Dagblaðið Vísir - DV
https://timarit.is/publication/255

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.