Dagblaðið Vísir - DV - 21.12.2011, Side 30

30 Viðtal 21.–27. desember 2011 Jólablað
Þ
að er erfitt að tala um þetta
við fólk sem hefur ekki geng-
ið í gegnum svona lagað,”
segir Helgi og vill frekar tala
um aðra hluti. Hann hefur
ekki gefið færi á sér í viðtöl undanfar-
ið. Sem betur fer geta fæstir ímynd-
að sér þá sorg sem fylgir því að missa
son sinn á sama hátt og Helgi gerði.
Þann 15. ágúst í fyrra var Hannes Þór,
sonur Helga, myrtur á heimili sínu
í Hafnarfirði. Aðstæður Helga voru
einnig flóknar á þessum tíma þar
sem eiginkona hans og dóttir höfðu
báðar verið greindar með krabba-
mein sama ár. Eiginkona hans, Jóna
Steinunn Patricia Conway, alltaf
kölluð Pattý, tapaði hetjulegri bar-
áttu sinni við krabbamein í október
og var kistulögð sama dag og Hæsti-
réttur kvað upp dóm yfir morðingja
sonar þeirra. Síðustu tvö ár hafa því
verið erfið, en Helgi segir að fjöl-
skyldan hafi þjappað sér saman og
tekist á við sorgina samhent, líkt og
hún tekst á við rekstur fyrirtækisins.
„Ég verð svolítið linur þegar ég tala
um þetta,“ segir hann örlítið meyr
svo að við byrjum því annars staðar.
Veldi og ekki veldi
Við mælum okkur mót í höfuðstöðv-
um Góu og KFC og sitjum og spjöll-
um saman í fundarherbergi. Við
sitjum við langborð og sólin, sem er
helst til lágt á lofti, glæðir herberg-
ið fallegri birtu. Fyrir aftan Helga er
falleg mynd af Hannesi syni hans,
sem starfaði, líkt og aðrir fjölskyldu-
meðlimir hafa flestir gert, með Helga
í fyrirtækinu. Fyrir aftan okkur er
tölva og þar situr nafni og barnabarn
Helga, Helgi Már, og ræðir við sam-
starfsmann sinn. Helgi Már hefur
verið með afa sínum í Góu frá því að
hann var bara lítill, segir Helgi mér.
Þeir yfirgefa herbergið og við hefj-
umst handa.
Helgi stofnaði Góu aðeins 22 ára
gamall og vann fyrstu árin myrkr-
anna á milli til að koma fyrirtækinu
á fót. „Þetta er að verða orðið fimm-
tíu ára puð,“ segir hann og ég spyr
hann hvernig 22 ára piltur úr Camp
Knox í Vesturbænum hafi farið að
því að byggja upp slíkt veldi. „Það var
nú ekki veldi þá, ef veldi skyldi kalla
nú. En þetta hefur verið skemmtilegt.
Þetta þróast svona eins og snjóbolti.
Maður hefur ekkert verið að hlífa
sjálfum sér, það byggist upp á því og
auðvitað reglusemi líka,“ segir Helgi,
sem segir að reglusemin hafi líklega
tryggt það að svo vel hafi gengið. „Já,
ef menn eru fullir á laugardegi og
eru ekki búnir að jafna sig fyrr en á
miðvikudegi, þá hlýtur það að skipta
máli,“ segir hann alvarlegur á svip.
Myndu telja hann ljúga
Fyrstu árin var skrifstofan heima
við eldhúsborðið og bókhaldinu
var sinnt eftir vinnuna. Pattý sá svo
um að aðstoða Helga og fór í bank-
ann daginn eftir. „Fyrst var maður
að vinna, svo var maður að stúdera
bókhaldið á kvöldin. Konan sá svo
um að fara með barnavagninn og
bókhaldið í bankann daginn eftir.“
Ég spyr hvort fyrstu árin hafi ein-
kennst af vinnu myrkranna á milli og
hann svarar mér glottandi: „Ég ætla
ekkert að vera dómari á það hvað
maður vinnur mikið. Það þýðir ekk-
ert að vera að segja frá því, menn
myndu bara halda að maður væri
að ljúga því,“ segir hann. Ein sagan
segir að hann hafi eitt sinn verið að
vinna til miðnættis á gamlárskvöld
og hann segir mér hlæjandi: „Ég ætla
ekkert að dæma það af því menn
myndu fara að segja: Hvað er hann
að grobba sig? Það passar ekki. En
það er búið að vera gaman að þessu
og ég myndi ekki sjá eftir neinu.“
Stoltur af Camp Knox
Helgi er úr Vesturbænum í Reykjavík
en flutti fyrirtæki sitt til Hafnarfjarðar
þegar hann fékk ekki lóð undir Góu
í Reykjavík. En upphafið er í Camp
Knox, braggahverfi í Vesturbænum
í Reykjavík, og Helgi segist vera afar
stoltur af upprunanum.
„Ég myndi alveg vilja lifa þar aftur.
Við megum ekki líta á þessa bragga
sem eitthvað slæmt. Það voru engar
íbúðir til á þessum tíma þegar unga
fólkið var að koma úr sveitinni og
var að para sig. Þá tók fólkið bragg-
ana og fór að innrétta þá,“ segir hann
og bendir á herstöðvarsvæðið í Kefla-
vík. „Þær blokkir standa sumar auð-
ar núna en það hefðu þær ekki gert
á þessum tíma,“ segir hann. Það var
oft mikið fjör í kampinum. „Það var
margt fólk þarna. Sumir skammast
sín fyrir þetta en ég geri það ekki af því
að maður verður að líta á þetta réttum
augum. Það var ekkert húsnæði að
fá og þetta var ágætis húsnæði,“ seg-
ir hann. „Þarna var þéttur hópur af
krökkum og mjög gaman. En svo má
ekki gleyma að á þessum tíma gerðist
oft ýmislegt, en þá var mamma alltaf
heima til að kyssa á óið og gat redd-
að sárinu,“ segir hann, nú sé bara lyk-
illinn heima og það sé ekki endilega
það sama. „Nú eru breyttir tímar. Ég
er ekkert að gagnrýna nútímann neitt,
en kannski höfum við farið of hratt?“
segir Helgi. Þessi sýn hans hefur þó
ekki hindrað dætur hans í störfum
sínum hjá fjölskyldufyrirtækinu, en
þær eldri voru byrjaðar að stýra hvor
sínum KFC-veitingastaðnum aðeins
fimmtán ára.
Duglegt starfsfólk nauðsynlegt
Það vita það allir sem fylgst hafa með
að Helga hefur gengið vel með fyrir-
tækið sitt og hefur efnast ágætlega.
Hann yrði þó seint ávítaður fyrir að
berast mikið á, en rekstur bæði KFC
og Góu gengur vel. Þjóðsagan segir að
Helgi skuldi jafnvel ekki neitt. Helgi
er þó einna þekktastur fyrir að sinna
starfsfólki sínu vel, sem launar hon-
um greiðann til baka og hafa nokkrir
sem starfa hjá honum gert það í ára-
tugi. „Það er ekki hægt að reka svona
fyrirtæki án duglegs starfsfólks og
99,9 prósent af starfsfólki er duglegt
og sinnir sínu. Fólk hefur unnið vel
og við höfum náð vel saman. Eitthvað
segir það að fólk hefur kannski unn-
ið hér í tuttugu til þrjátíu ár og einn er
að nálgast fjörutíu árin.“ Helgi hefur
nokkrum sinnum tekið við ungmenn-
um sem finna sig illa á skólabrautinni
en hafa þá jafnvel þess í stað komið og
unnið hjá fyrirtækinu. „Ég vil bara fá
fólk í vinnu og borga því laun,“ segir
hann ákveðinn.
Ýtir á fólk
Vitur kona sagði eitt sinn að þeir sem
gefa eigi alltaf nóg og það virðist eiga
við Helga. Góðgerða- og íþróttafélög
þakka honum mörg hver fyrir mik-
inn stuðning. Ég spyr hann hvort það
sé rétt að starfsmenn hans hafi feng-
ið aðstoð hans við ýmislegt, svo sem
bílakaup. Það verður ekki annað sagt
en að Helgi fari örlítið hjá sér, en hann
er snöggur að jafna sig sem og snögg-
ur upp á lagið að venju og segir: „Æi,
ætlarðu að fjalla um það? Ég vil nú
ekki gera mikið úr því, en ef starfsfólk
hefur verið duglegt að vinna hjá okk-
ur þá hefur verið sjálfsagt að leyfa því
að taka aðeins fyrirfram, það er ekkert
að því og bara af því góða. Ég sé ekk-
ert eftir því,“ segir Helgi og bendir á að
starfsmaður sem þarf bíl vegna vinnu
sinnar muni fyrst borga af láninu sem
hann fékk fyrir bílnum, enda kemst
hann ekkert án hans. „Ég er alveg klár
á því að þessi strákur, hann byrjar á
því að borga af láninu. Hann kemst
hvorki í vinnuna né – á ég að þora að
segja það – hann kemst ekki einu sinni
á kvennafar ,“ segir hann og skellihlær.
„Það þarf stundum að ýta á fólk.
Ég er dálítið í því. Menn hafa kannski
farið að byggja og ég á þá til að stækka
frekar hjá þeim húsin en minnka,“
segir hann og segir mér að gaflarnir
„Lífið heldur
áfram, það
stoppar ekkert
Helgi Vilhjálmsson, eða Helgi í Góu, er baráttumaður af lífi og sál. Hann er
flestum vel kunnur fyrir sigra sína á viðskiptasviðinu og ötula baráttu hans fyrir
bættum kjörum aldraðra. Hann gefst ekki upp, hann er ekki þannig gerður. Fáir
geta ímyndað sér hvernig það er að missa son sinn, hvað þá við svo vofveiflegar
aðstæður sem Helgi gerði. Hann ræddi við Ástu Sigrúnu Magnúsdóttur um
fjölskylduna, „veldið“, baráttuna og ljósið í myrkrinu.
Ásta Sigrún Magnúsdóttir
astasigrun@dv.is
Viðtal
Það er ljós í myrkrinu
„Þetta er sorgar-
saga, það er ekk-
ert annað orð yfir það, en
þetta er ljós í myrkrinu.
Við vissum ekki af honum
fyrr en Hannes var farinn.
Samhent fjölskylda Systurnar Kristín, Ingunn og Rut ásamt Helga og barnabarni hans.
Fjölskyldan þjappaði sér enn meira saman eftir hörmungar síðustu tveggja ára.
Kallið var ekki komið hjá syninum
Helgi hefur opinberlega sagt að hann
sé ósáttur við refsinguna sem morðingi
Hannesar fékk.