Són - 01.01.2009, Blaðsíða 80

BRAGI HALLDÓRSSON80
Það þótti aldrei tiltökumál hjá rímnaskáldum að eitt skáld færi í
smiðju til annars. Í eldri gerð rímnanna (ÍB 946, 8vo) er vísa sem Gísli
felldi út í yngri gerðinni (Lbs. 2109, 8vo). Hann hefur líklega talið
skyldleikann við eina vísu Ásmundar of mikinn:
Ásmundur:
IV 45
Við atvik þetta ískraði sút
illskutrylldum mönnum,
tungur rétta allir út
og urguðu saman tönnum.
Gísli:
III 25
Heljarmönnum sylli sút,
sveigja leiftur næði,
gnístu tönnum, tungur út
teygðu af heiftaræði.
Gísli er fáorður um eigin hagi í mansöngvunum en þó kemur vel
fram ást hans á fræðum og skáldskap:
III 3
Mín þó lundin geti’ ei greitt
grundað óðar prýði,
það er undur eg hvað heitt
elska ljóðasmíði.
III 4
Yndi búið er svo mér
óðs við nýta gaman,
meinum rúin öllum er
orð ef hnýti saman.
Svo vel vill til að Gísli lýsir sjálfur vinnubrögðum sínum við samn-
ingu rímnanna strax í mansöng fyrstu rímu:
I 8
Sjálfur penna blað á bar,
betrun sagna taldi,
óðs að störfum exemplar
eitt hið besta valdi.
En hann hefur haft fleiri „exemplör“ til hliðsjónar eins og fræði-
manni sæmir. Tvær vísur hefur hann innan sviga svo að þær eru eins
og hverjar aðrar neðanmálsgreinar í fræðiriti:
I 63
(En sums staðar sögn af rann
svo til bera gerði:
Brjóst og iður buðlungs hann
beittu klyfi sverði.)
I 65
(Annars staðar telst það téð
til svo þetta gengi:
Hersforræði hilmir með
hefði Arngrímur lengi.)