Dagblaðið Vísir - DV - 11.04.2014, Blaðsíða 32

Helgarblað 11.–14. apríl 201432 Fólk
Sigríður Ingibjörg Ingadóttir
er harðkjarna femínisti sem segir að kannski vanti
meiri húmor í stjórnmálin. Hún skráði sig í fegurðar­
samkeppni, gagnrýndi fjármálaráðherra fyrir kven­
fyrirlitningu í ræðustól Alþingi – sem hún segir
karllægan vinnustað þar sem skortur sé á samstöðu
kvenna. Hún sé þreytandi þessi tilhneiging að taka
meira mark á orðum karla en kvenna. Hún ræðir
pólitíkina, uppvöxtinn og fjölskyldulífið, en hún er
fjögurra barna móðir og hefur verið í sambúð í 22 ár.
É
g man við þingsetningu 2011
þegar þingmenn voru grýttir í
mótmælaöldunni sem þá gekk
yfir. Við Helgi Hjörvar gengum
saman, arm í arm, hann blind­
ur og ég með eyrnatappa því ég var
nýbúin að missa smá heyrn,“ segir
Sigríður Ingibjörg þar sem við sitjum
saman á skrifstofu hennar. Hún seg­
ir frá heyrnarskaða sem hún er með.
Skaðinn kemur í stökkum og hefur
gert það af og til í tuttugu ár. Í hvert
skipti minnkar heyrnin aðeins, en
hún áréttar að þetta sé ekki þess eðlis
að hún sé að missa heyrnina.
Hingað til hefur heyrnarskaðinn
haft áhrif á annað eyrað í einu og á
mismunandi svið heyrnarinnar. Sig­
ríður Ingibjörg getur til dæmis ekki
notað síma við annað eyrað því þar
hefur þetta haft áhrif á talsviðið en á
hinu eyranu eru það efstu tónarnir
sem hún á erfiðara með að greina.
Talið er að meinið sé ættgengt en
slæm heyrn er ekki óalgeng í hennar
fjölskyldu.
Send í leyfi
„Síðast lenti ég í því í byrjun árs, þá
minnkaði heyrnin aðeins. En eins og
þú sérð þá heyri ég ágætlega, þó að ég
mætti heyra betur. Þetta er ekki á því
stigi að það skerði lífsgæði mín en það
er kannski kominn tími til að skoða
hvort ég þurfi heyrnartæki. Kannski
er ég bara af missa af allskonar,“ segir
hún hlæjandi. „Nei,“ segir hún, „ég
hef verið fullvissuð um að ég þurfi
ekki að hafa áhyggjur.“
Þegar þetta gerist er eins og hún
fái hellu. Það er svolítið erfitt að lýsa
því. Alveg eins og henni fannst erfitt
að útskýra fyrir samstarfsfólki sínu af
hverju hún fór í frí í byrjun árs. „Það
var eitthvað verulega vandræðalegt
við það að segja fólki frá því að ég
hefði farið í leyfi af því að ég missti
smá heyrn en heyrði samt alveg. Það
hefði verið einfaldara að útskýra það
ef ég hefði til dæmis fengið brjósklos.“
Fyrirmæli læknanna voru engu
að síður skýr. Hún átti að fara í leyfi
og beinustu leið á sterakúr. „Áður lá
fólk á sjúkrahúsi í rúminu þegar þetta
gerðist, en mér var sagt að fara í frí og
taka því rólega. Ég þurfti að vera í ró
ef það átti að vera einhver von til að
þetta lagaðist. Sem gerðist ekki.
Einu áhrifin sem ég fann fyrir
voru að ég þurfti að sofa minna á
sterunum. Þeir voru augljóslega
örvandi. Það er kannski ágætt að ég
hafi ekki verið í neinum átökum á
meðan ég var á sterunum. Ég hefði
eflaust orðið dýrvitlaus á þingi,“ segir
hún hlæjandi.
Það er létt yfir henni þennan
þriðjudaginn, enda er hún á leið í há­
degisverð með gömlu vinum sínum
úr menntaskóla.
Alþingishúsið eins og flugvöllur
Skrifstofan er í Austurstræti með út­
sýni yfir Austurvöll. Áður sat Sig­
mundur Ernir Rúnarsson, þáverandi
alþingismaður Samfylkingarinnar
á þessari skrifstofu, og það var hann
sem valdi listaverkin sem hanga hér á
veggjum. Nánast öll, nema tvö – graf­
ískt verk eftir vin Sigríðar Ingibjargar
og annað eftir son hennar. Síðan hef­
ur hún líka stillt upp ljósmynd af sín­
um pólitísku mæðrum, kvennalista­
konum.
Hér reynir hún að vera þegar hún
þarf að vinna því hér er meiri ró og
friður en í Alþingishúsinu. „Alþingis­
húsið er eins og flugvöllur. Þar snýst
allt um dagskrána sem er ekki ná­
kvæmlega tímasett og þú veist aldrei
hvenær þú kemst að. Svo situr þú og
bíður þegar dagskránni er kannski
breytt og þingfundarhlé tekið. Þetta
er heimur sem er svolítið skrýtinn og
tíminn verður afstæður.
Eins og þegar þú situr á flugvelli og
bíður eftir að flugið fari. Tíminn hefur
enga merkingu í raunheimi. Þannig
að ég hef oft lent í því á þingi að upp­
götva allt í einu að klukkan sé orðin
hálf fimm og ég átti að sækja börnin.
Þá átta ég mig á því að tíminn hefur
flogið frá mér.“
Spennandi áskorun
Sigríður Ingibjörg tók fyrst sæti á
þingi árið 2009 fyrir Samfylkinguna.
Þá hafði hún setið í seðlabankaráði
frá árinu 2007 í rúmt ár. Við hrunið
sagði hún sig úr ráðinu og hvatti
seðlabankastjóra til þess að hætta.
„Ég taldi það nauðsynlegt til að ná
friði um bankann.“
Eftir þetta fann hún mikinn með­
byr. Þegar nær dró kosningum fann
hún að ef hún ætlaði einhvern tím­
ann að sækjast eftir þingsæti þá væri
þetta rétti tíminn til þess. „Nú er ég á
þingi og það má segja að ég viti ekki
enn hvað ég vil verða þegar ég verð
stór. Ég get ekki sagt að ég hafi geng­
ið með þingmanninn í maganum. En
mér fannst þetta spennandi því fram
undan voru miklar áskoranir. Þetta
voru svo skrýtnir tímar. Og ég hef ekki
séð eftir því þótt þetta hafi ekki alltaf
auðvelt.“
Aðallega vegna þess að fyrstu tvö
árin á þingi var vinnuálagið þannig
að hún var alltaf að vinna. Verkefnin
voru yfirþyrmandi: Að reisa upp ríkis­
sjóð, rétta af bankana, takast á við
skuldavanda heimila og fyrirtækja,
breyta fiskveiðistjórnunarkerfinu,
innleiða rammaáætlun, sækja um að­
ild að Evrópusambandinu og svara
kalli um breytingar á stjórnarskrá, svo
eitthvað sé nefnt.
Missti atkvæðisréttinn
Frammi fyrir svona mikilvægu verk­
efni er eðlilegt að efi sæki að. Efi um
að áhersla sé lögð á rétt mál. Þessi
efi var stöðugur og erfiður við að
eiga. Sem og það að geta ekki verið
viðstödd hversdagslegar athafnir á
heimilinu.
Í tvö ár var hún nánast aldrei
heima. „Ekki að mér sé nokkur vork­
unn. Ég held að það megi lýsa Íslandi
sem samfélagi mikils vinnuálags. En
þetta hafði þau áhrif að fjölskyldan
fann sinn takt og ég var fljótandi þar
fyrir utan. Um leið hafði ég ekkert
vægi. Ég missti atkvæðisréttinn þegar
ég var ekki að vinna mér inn fyrir
honum. Þeirra líf var líka í biðstöðu
því það var aldrei hægt að skipuleggja
neitt. Þetta var of langur tími af óvissu.
Síðan breyttist það og núna hef
ég miklu oftar tíma til að sinna fjöl­
skyldunni.“
Bestu stundirnar
Börnin eru fjögur, Natan, 22 ára,
Jakob, 15, Hanna Sigþrúður, 10, og
Davíð, 8 ára. Með þeim á hún sínar
bestu stundir, þó að það sé líka alltaf
jafn dásamlegt að ganga berfætt um í
grasinu eða fara í ferðalag með nesti
og setjast niður með sveitta samloku
með eggjum og tómat. „Ég á góðar
minningar um svona stundir og reyni
að yfirfæra þær á börnin. Ég veit ekki
hvernig það tekst.
Mér finnst lífið ótrúlega skemmti­
legt, það er svo dýrmæt gjöf,“ segir
hún og bætir því við að nú sé hún svo­
lítið væmin. „Það er ekki endilega svo
að ég sé alltaf meðvituð um að fara
vel með þessa gjöf en almennt reyni
ég að njóta lífsins.
Mér finnst gaman að vera með
fólki og í svolitlu ati. Þegar atið verður
of mikið reyni ég að draga mig til
baka og finna ró og frið, en ég er ekk­
ert rosalega góð í því. Það er helst að
það takist þegar ég er heima í róleg­
heitunum að baka, hlusta á útvarpið
og sauma krosssaum eða prjóna. Mér
finnst rosalega gott að vera heima
og vera til. Ég les líka mikið, nýt þess
að fara í leikhús eða í göngutúr um
borgina.
Samt er ég ekki nógu dugleg að
lifa í núinu. Ég er oft stressuð. Það er
auðvitað sjálfskaparvíti. Og þegar ég
hef gírast mjög mikið upp í vinnunni
þá finnst mér erfitt að fara heim að
hlusta á börnin rella yfir einhverju,“
segir hún og kímir, „þá sjaldan sem
það gerist. Það er ekki oft.
Það sem er erfiðast fyrir fjöl­
skylduna er að ég er oft heima en ekki
á staðnum. Maðurinn minn gerir mér
af og til grein fyrir því og þá kem ég af
fjöllum og skil ekkert, því mér finnst
ég svo frábær. En ég hugsa að þetta
sé ekkert öðruvísi í þessu starfi en
annars staðar þar sem álagið getur
verið mikið.“
Lífsförunauturinn
Eiginmanninum kynntist hún fyrir 22
árum. Hann heitir Birgir og er Her­
mannsson, doktor í stjórnmálafræði
og kennari við Háskóla Íslands. Þegar
þau kynntust var hann að kenna við
háskólann en sótti tíma í frönsku ann­
álahreyfingunni í sagnfræði sem hún
sat. „Okkur leist vel á hvort annað en
urðum ekki par fyrr en síðar.“
Hún útskrifaðist með BA­gráðu í
sagnfræði og bauð honum í veisluna.
Upp frá því fóru þau að vera saman
og hafa verið saman síðan. „Við erum
ólík en mér finnst hann skemmtileg­
ur, gáfaður, fallegur og góður. Það er
alltaf spurning hvað skiptir þig máli
í sambandi. Það er auðvitað erfitt ef
þér þykir maki þinn hafa galla sem
yfirskyggja allt annað þannig að
það verður aðalatriðið hvað hann
er leiðinlegur. Mér hefur alltaf þótt
Birgir frábær og er þakklát fyrir lífs­
förunaut.
Hann er manneskja sem á mjög
ríkt innra líf, er sjálfum sér nógur,
sjálfsöruggur og ekki í neinum vand­
ræðum. Hann er það öruggur með
sig að það er ekkert erfitt fyrir hann
að vera giftur sterkri konu. Hann hef­
ur engar áhyggjur af því að ég sé áber­
andi sem alþingismaður. Ég veit alltaf
af stuðningi hans.“
Einstæð móðir
Elsti sonur hennar var nokkurra
mánaða þegar þau kynntust. „Hann
var innan við eins árs þegar við fórum
KarlaKúltúr á alþingi
Ingibjörg Dögg Kjartansdóttir
ingibjorg@dv.is „Það var
eitthvað
verulega vand-
ræðalegt við það
að segja fólki frá
því að ég hefði
farið í leyfi af því
að ég missti smá
heyrn en heyrði
samt alveg