Dagblaðið Vísir - DV - 23.04.2010, Blaðsíða 48

RUGELEY-EITURBYRLARINN William Palmer fæddist í
Rugeley í Staffordskíri á Englandi og fékk síðar nafngiftina Rugely-eiturbyrlarinn.
Palmer lifði hátt, stundaði læknisnám sem þó var ítrekað litað ásökunum um
fjárstuld auk þess sem hann var nafntogaður flagari.
Palmer endaði ævi sína í gálganum í Stafford og vakti mál hans þvílíka athygli að
færri komust að en vildu til að sjá hann hanga.
Lesið um Rugeley-eiturbyrlarann í næsta helgarblaði DV.
ORÐ GUÐS OG VERK SATANS
Í 21 ár hjóluðu Stéphane Moitoiret og Noëlla Hégo um Belgíu og Frakkland. Þau betluðu nætursnarl og
gistingu í hverri sókn sem þau kom í. Parið sagðist vera á guðs vegum og vakti athygli hvar sem það kom.
Í raun grunaði engan að þau væru hættuleg enda sögðust þau færa fólki frið í Jesú nafni.
Unga parið sem til fjölda ára hafði
hjólað um Belgíu og Frakkland
vakti alls staðar athygli. Hvar sem
það kom beiddist það gistingar og
einhverra matvæla. Reyndar var
það svo að þorpsbúar víðast hvar
vildu lítið hafa saman við Stéphane
Moitoiret og Noëllu Hégo að sælda.
Þeir kærðu sig ekki um að drekka
dús með fólki sem engu eyddi og
virtist helst vilja fá allt fyrir ekkert.
Engu að síður tókst Stéphane og
Noëllu að þvælast um í rúmlega tut-
tugu ár. Opnunarkveðja Stéphanes
var alla jafna: „Við færum ykkur frið
Jesú. Guð hefur látið okkur fá verk-
efni í fátækt okkar.“
Stéphane hafði yfirleitt orð fyr-
ir þeim og hafði æft í þaula það
sem hann hugðist segja. Ný ræða
var flutt í hverju þorpi. Stundum
voru hann og Noëlle pílagrímar frá
Belgíu. Stundum var hann stjórn-
andi guðlegrar vegferðar. Stundum
var tilgangur ferðar þeirra að safna
fyrir eitthvert gott málefni. Á stund-
um var Noëlla jafnvel „auðugri en
allt franska ríkið“ og þau könnuðu
ný lönd þar sem þau hugðust reisa
verksmiðjur sínar.
Stéphane og Noëlla komu
þorpsbúum svo spánskt fyrir sjónir
að það var alvanalegt að haft væri
samband við næsta þorp og emb-
ættismenn þar látnir vita að parið
væri væntanlegt.
Ain, Jons, Lagnieu
Á heitum sumardegi árið 2008
komu Stépahane og Noëlla til Ain í
Mið-Frakklandi. Líkt og venjan var
gaf Stéphane sig á tal við einhvern
þorpsbúann, sem í þessu tilviki var
miðaldra kona. Stéphane hóf ræðu
sína sem miðaði, eins og ávallt, að
því að fá næturgistingu og snarl.
Konan benti Stéphane á prestsbú-
staðinn, en skyndilega hristi Sté-
phane höfuðið; hann hafði skipt
um skoðun.
Stéphane vildi nú fara til næsta
þorps, Jons, sem var í um átta kíló-
metra fjarlægð. Einhverra hluta
vegna fékk konan þá hugmynd að
fá ættingja sinn, Eric, til að skutla
skötuhjúunum þann spöl.
Eric skildi við Stéphane og
Noëllu í Jons og þau fengu gistingu
í safnaðarheimilinu. Næstu dögum
eyddu þau við að komast til þorps-
ins Lagnieu í fjörutíu kílómetra fjar-
lægð frá Jons, og ekki langt frá Lyon.
Þegar þangað kom, eftir að þau
höfðu komið sér fyrir í herbergi í
safnaðarheimilinu, brá Stéphane
sér út en Noëlla hélt sig inni við.
Ungur drengur á reiðhjóli
Fyrr um daginn hafði hlaupið á
snærið hjá hjónunum Véronique
og Jean-Pierre Crémault. Jean-Pier-
re hafði verið án atvinnu í níu mán-
uði en hafði loks boðist atvinna.
Einn galli var þó á gjöf Njarðar því
Véronique vann í verslun í þorp-
inu og einhver þurfti að hafa auga
með Valentin, ellefu ára syni þeirra
hjóna.
Vandamálið leystist þegar vina-
hjón Crémault-hjónanna, Michel
Pernot og kona hans, sem bjuggu
ekki langt frá buðust til að sjá um
Valentin; hann gæti meira að segja
gist hjá þeim.
Valentin þóttist himin hönd-
um hafa tekið því á heimili Per-
not-hjónanna var til reiðhjól sem
enginn notaði og þar sem hann átti
ekkert slíkt hjólaði hann upp og
niður brekkuna við heimili Pernot-
hjónanna, syngjandi af gleði langt
fram á kvöld.
Það var ekki fyrr en um miðnæt-
urbil sem Michel Perot gerði sér
grein fyrir því að söngurinn í Val-
entin hafði hljóðnað. Michel fór út
og skimaði eftir drengnum en hann
var hvergi að sjá.
Skelfing í brostnum augum
Michel safnaði saman nokkrum ná-
grönnum og eins og fyrir tilviljun
rambaði hópurinn fljótlega á rétta
slóð. Reiðhjólið lá þvert yfir veginn
og skammt frá fundust sandalar
Valentins ataðir fersku blóði.
Örfáum metrum fjær fannst lík-
ið af Valentin. Höfuð hans var þakið
blóði og þrátt fyrir rökkrið var hægt
að sjá skelfinguna sem skein úr
brostnum augum drengsins.
Tveimur klukkustundum síðar
bar lögregluna að garði á heimili
Crémault-hjónanna og var hjónun-
um sagt að við fyrstu sýn virtist sem
Valentin hefði verið bitinn til dauða
af hundi. Innan skamms kom í ljós
að það mat átti ekki við rök að styðj-
ast því Valentin hafði verið stung-
inn 44 sinnum. Hann hafði reynt
að verjast en hafði hnigið niður og
skreiðst eftir veginum þar til honum
blæddi út.
Eins og oft vill verða beindi lög-
reglan sjónum sínum að foreldr-
um drengsins, en seint og um síð-
ir varð ljóst að þau áttu enga sök í
málinu. Einnig beindist áhugi lög-
reglunnar, um tíma, að belgískum
karlmanni sem hafði stungið sjálf-
an sig í kviðinn þar sem hann sat að
sumbli á bar í nærliggjandi þorpi.
Ekkert bendlaði hann við morðið á
Valentin.
Frásagnir af undarlegu pari
Þegar þar var komið sögu gáfu sig
fram vitni eitt af öðru og öll höfðu
sitthvað að segja af undarlegu
pari sem orðið hafði á vegi þeirra.
Nokkrir höfðu séð Stéphane Moit-
oiret einan á gangi í næturhúm-
inu og kona hafði á orði að ásýnd
hans hefði verið hrollvekjandi. Sté-
phane sást einnig á upptöku úr eft-
irlitsmyndavél við banka.
Upp úr miðnætti hafði sést til
hans þegar hann kom aftur á safn-
aðarheimilið og lagaði blóð af
höndum hans og fatnaðurinn var
rauður af dreyra. Noëlla bjó um
sár á höndum hans og hann skipti
um föt. Áður en þau gengu til náða
sagði Stéphane Noëllu að hann
hefði orðið ungum dreng að bana,
litlum dreng sem varðist hetjulega,
og hann hefði skilið eftir sig blóð
úti um allt.
Í dagrenningu lögðu þau af stað
til næsta þorps og notaði Stéphane
tækifærið og losaði sig við blóðug-
an fatnað sinn.
Kennsl borin á Stéphane
Lögreglunni hafði tekist að ná líf-
sýni úr morðingjanum af fatnaði
Valentins og lét hún útbúa teikn-
ingu af þeim undarlega manni
sem fólk hafði séð. Viku eftir morð-
ið komu Stéphane og Noëlle til
þorpsins Cheyrlard í Ardéche og
vöktu strax athygli þorpsbúa.
Maður einn sem sat og sötraði
kaffi gjóaði á þau augunum yfir
dagblaðið sem hann var að lesa
og sá fljótlega ákveðin líkindi með
Stéphane og teikningunni sem
lögreglan hafði dreift. En þegar
maðurinn gerði lögreglunni við-
vart hafði parið undarlega yfirgef-
ið þorpið. Skötuhjúin komust þó
ekki langt og náði lögreglan þeim
skammt fyrir utan þorpið.
Blóðugu fötin sem Stéphane
hafði fleygt höfðu fundist og líf-
sýni úr honum sýndu að hann
hafði verið á morðstaðnum. Engu
að síður neitaði hann að eiga aðild
að morðinu. Stéphane var ákærður
fyrir morðið á Valentin og Noëlla
var ákærð fyrir aðild að því, meðal
annars fyrir að hafa reynt að farga
sönnunargögnum.
Sex óleyst mál
Á meðan Stéphane og Noëlle voru
á bak við lás og slá rakti lögreglan
slóð þeirra um Evrópu síðastlið-
ið 21 ár. Sú rannsókn leiddi í ljós
að hugsanlega væri Valentin ekki
fyrsta fórnarlamb þeirra. Rykið
var dustað af gömlum skýrslum og
brátt lágu á borði lögreglunnar sex
óleyst mál sem öll mátti rekja til
tíma og staðar sem féllu að ferða-
lagi parsins. Þar var að finna morð
á tveimur stúlkum, klæðskipt-
ingi, háskólastúdent og presti. Öll
höfðu fórnarlömbin verið stungin
til bana.
Eins og við var að búast bar
Stéphane því við að hann ætti við
geðræn vandamál að stríða og því
óvíst hvort hann verður nokkurn
tímann dreginn til ábyrgðar vegna
morðsins á hinum ellefu ára Valen-
tin.
UMSJÓN: KOLBEINN ÞORSTEINSSON, kolbeinn@dv.is
48 FÖSTUDAGUR 23. apríl 2010 SAKAMÁL
Áður en þau gengu til náða
sagði Stéphane Noëllu
að hann hefði orðið
ungum dreng að bana,
litlum dreng sem varð-
ist hetjulega, og hann
hefði skilið eftir sig
blóð úti um allt.
Valentin Varðist
morðingjanum hetjulega.
Stéphane Moitoiret Verk hans
áttu lítið skylt frið Jesú Krists.
Noëlla Hégo Var ákærð
fyrir að hylma yfir glæp og
fjarlægja sönnunargögn.