Tímarit Máls og menningar - 05.06.2001, Blaðsíða 23

á tilkomandi reddara, sagðist í viskívímunni
heita McDonald og vera yfirverkfræðingur hér
á staðnum; spurði síðan hvað hann gæti gert
fyrir mig. McDonald var mjög smávaxinn,
nema með afar framstæða kúlu á maganum,
mjög pipur og með eilífum brettum um
glansandi andlitið. Loks rann erindi mitt
furðanlega upp fyrir honum, og þegar sá
skilningur rann orðið að fullu til höfuðsins,
reyndi hann að hysja reiðbuxurnar upp fyrir
kúluna, fékk sér slurk og hljóp að kalltæki eða
síma og skipaði einhverjum lægra settum að
koma á 0,2 beint á skrifstofuna til sín. Brátt
kom ungur og geðslegur maður í stífuðum
kakífötum og tók við skipunarópum Mc-
Donalds. Við lá að brakaði í stífelsinu þegar
þessi ungi maður gekk með mér austur fyrir
braggaröðina og opnaði einn með lykli. „Hér
sagði yfirverkstjórinn að þú ættir að búa,“
sagði hann og benti mér inn. Þetta var að sjá
nýr og tandurhreinn braggi, þrjú járnrúm með
dýnum og samanbrotnum teppum við hvorn
vegg, en dálítið borð og stóll undir glugga á
stafninum. Ég tók upp úr skólatöskunni og
lagði það lítið sem var á borðið. Forvitnilega en
hnýsnislaust lyfti ungi maðurinn tveimur
bókum og hló kýmilega við: „Hvað? Lestu
Agötu Kristí á þýzku?“ „Ja, mamma mín les ekki
ensku.“ „Amma mín les ekkert nema jiddísku!“ Þar
með vorum við Reinhart í rauninni orðnir kunningjar.
„Mister McDonald nefndi ekkert um hvað ég
ætti að gera. Getur þú sagt mér það?“ „Ja, þú byrjar
í fyrramálið. Fyrst er það fimmgengið og síðan
sexgengið. En ég verð að skreppa til Makks og
sækja það sem þú þarft að hafa. Só long Byron á
meðan.“ Þegar þessi nýi kunningi minn kom aftur,
lagði hann stóran og mjúkan kladda á borðið, benti
mér á dálka niður eftir síðunum og alllangar línur út
frá þeim. „Í dálkana færir þú númerin sem þú tekur
við, en nöfnin út frá hverju númeri. Hér er
nafnaskráin. Við erum víst með rúmlega fjögur
hundruð innfædda í vinnunni núna, „Íslendinga“,
skaut ég inn. „Já, við kunnum líklega ekki enn að
nefna þá rétt, hvað þá nöfnin. En það lagast allt,
Byron, þegar þú færð æfinguna.“
„Ég heiti ekki Byron!“ „Ja, það sagði Makk, og
Byronson.“ „Og svo er hér taskan undir númerin
sem þú tekur við, bæði af fimm- og sex-
genginu.“„Áttu við klukkan fimm og sex á
morgnana?“ „Já, stóri bússinn stoppar fyrir framan
hjá Makk.“ „En hvernig í veröldinni? Ég á enga
klukku.“ „Ég skal þá skreppa aftur og gá hvort þeir
í junkskoppunni eigi ekki einhvern vekjara. Eitthvert
ræksni hljóta þeir að eiga!“ Á þann veg upphófst
sumarið mitt sem Reddari hjá McDonald undir Þyrli
á Hvalfjarðarströnd.
Kólfurinn lamdi innan bjölluna í taugaveikluðum
æsingi, rétt eins og klukkur heimsins hefðu aldrei
orði fjögur áður. Þetta var ekki evrópsk
kurteisisklukka með mátulegu suði innvortis, heldur
áreiðanlega frumstæð Suðurríkjaklukka handa
bómullarþrælunum við Mississippí. Nýorðinn
reddarinn var enda ekki seinn í brækurnar og með
reddaratöskuna yfir um öxlina. Það stóðst nokkuð á,
að stóri bússinn var að stoppa fyrir framan hjá
McDonald þegar ég náði þangað. Þetta var
belgmikið farartæki, sligað niður á annan veginn,
eins og það langaði mest til þess að halla sér út af á
hliðina.
Á stéttinni stóð stór hópur manna, klæddir í
gamla jakka og peysur og fótabúnað sem leyndi ekki
þjóðerninu á þeim árum: ýmislega bætta gúmmískó
úr slitnum bílslöngum. Þeir viku til fyrir mér – eða
töskunni – þegar bílstjórinn opnaði framdyrnar, og
hver af öðrum rétti mér númerið sitt, kringlótta plötu
með gati og íbrenndu númeri, sem hét víst badds.
Að því komst ég þegar einn úr hópnum sagði
elskulega og afsakandi: „Heyrðu, ég gleymdi
baddsinu mínu heima í bragga. Geturðu ekki bara
skrifað hjá þér númerið?“ Engin sæti voru í þessum
bls. 23
tmm júní 22x27 Ó 5.6.2001 19:57 Page 23