Þjóðmál - 01.09.2010, Blaðsíða 6

4 Þjóðmál HAUST 2010
höf um við skilgreint okkur sem Norður-
landa þjóð, borið okkur saman við þær, þótt
þær séu margfalt fjöl mennari, og tekið þátt
í alþjóðlegu samstarfi á sama grundvelli og
þær . Allt stjórnkerfi landsins og yfir bygg ing
mið ast við að hér á landi búi 3–5 milljónir
manna en ekki 300 .000 .
Ekki síst af þeirri ástæðu kviknuðu engin
viðvör unar ljós í hugum landsmanna við
útrás bankanna . Og þess vegna fengu ráða-
menn hér geggjunarhugmyndir á borð við
þá að Ísland sæktist eftir sæti í öryggis ráði
Sameinuðu þjóðanna .
Núna eigum við að snúa við blaðinu og skilgreina okkur sem þjóð upp á nýtt .
Við eigum í hverju efni að bera okkur
sam an við 300 .000 manna svæði í stærri
lönd um og spyrja: Hvað getur 300 .000
manna samfélag leyft sér? Hvernig er skyn-
sam legt að 300 .000 manna svæði hagi
sínum málum?
Stærð ríkiskerfisins er ekki fasti heldur ræðst
af vilja íbúanna og greiðslugetu skatt borgar-
anna . Hvers konar ríkiskerfi ætti 300 .000
manna samfélag að hafa? Blasir ekki við að
það er fullkomlega fáránlegt að 300 .000
manna land byggi upp sinn opin bera geira
með sama hætti og 5 milljón manna land?
Hvað getur 300 .000 manna svæði leyft
sér að hafa stóra utanríkisþjónustu? Hvað
geta 300 .000 manns leyft sér að taka mikinn
þátt í alþjóðlegu samstarfi? Er eitthvert vit í
því að 300 .000 manna svæði starfræki eigin
seðlabanka þar sem starfa 130 manns svo
aðeins eitt dæmi sé nefnt? Hvað starfar margt
fólk núna við stjórnsýslu á sveitar stjórn-
arstigi? Hvað væri hæfilegt að það væri margt
til að sinna 300 .000 manna svæði? Hvað
telja skattborgararnir á þessu 300 .000 manna
svæði réttlætanlegt að standa undir mikilli
yfirbyggingu við stjórn og rekstur svæðisins?
Svona eigum við að spyrja á öllum svið-
um opinbers rekstrar . Ef þetta væri út gangs -
punkturinn væri hægur vandi að skera út-
gjöld ríkisins niður um 40% .
Þeir ríkisstarfsmenn sem misstu vinn una við hressilegan niðurskurð á ríkis út-
gjöld um myndu brátt finna sér þjóð hags-
lega arð bærari störf í einkageir an um . Að því
tilskyldu auðvitað að það verði stjórnarskipti
og lífi blásið á ný í atvinnustarfsemi í
landinu .
Ríkisstjórn Steingríms J . Sigfússonar, sem
kennd er við Jóhönnu Sigurðardóttur, er að
drepa hér allt í dróma í atvinnumálum með
að gerð a leysi sínu og skattpíningu . Ef við
hefðum búið við kraftmikla og framsækna
ríkisstjórn undanfarin tvö ár þá væri hér allt
öðru vísi umhorfs . Íslenskt efnahagslíf er svo
sveigjanlegt að við komumst miklu fyrr út úr
efnahagskreppum en flestar aðrar þjóðir . En
aðeins ef atvinnulífinu eru sköpuð skilyrði
til að dafna . Á tímum eins og þessum þarf
að lækka skatta en ekki hækka þá .
Ef endar ná ekki saman í ríkisútgjöldum
þá á auðvitað að minnka þau . Það er vel
hægt . Kanadamenn, sem seint verða kenndir
við frjálshyggju, tóku sig til fyrir nokkrum
árum og skáru ríkisútgjöld niður um 40%
á örfáum árum .
Í upphafi níunda áratugar síðustu aldar stóðu Kanadamenn frammi fyrir gríð-
ar legum fjárlagahalla sem nam 39 billjón-
um Kanadadala eða nær 10% af þjóðar-
fram leiðslu . Samdráttur var í þjóð ar bú-
skapn um, hagvöxtur var nei kvæð ur um
2,1% árið 1991 . Þáverandi for sætis ráð-
herra, Jean Chretien, leit rétti lega svo á að
eina leiðin út úr vandanum væri að skera
niður ríkisútgjöld og best væri að ráðast
að rótum vandans strax . Hann skipaði
nefnd æðstu embættismanna til að yfir-