Dagblaðið Vísir - DV - 30.01.2015, Blaðsíða 32

Helgarblað 30. janúar–2. febrúar 201532 Fólk Viðtal
B
ryndís hefur nokkuð
ákveðna skoðun á því hvar
hún vill setjast niður með
blaðamanni til viðtals. Hún
stingur strax upp á Kex
Hostel – vinsælum hótelbar sem
þykir nokkuð smart að sækja. Í ljós
kemur að þetta er einn af hennar
uppáhaldsstöðum, sem hún sæk-
ir gjarnan þegar hún gerir sér ferð
úr Reykjadalnum í 101 Reykjavík.
Kannski í drykk eða tvo.
Það er hávaxin og tignarleg
kona, íklædd ullarslá og með hatt,
sem gengur röskum skrefum inn í
salinn, þar sem blaðamaður situr
og bíður. Það er ekki að sjá að þarna
fari kona á áttræðisaldri. Þegar
Bryndís kemur auga á blaðamann
breiðir hún strax út faðminn og
kyss ir á báðar kinnar, að suðrænum
hætti, líkt og hún sé að heilsa alda-
gömlum vin.
Bryndís tekur strax fram að hún
vilji helst segja frá einhverju sem
hún hefur ekki sagt frá áður. Hún
vill síður endurtaka sig úr öðrum
viðtölum. Það er heldur ekki auð-
hlaupið að því að ætla sér að fanga
lífshlaup Bryndísar á þremur blað-
síðum. Það þarf að velja kaflana vel
og við byrjum á því að horfa um öxl.
Varð að hafna draumatilboði
„Lífið fór ekki eins og það átti að
fara, ég ætlaði að verða ballerína, en
svo var ég allt einu orðin 1,75 á hæð,
með brjóst og rass, þannig það gekk
aldrei,“ segir Bryndís og brosir ein-
lægt þó skynja megi örlítinn trega í
röddinni.
Hana langaði mikið að verða at-
vinnudansari, dansa ballett á stór-
um sviðum úti í heimi, en líkams-
vöxturinn bauð ekki upp á það,
og eðlilega var það svekkjandi. „Í
London máttu ballerínurnar til
dæmis ekki vera nema 1,65,“ bæt-
ir hún við. Það voru því heilir tíu
sentimetrar sem skildu hana og
drauminn að.
Þessar reglur um hámarkshæð
ballerína giltu þó ekki alls staðar og
veturinn eftir stúdentsprófið bauðst
Bryndísi að stunda framhaldsnám
við Kirov-ballettinn í Leníngrad. Þá
var hún hins vegar orðin ólétt svo
hún neyddist til að hafna boðinu.
„Það varð til þess að ég fór ekki, en
ég hélt áfram að dansa í Þjóðleik-
húsinu. Ég dansaði alveg þangað
til ég varð þrítug og fluttist vestur á
Ísafjörð. Það var svo geggjað gaman
að dansa á þessum árum og það var
góður hópur þarna í Þjóðleikhús-
inu. Ef ég hefði verið ein þá hefði
ég örugglega farið til Leníngrad og
það hefði kannski leitt til einhvers
meira. Hver veit?“
Sló í gegn 1956
Bryndís segir að því miður hafi
ekki verið hægt að lifa af því að
vera dansari og það varð til þess
að hún fór í leiklistarnám. Það
jók möguleika hennar innan leik-
hússins.
Hún rifjar upp með blaðamanni
eftirminnilegt atvik frá þeim tíma
þegar dansinn átti hug hennar
allan.
„Ég man árið 1956 þegar ég var
að dansa Can Can uppi í Þjóðleik-
húsi, í Kátu ekkjunni. Þér að segja
núna sló ég alveg í gegn og það
birtist í fyrsta skipti heilsíðumynd
af mér í Vikunni. Þetta var forsíðu-
mynd af mér og Jóni Valgeiri, mót-
Bryndís Schram er kona sem flestir þekkja. Hún hefur stigið víða niður
fæti sem dansari, leikari, kennari, þáttagerðarkona og móðir, tekið þátt í stjórn-
málum og verið virk í samkvæmislífinu, bæði innan lands og utan. Líf hennar
hefur þó síður en svo alltaf verið dans á rósum, en á erfiðum tímum finnst henni
mikilvægt að geta hallað sér upp að eiginmanni sínum til 55 ára, Jóni Baldvini
Hannibalssyni. Þau hjónin eru afar náin en Bryndís segir þó mikilvægt að vera
reglulega aðskilin. Þannig viðhaldi þau neistanum. Blaðamaður settist niður
með Bryndísi og ræddi um sorgir og sigra í lífinu, ástina, aldurinn og dótturmiss-
inn, sem er mesta raunin sem hún hefur þurft að takast á við.
Lífið er
samfelld
leiksýning
Sólrún Lilja Ragnarsdóttir
solrun@dv.is
„Mér
fannst
niðurlægjandi
að láta mæla
mig svona út
eins og verð-
launahryssu á
uppboði