Dagblaðið Vísir - DV - 21.12.2011, Qupperneq 32

32 Viðtal 21.–27. desember 2011 Jólablað
fólk ekki að greiða í lífeyrissjóðina
heldur fengi peninginn beint í vesk-
ið. Líklegast myndu margar fjöl-
skyldur finna fyrir þeirri kjarabót.
„Það myndi ekki breyta neinu fyr-
ir lífeyrissjóðina. En þeir eru ekkert
opnir fyrir svona góðum hugmynd-
um, “ segir hann og blikkar mig. „Það
fara allir í baklás, en þetta gæti miklu
breytt fyrir almenning.“
Ljósið í myrkrinu
En nú færum við okkur að öðru og
heldur erfiðari málum. Það var sann-
arlega ljós í myrkrinu að komast að
því að Hannes ætti ársgamlan son
stuttu eftir fráfall Hannesar. Drengur-
inn var snarlega boðinn velkominn í
hópinn. „Þetta er sorgarsaga, það er
ekkert annað orð yfir það, en þetta
er ljós í myrkrinu. Við vissum ekki af
honum fyrr en Hannes var farinn,“
segir Helgi.
Drengurinn heitir Siim Vitsut
Hannesson. Hann er aðeins tveggja
ára og hitti afa sinn fyrst ársgamall.
Hann er fæddur í Eistlandi og móð-
ir Siims er þaðan. Hann fékk nýver-
ið íslenskan ríkisborgararétt, nán-
ast í jólagjöf, frá íslenska ríkinu, á
vegum Alþingis líkt og sagt var frá í
fjölmiðlum. „Ég hefði haldið að það
kæmi bara af sjálfu sér af því hann
er Íslendingur, pabbi hans,“ segir
hann og skilur ekkert í þeirri athygli
sem málið vakti. En drengurinn er
sannarlega ljós í myrkrinu fyrir fjöl-
skylduna. „Hún minnkaði þarna fjöl-
skyldan allt í einu um tvö númer en
stækkaði um tvo aftur,“ segir Helgi en
dóttir hans eignaðist barn í fyrra.
„Það er svolítið öðruvísi að kynn-
ast ársgömlu barni og móður þess.
Við venjulegar aðstæður væri maður
búinn að kynnast henni aðeins. Við
erum að reyna að ná áttum almenni-
lega,“ segir Helgi, en móðir Siims setti
sig í samband við fjölskylduna eftir
að hún frétti af fráfalli Hannesar. Þau
hafa nú dvalið hér á landi nokkrum
sinnum og heimsótt fjölskylduna og
núna síðast fór barnsmóðir Hann-
esar á íslenskunámskeið. „Ég öfunda
hana ekkert, við erum gasprarar, fjöl-
skyldan. En það er enginn dans á
rósum í hennar landi, held ég,“ segir
Helgi. Mér heyrist á honum að hann
vilji gjarnan fá barnabarnið heim, en
Helgi segist bara vilja það sem er best
fyrir þau og það er móðir drengsins
sem veit það best. „Við vitum ekkert
hvernig málin þróast. Við viljum gera
þetta rétt. Hún er að kynnast okkur og
við erum að ná betur og betur saman.
Hvaða karl er ég? hugsar hún örugg-
lega.“
Ein lítil rúsína
Það vill svo til að eitt af barnabörn-
um Helga er aðeins fimm ára og ná
þeir frændurnir vel saman. Helgi seg-
ir að Siim sé að verða svolítill afast-
rákur. „Litli strákurinn hugsar um að
fá litla rúsínu hjá afa sínum. Það er
létt að kaupa þau fyrir eina litla rús-
ínu þegar þau eru svona lítil. Það er
búið að vera mjög gaman hjá hon-
um, mun skemmtilegra hjá honum
en henni, hugsa ég,” segir Helgi sem
segir þau læra af hverri heimsókn
drengsins og móður hans hingað. Það
er honum hjartans mál að drengur-
inn læri íslensku og hann kom Siim
að á dagheimili í síðustu heimsókn
með frænda sínum. „Ég vil ekki að
hann spyrji mig þegar hann er ung-
lingur: Af hverju kenndirðu mér ekki
íslensku, afi?“
Það kemur blik í augun á Helga
þegar hann ræðir um barnabörn-
in sín, eins og gerist svo gjarnan hjá
öfum. Þau eru sjö, elsta barnabarnið,
Helgi Már, er 23 ára og sú yngsta, Pat-
ricia, er ársgömul. Hann er augljós-
lega mjög stoltur af þeim. „Já, ég er
það. Þau eru svo saklaus og þurfa ekki
svo mikið. Það er gaman að þessu.
Mér hefur tekist vel að halda þessum
hópi saman,“ segir hann og brosir út
í annað. „Það er gaman að þessum
ungmennum. Ég heyri stundum: Afi,
hvar varstu? frá þeim og það er nota-
legt.“
Dóttir og eiginkona með
krabbamein
Ingunn, dóttir þeirra Helga og Pattýjar,
greindist með krabbamein sama ár og
Pattý, 2010, árið sem Hannes féll frá.
Mæðgurnar börðust saman og Helgi
segir þetta vera erfðatengt. „Þetta er
erfðatengt og Ingunn er með vott af
þessu ennþá. Maður vonar að þeir
geti bjargað þessum kvilla hjá henni,“
segir hann og segist fylgjast mun bet-
ur með og hvetji dætur sínar til þess.
Þær eru þrjár, systurnar, Kristín, Ing-
unn og Rut. „En það er svo skrítið,
þegar konur missa börnin sín, eins og
konan mín gerði, þá hef ég heyrt það
frá þremur stöðum að þær hafi fallið
frá jafnvel ári seinna.“ Það var skammt
stórra högga á milli. „Ætli það sé al-
gengt að mömmurnar fari jafnvel ári
eftir svona? Mér finnst of mikið að
heyra af þessum þremur tilfellum. Þá
fyndist mér að dómarnir ættu að vera
enn harðari. Þetta er það mikill við-
bjóður,“ segir hann brúnaþungur og
það tekur á hann að tala um þetta.
Ekki alveg ómögulegur
Fjölskyldan er samhent og dugleg að
hittast. Helgi eignar eiginkonu sinni
það og segir hana hafa verið duglega
að sjá til þess að þau hittust reglulega
utan vinnunnar. „Við höfum verið
mjög tengd, þessi fjölskylda, og kon-
an mín var brautryðjandi í því. Hún
sá til þess að við værum með matar-
boð annað slagið. En það er kannski
gott dæmi um það að ég er ekki al-
veg ómögulegur miðað við það hvað
við höfum unnið mikið saman,“ seg-
ir Helgi hlýlega. Hann segist ætla að
verja jólunum með þeim enda að-
stæður hans nú mjög breyttar eftir
fráfall Pattýjar.
Hefur nóg fyrir stafni
En hvernig tekst fjölskyldunni að
halda sjó við svona aðstæður? „Við
erum ekki eina fjölskyldan sem hef-
ur lent í svona löguðu, þær hafa því
miður verið fleiri. Það verður bara
að taka á þessu, þetta er allt vinna.
Við erum svo heppin að hafa nóg að
gera enda er það mjög mikilvægt.
Það bjargar manni mikið, myndi ég
halda. Þó að það sé gaman að fletta
blöðunum myndi ég ekki nenna því
fimm sinnum yfir daginn. Ég er í smá
hobbíi sem heitir hestamennska. Nú
þarf ég ekkert að koma heim sko – fyrr
en ég fer heim og ég fer yfirleitt bara
seint heim,“ segir hann varfærnislega.
Þeir feðgarnir, Helgi og Hannes, voru
saman í hestamennskunni og reistu
glæsilegt hesthús þar sem vel fer um
hestana. Helgi fer þangað gjarnan eft-
ir vinnu og sinnir hestunum af alúð og
bera þeir þess merki, það kemur í ljós
þegar hann sýnir mér og ljósmyndara
hesthúsið. Það er augljóst að þar líður
honum vel.
Helvíti lengi dauður
Helgi og fjölskylda hans töluðu opin-
skátt um afstöðu sína í kringum rétt-
arhöldin þegar fjallað var um morðið
á Hannesi. Fjölskyldan var mjög ósátt
við úrskurð héraðsdóms um ósakhæfi
morðingjans. Staðan breyttist eftir
dóm Hæstaréttar, sem dæmdi hann í
fangelsi, en Helgi hefur engu að síður
sagt það opinberlega að hann sé samt
ekki sáttur við refsinguna og má á því
skilja að honum finnist hún of væg.
Það er ekki skrítið að hann sé ósátt-
ur, enda eiga foreldrar ekki að þurfa
að sætta sig við slíka hluti. Hann segir
mér þungum rómi að kallið hafi ekki
verið komið hjá Hannesi. „Ég veit ekki
hvernig er hægt að lýsa þessu. Ég verð
alltaf jafn hissa – að maður er sjötug-
ur, en ekki 25 ára lengur. Það er ekki
seinni hálfleikur eftir, það eru bara
nokkur prósent. En ég hef líka not-
ið lífsins,“ segir hann. „En kallið var
ekki komið hjá syninum. Hann var
bara ‘73 módel, ég er ‘42 módel,“ seg-
ir Helgi og horfir niður á borðplötuna,
en er að venju snöggur að líta upp og
segja: „En þetta er bara svona og lífið
heldur áfram, það stoppar ekkert.“
Nú fer að líða þeirri tíð að sólin fer
að hækka á lofti og Helgi segist hafa
heyrt ágætis spakmæli í útvarpinu
þennan morguninn sem við látum
vera lokaorðin að sinni. Þau eru um-
búðalaus, eins og Helgi kemur mér
fyrir sjónir: „Njóttu lífsins meðan þú
ert lifandi, þú ert nefnilega svo helvíti
lengi dauður.“ n
„Þá fyndist mér að
dómarnir ættu að
vera enn harðari. Þetta
er það mikill viðbjóður.
Sinnir hestunum „Ég fer
yfirleitt bara seint heim,“ segir
Helgi sem ver miklum tíma í
hesthúsinu þessa dagana.
mynD Eyþór ÁrnaSon
Sér ekki eftir neinu Helgi segist stoltur af því að hafa alist upp í Camp Knox enda var
þetta ágætis húsnæði. mynD Eyþór ÁrnaSon