Jón á Bægisá - 01.12.2005, Qupperneq 74

H. C. Andersen
„Nú kemur gamli Kínverjinn!“ skrækti smalastúlkan, og síðan lét hún
fallast á postulínshnén sín, svo sorgmædd var hún.
„Ég er með hugmynd!“ sagði sótarinn. ,Ættum við ekki að skríða niðrí
stóru ilmjurtakrúsina sem stendur í króknum. Þar gætum við legið á
rósum og lofnarblómum og kastað salti í augun á honum þegar hann
kemur.“
„Það nægir ekki!“ sagði hún. „Aukþess veit ég að gamli Kínverjinn og
ilmjurtakrúsin hafa verið trúlofuð, og það verður ævinlega svolítil góðvild
eftir, þegar einhver hefur verið í svoleiðis tengslum. Nei, ekki er um annað
að ræða en halda útí heim!“
„Hefurðu virkilega kjark til að fara með mér útí heim?“ spurði sótarinn.
„Hefurðu hugsað útí hvað hann er stór og að við eigum aldrei framar eftir
að koma til baka?“
„Það hef ég gert!“ sagði hún.
Og sótarinn horfði fast á hana, og síðan sagði hann: „Leið nrín liggur
gegnum reykháfinn! Hefurðu virkilega kjark til að skríða með mér gegnum
kolaofninn, bæði holrúmið og rörið? Síðan komum við útf reykháfinn og
þar kann ég til verka. Við klifrum svo hátt að þau gætu ekki náð til okkar,
og efst uppi er op útí heiminn!“
Og hann leiddi hana að speldinu á kolaofninum.
„Utlitið er svart!“ sagði hún, en fór samt með honum, bæði gegnum
holrúmið og rörið, þarsem ríkti fullkomið svartnætti.
„Nú erum við í reykháfinum!" sagði hann, „og sjáðu! sjáðu! þarna efra
tindrar skærasta stjarna!"
Og reyndar var raunveruleg stjarna á himninum og lýsti alla leið niður
til þeirra, einsog hún vildi vísa þeim veginn. Og þau skriðu og þau
skreiddust, og hryllileg var leiðin, svo hátt, svo hátt; en hann lyfti og létti
undir, hélt á henni og benti á bestu staðina til að tylla postulínsfótunum,
og svo náðu þau alla leið uppað brún reykháfsins, og þar settust þau niður,
því þau voru vissulega orðin þreytt, enda máttu þau líka vera það.
Efra var himinninn með öllum sínum stjörnum og neðra öll þök
borgarinnar; þau lituðust um, horfðu langt útí heiminn; vesalings
smalastúlkan hafði aldrei hugsað sér þetta þannig; hún hallaði litla höfðinu
að sótaranum, og svo grét hún, þannig að gullið hrökk af mittislindanum.
„Þetta er alltof rnikið!" sagði hún. „Ég þoli það ekki! Heimurinn er
alltof stór! Bara að ég væri aftur á litla borðinu undir speglinum! Ég lít ekki
glaðan dag fyrren ég er komin þangað aftur! Nú er ég búin að fara með þér
útí heiminn; nú máttu gjarna fylgja mér heim aftur, ef þér þykir nokkuð
vænt um mig.“
Og sótarinn talaði skynsamlega um fyrir henni, rausaði um gamla
7^
á .93œýrdjá - Tímarit i>ýðenda nr. 9 / 2005